Bir Kupe Meselesi

kendi travmalarım canlandı gözümde.. benim ki sevgisizlik de değildi, çok sevmekten aşırı korumak ve bu yüzden hayattaki çok şeye mani olmak.
şimdi düşününce belki de sadece kendi istediği hayatı empoze etmek..
ama önemli olan sizinki gibi farkındalık yaşamak.. az çok bende yaşamaya başladım şimdilerde..

benzer şeyleri yaşamışız.. ben dayak yemedim gerçi ama o duygusal soğukluk o bizden değilsin bakışını hep hissederdim. burnumu deldirdim diye evlatlıktan reddetmekle tehdit etti annem beni. onun öncesinde saçlarımın mavi, kaşımın delik olduğunu bilmeden... bilse ne yapardı düşünmek istemiyorum :)
niye böyle ya? çocuklarımıza neden eşyalarımız gibi davranıyoruz? beğenmediğimiz bir yeri olunca sökmeye, dikmeye, kısaltmaya çalışıyoruz? bunu anne olunca mı anlarım?yazdıklarınız okuyunca 2-3 haftadır içimde taşıdığım hisler tavan yaptı. hani bu kadar mı korumak istiyorlar bizi sözde? döverek, dövmese söverek, sövmese sevmeyerek... bu şiddet değil mi?