Biraz uzun bir yazı olacak. Şimdiden söyleyeyim. Okuyan ve destek olan herkese şimdiden çok teşekkür ederim.
Şöyle başlayayım beni burda az çok bilen vardır. Yeni üye olmama rağmen bazılarınız bana çok yardımcı oldunuz, dinlediniz, fikir verdiniz. Burada sürekli askerdeki erkek arkadaşım için ne yapsam, kargo askeriyeye nasıl gider, ziyaretçi saatleri ne zaman vs. gibi konularla kafa şişirmiştim. Asker yarenleri topic'ine katılmıştım gelir gelmez, şafak sayıyordum her gün. Ben 19 buçuktan 20, sevgilim 21 yaşında. Askere gideli 20 gün oluyor. Konuya gireyim bugün hem sigara içmek hem de biraz yürümek maksatlı saat 6 gibi dışarı çıktım. Tam bir parka oturduğumda belki de hayatımın en sarsıcı haberini aldım. Dilim lal oldu, gönlüm yangın yeri.. Hangi yolu düşünsem sonu hep çıkmaz.. Sevgilim her gün olduğu gibi aradı beni. Neşeli bir sesle açtım. Sesi iyi gelmiyordu. Sen nasılsın dedim. Çok kötüyüm aşkım sana nasıl anlatacağımı bilmiyorum saatlerdir kafayı yemek üzereyim dedi, ısrarlarımla anlatmaya başladı. Babasının emekliliği gelmiş ve o 1 sene uzatmış. Normalde Samsuna yerleşmeyi düşünüyormuş ama erkek arkadaşım gelince onu da alıp yerleşmeye karar vermiş ve bunu bugün telefonda söylemiş. "1 sene sonra sen dönünce buradan tanışıyoruz. Zaten bizi buraya bağlayan bir şey kalmadı herkes Samsunda. 2 ev var orda. Birinde biz otururuz, ötekinde sen yaşarsın evlendikten sonra" demiş. Tabi sevgilim çok karşı çıkmış, olmaz ben bir yere gelmiyorum vs. demiş, çok diretmiş ama nafile.. Babası kestirip atmış. Senin fikrini soran olmadı. Ben ne diyorsam o olacak demiş. Bunun üzerine sevgilim "baba benim istanbulda kalmam lazım sevdiğim var ciddiyim seviyorum onu onunla evlenmek istiyorum" vs. demiş ve babası beni sormuş. İşte üniversitede okuduğumu falan duyunca "üniversite okuyan kızı napacaksın? senin dengin bile değil sen nerde o nerde. Sevgili de neymiş Sen hep gözümün önünde olucaksın ve askerden sonra bizim bulduğumuz kızla evleneceksin Samsunda ve orda yaşayacaksın" demiş. Sevgilim "çok direndim çok karşı çıktım ama beni adam yerine bile koymadı bağırarak telefonları kapattık dedi. Burada kafayı yiycem sinirden her yeri yıktım sana nasıl söyleceğimi bilemedim annemi aradım bana kıyamasa da babamdan çekiniyor bir şey yapamadı diyemedi. Babama istanbulda kalıcam ben dediysem de öyle bir şey yaparsan yüzüne bakmam hem nasıl barınacaksın nerde yaşayacaksın elinde avucunda ne var senin ben elimi üzerinden çekersem görürsün gibi şeyler söyledi bana. Buradayım hapis gibiyim çok çaresizim ne yapacağımı bilmiyorum" dedi bana. Ben hem dinliyorum, hem şok içerisindeyim hem ağlıyorum. Bir yandan o da ağlıyor. Ne olur bir şey söyle dedi. İlkin biraz karamsar konuşmaya başladım ama sonra biz yine birbirimize kenetlendik. Üstesinden geliriz dedik. O çok diretti ben sen olmadan yapmam çok seviyorum seni dedi. Sonrasında bu konuyu olasılıkmış gibi düşünüp rafa kaldırdık 1 senemiz vardı çünkü ve 1 ay sonra dağıtım için geldiğinde yüz yüze konuşma kararı aldık. Bana dedi ki " O kadar çaresiz, yalnız hissediyorum ki bu beni kahrediyor. Elim kolum bağlı. Çıkış yolu bulamıyorum. Senin beni bekleyeceğini biliyorum. Ben zaten buradan çıkıp sana sımsıkı sarılmanın hayalini kuruyorum, öyle düşünerek katlanıyordum buraya. Şimdi ben tamamen döndüğümde beni beklemiş olsan ama sonrasında işler ters giderse 2-3 ay sonra sana ben gidiyorum diye nasıl derim. Nasıl ayrılırım senden, 1 sene beklemiş olmanın hakkını nasıl öderim" dedi. Off kızlar o kadar çıkmazdayız ki. 2 saate yakın konuştuk ve kapatırken birbirimize söz verdik iyi olucaz, olumsuz düşünmeyeceğiz, bunlar hep ihtimal herşeyin bir yolu vardır allahın izniyle vs. diye. Yemin töreninden sonra sürpriz olarak göndereceğim kargodan bahsettim mutlu olsun diye ve sonra kapattık. O kadar kötüyüm ki aslında.. Kafam çorba gibi. Ailem bilmiyor onu. Zaten benim ailem biraz eğitimci bir aile. Doğru sıfatı bulamadım ama yani babam üniversite mezunu ve her şeyden önce okulumu bitirmemi ve meslek sahibi olmamı istiyorlar. Ben liseden sonra bir sene hazırlandım şu an ingilizce hazırlık okuyorum. Pdr okuyacağım inşallah 4 sene. Yani okulumun bitmesine 4 sene var. Sevgilim lise mezunu. 1 sene üniversiteye hazırlandı ama yapamadı, istemedi. Sonrasında asker celbi gelince tecil ettirmedi. Bir an önce yapıp geleyim engel olmasın bize dedi. Ben şimdi aileme böyle böyle bir konu var diye anlatamam. Hala beni çocuk görürler. Bunlar için erken olduğunu düşünürler. Ne yapacağımı inanki bilmiyorum. Hayalim 3. sınıftayken ailelere söyleyip söz veya nişan gibi bir şey olmasıydı. Sonrasında mezuniyet, kpss derken evlilik gelirdi. Ama onun ailesi de biraz dar görüşlü bir aile. 21 yaşındaki oğlunun fikrini sormadan küçük çocuklarını götürür gibi askerden geldikten sonra zorla Samsuna götürecek onu da. Sevgilim "ben erkeğim babama resti çekebilirim ama ya bir gün babanın karşısına çıktığımda mesleğin ne, hangi bölümü okudun vs. soru sorarsa ben ne cevap vericem ne diyebilirim ki. Hadi tamam iyi bir işe girerim de peki ya sonra? Nasıl ikna olsunlar" vs. diye konuştu. Ne yönü düşünsek sonunda hep engeller oluyor. Biz birbirimize daha doyamamışız, ne hayallerimiz var. Ben burda o askerdeyken nasıl mutlu edebilirim diye 40 takla atıyorum ya her gün araştırıyorum. Aramızdaki bir meseleden dolayı çıkmaza düşsek neyse diycem bunda da bir hayır vardır demekki uyuşmuyoruz olmuyor ama dışardan bir müdahale sonucu , bizden kaynaklanmayan sebeplerden olunca canım 2 kat daha fazla yanıyor. Söz verdim kafama takmayacağıma ama birine anlatmam gerekiyordu.. Ne yapacağımı bilmiyorum.. Ondan ayrılmak istemiyorum. O da istemiyor.Telefonda karşılıklı ağlayışımızı unutamıyorum. Hiç konuşulmamış gibi devam edicez. Ne olur bir fikir verin. En ufak bir cümleniz bile inanın bana iyi gelecek..
