Canım o patlama sürecine getirme bence işi o çok sıkıntılı oluyor. Gerçekten annemin sağlığını etkiledi bu şey.
Lütfen yapamam ben bunu yapmam de.
Benim de bir arkadaşım öyle yapıyordu( güya çok yakındık) onun saçma sapan sevgili dertlerini dinlemekten ilişki uzmanı oldum neredeyse aile içinde durup dururken çıkardığı küçük kavgaları dinlemekten bıkmıştım.Benim kendi sorunlarım var annem ile babam boşanmayı düşünüyorlar her gün evde kavga gürültü tabi bu derslerimi arkadaş çevremi etkiledi uyku problemim vardı hergün okula uyuyamamış olarak gözlerim şiş gittim ama arkadaşıma bunu anlatmaya çalıştığımda beni dinlemedi yine kendi dertlerine geçti bildiğin ağlama duvarı oldum başkalarının da dertlerini(ki bunların %90nı sevgilileriyle olan ilişkileri) dinliyordum Bir gün bunlara baya uzun mesaj ile içimi döktüm yani dedim ben sizin derdinizi dinleyip mutluluğunuzu başkalarından duymak için mi geldim falan dedim biraz sert çıkıştım artık yapmıyorlar siz de hayatınızdan çıkarın o insanları emin olun hayatınız renklenecektir
Ah ne kadar tanidik geldi bunlar bana...benim ailem beni aglama duvari olarak kullaniyor. Annem ve ablam kocalariyla olan her dertlerinde arar bosancam etcem diye aglar zirlar ben sinir hastasi olurum onlar kocalariyla iyi olur. Artik dinlemiyorum. En iyisi dinlememek.
Bende sizin gibiyi. Bütün bu arkadaşlara merhaba diyecek kadar mesafa bıraktım aramda. Sonra bir baktım 3 kişi kalmış hayatımda. Onlar yetiyor.İnan yanlarında hıçkıra hışkıra ağlayıp derdimi anlatabiliyorum.Ve bende onların bir sorunu olduğunda tüm işimi gücümü bir kenara bırakıp onları dinliyorum.Bak şimdi dostum arkadaşım dediğim abla iki hafta izinli yemeğe tek ineceğim nasıl osa gelecek iki hafta sonra.
Oyle olacak gibi gorunuyor. Gecen birine hediye aldim yolculuk yapacakti, ani kalsin diye, aylarca Philly olan ben hediyeyi gordukten sonra Phillycik oldum:) ya insan icten soylemedigi seyi niye soyler, cikari icin neden baska baska davranir, rahatsiz olmaz mi insan hic anlayamiyorum ben. Daha bugun disari ciktik bir kac kiz arkadas, hesabi esit bolelim dedik nede olsa uc bes kurus farketmez, bana demesin mi biri sen cok odedin benim tostumun kalan parcasini ikiye boleyim sen al. O tostu agzina tikasim geldi, bak ben boyle ufak hesaplardan hoslanmiyorum dedim, ama kac yasina gelmis insan hala topluluk icinde nasil davranilir, gorgu kurallari nedir bilmiyor. Ytemiyor salak sapan, yarim akliyla ve yetersiz egitimi ile genelleme yapiyor. Genellemelerden, uc kurusluk hesap yapanlardan, tek yatirimini giyim kusam makyaja yapan kadinlardan, sinif ayrimi yapanlardan illallah dedim. Kendilerini iyi hissetmek adina, kendilerini ozdeslestirdikleri dini, etnik, irksal ya da bolgesel gruplar hakkinda muthis olumlu genelleme yaparlar ve butun iyi ozellikleri bunlara atfederken, diger gruplari butun kotu, hos olmayan ozellige sahip olmakla iliskilendiriyorlar. Dedim ya benim epey canim sikildi bir suru insana ve davranisa,o yuzden sanirim bu bocalamam
Nereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.
Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.
senle aynıyız yaBende sizin gibiyi. Bütün bu arkadaşlara merhaba diyecek kadar mesafa bıraktım aramda. Sonra bir baktım 3 kişi kalmış hayatımda. Onlar yetiyor.İnan yanlarında hıçkıra hışkıra ağlayıp derdimi anlatabiliyorum.Ve bende onların bir sorunu olduğunda tüm işimi gücümü bir kenara bırakıp onları dinliyorum.Bak şimdi dostum arkadaşım dediğim abla iki hafta izinli yemeğe tek ineceğim nasıl osa gelecek iki hafta sonra.
Ne kadar kötü bir durumdayız değil mi? Hayat öle bir noktaya getiriyor ki insanı arkadaşlarımıza bile bağlanmaya korkuyoruz. Etrafımda bir sürü insan var. Hepsi ile muabbet ederiz ama kimseye güvenemiyorum.senle aynıyız yaama tek farkla ben tek ınıyorum kımse olmasa da olur kendını o kısıye de cok baglama
aslında çok da kötü değil en azından kimseye minnet etmemem gerektıgını öğreniyorum. ısıme odaklanıyorum.kımseyle ıs harıcı muhabbete gırmıyorum.Ne kadar kötü bir durumdayız değil mi? Hayat öle bir noktaya getiriyor ki insanı arkadaşlarımıza bile bağlanmaya korkuyoruz. Etrafımda bir sürü insan var. Hepsi ile muabbet ederiz ama kimseye güvenemiyorum.
Sabah yaşadığım bir olayı anlatayım. Kişiliği hakkında baştan yorum yapmayacağım.Konuyu anlatınca kafanızda bir sıfat zaten oluşacaktır. Çalıştığım kurumda sabah klima soğutmadı. Bayan bir arkadaşımda burası ılık deyince x erkekte bir bayana itafen olmalı eee tabi o çırılçıplak geldiği içinnn diye uzatarak cümleyi bitirdi. Bahsettiği arkadaş kimse artık oda da 33 kişi çalışıyoruz. Sen şimdi böle bir insanla ne kadar muabbet kurabilirsin. Bazen elemek en iyisi.
başkalarının hayatını kendi hayatın gibi görmeyi bırakırsan, sorun kısmen çözülür. ayrıca bir arkadaş net olmanı söylemiş. aynen ben de katılıyorum. kırıldıysan kırıldım, kızdıysan kızdım, dinlemeye zamanın yoksa şu an müsait değilim, dinlemek istemiyorsan kafam çok dolu, kimsenin derdini dinleyecek durumda değilim de. NET ol. neden herkesin yükünü üzerine alıyorsun? neden kendine böyle bir misyon yükledin? neden yüklemelerine izin verdin? ablayı kardeşe emanet etmek nedir? bunu söylediklerinde, herkes kendine yetsin inşallah, allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin diyebilirdin? yardımcı olmak başka, her hallerinden sorumlu hissetmek başka. kusura bakma canım ama, insan nankördür. eşek olana semer vurmaya da bayılır. çek biraz kendini ve kendine değer ver lütfen. yoksa bekler bekler, ağlar ağlar oturursun.
Nereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.
Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.
Kac yaşındasınız.Siz sizin içinizdeyken nasıl yasayabiliyorsunuz!!Yani bu anlattıklarınız!Ben buradan dogru sizi cekip kurtarmak istedim!Nasıl bişeyse.
Tek taraflıysa dertleşme, yardımlaşma durumu, sadece tek taraf boşalıp rahatlıyor. Eğer sen kendi içinde yaşıyorsan her şeyi onların derdiyle sende doluyosun. Ben böyleyim mesela.
Böyle tek taraflı yürürse mesele bir süre sonra sende dolup taşar patlarsın.
Hayatından gereksiz insanları atma vakti gelmiş.
Ben de sizin gibiydim. Sonra bir baktım ben kimseye hiçbir sıkıntımı anlatamazken herkesin sıkıntısı bende birikiyor... Zaten melankolik bir insanım, iyice dibe batıyorum; enerjimi sömürenleri tek tek çıkardım hayatımdan. Anlamayıp ısrarla aramaya devam edenler oldu, açmadım. Konuşmak istemediklerimle konuşmadım. Vefasız olduğumu düşünüyorlar ama ben çok rahatladım...
Bende boyle bir baslik acacaktim siz benden once davranmissiniz. Ayni benim durumumu yazmissiniz. Arkadaslarimin tanidiklarimin bir telefonlariyla yardimlarina kosan, bu ugurda gecemi gunduzumu harcayan birisiyim, daha dogrusu biriydim. Gecen yedigim kazik ile kafama tak etti. Insanlar emellerine ulasinca senin yaptigin iyiliklerin bir onemi kalmiyormus. Ben canimi disime takip yardim ederken onlardan ses seda cikmadi, hemde en cok ihtiyacim oldugu zaman. Yardim istedim cevap bile vermeye tezezzul etmediler. Telefonda goruyorum whatsapp da yolladiim mesaj okunmus ama gerisi yok. En kotusu de bir telefon, sms uzaklarinda olmama ragmen, bir kusura bakma bile demediler.
Sildim arkadaslarimi. Boyle kendime zarar veriyorum. Kendim uzulup sinirleniyorum ve onlar hayatlarina devam ediyorlar. Baskalarina olduklarindan cok fazla deger verdigim icin hep bunlar. Ve biliyorum yine yardim isteyecekler benden. Ama o gun ben orda olmayacagim. Cok kirildim cunku
Evet, bir yıldır beni sinir eden konu buydu.Belki insanları çok yargılamadan yorum yaptığım için belki de kendime doğru geleni söylediğim için ben de sizin durumunuzdayım.Ciddi bir konu olsa da anlatsa amenna ama bazı insanlar (çok var bunlardan) sadece kendi dertlerini değil, arkadaşlarının bir tanıdıklarının dertlerini de anlatır olmuştu.Hele bir tanesi var ki sen öldün mü kaldın mı demez hayattan, çocuklarından, işinden sızlanır dururdu.Bazen kendimi dertli hissederdim, düşünürdüm canım neden sıkkın diye.Birden anladım bunu.Benim bir sıkıntım yok.(Sıkıntısız insan olmaz tabi ama hayatın içinde her şey dikensiz gül bahçesi değil.Yaşıyorsan elbet sıkıntın olacak.) Etrafımdaki sıkıntılar boğmuş beni.En son şubat ayında o kişinin içinde bulunduğu ortamda bu sıkıntımdan bahsettim."Ya benim bir sıkıntım yok çok şükür ama milletin eften püften şeylerini dinlemekten depresyon geçireceğim.Bazı insanlar problemlerini çözmek yerine dedikodu ederek,ağlanarak,sızlanarak yaşamayı kendilerine kişilik edinmişler."dedim.Ve bana hak verdi (!)
Ben bununla zaten muhabbet kurmam, ama orada susup durmam, yaptigi ve insanlarin sessizligi canimi sikar. Derdim bu zaten, dogrucu Davut gibi ortada kalmam surekli ama aksini yapamiyorum icim icimi yiyor resmen. Guce gore taraf belirleyen ve ona gore davranan ve boyle durumlarda insanlarin sessiz kalmasindan nefret ediyorum. Gecen biri yine sizin ki gibi bir ortamda sacma sapan bir seyler soyledi. Bir arkadas egitimsizlikten, bazi insanlarin hic bir seyden haberi olmamasindan dem vurdu, onun yarim akilli esi de sadece bir etnik grubun ustune atarak bunu "aa evet hep sunlar boyle, cok egitimsizler, dogru duzgun bir sey bilmiyorlar" deyince benim tepemin tasi atti cunku insan once kendisine bakar, iki kelimeyi bir araya getiremiyor,grubun icindeki en egitimsiz insan (insan diploma sahibi olmak zorunda degil, ama kendini gelistirmeli, okumali, yazmali vs.) ve yaptigi terbiyesizliklere insanlar esi yuzunden hosgoru gosteriyorlar. Neyse o boyle soyleyince donuip"sen ve senin ailen cok mu egitimli" deyiverdim, ortam buz gibi oldu ve neye ugradigini sasirdi herkes ve kendini toparlayamadi, yani evet cok egitimli degiller ama iste sunu bunu biliyorlar dedi. Iskembe-i kubradan genelleme yaparken sorun olmuyor insanlara, utanmiyorlar resmen, donup kendine bakar insan biriste boyle durumlarda kendim kaliyorum ortada, cok cikinti gibi duruyorum, ama oysa tahammul edemiyorum bu insanlara.
Deniyorum KikiKoko daha net daha direkt olmaya calisiyorum. Derdim sadece bana yuklenmesi degil, o sinsilik ve kurnazlik, kendini kurtarma halinden nefret ediyorum ve yormus sanirim bu beni. Cunku dun bu konuyu actigimda cidden cok sikkindi canim.
Kimse sizden daha değerli olamaz, olmamalı... Buna kalpten inanırsanız o boş insanları hayatınızdan çıkarmak daha kolay olacaktırNereden baslasam, nasil anlatsam bilmiyorum ama bir yorgunluk, bikkinlik ve tikanmislik duygusu hakim hayatimda. Hayatim boyunca duyarli bir insan oldum, hala da oyleyim, ama cok mutsuzum, ve kimse de anlamiyor beni, cunku ayni zamanda cok pozitif ve agresif olmayan bir insanim. Insanlari kolay kolay kirmam, ama icten ice deli gibi ofke duyuyorum, sanki icimde iki tane ben var ve biri artik yeter sen daha onemlisin diyor, ve insanlari kirmak pahasina da olsa, icinden gecenleri soyle diyor, ote ki ise dunya bir anlik degmez, affet bosver diyor. Yasadigim bolunmusluk ile cok mutsuzum.
Bugun artik canima tak eden sey ise, insanlarin beni aglama duvari gibi kullandigini farketmem. Ne zaman sikintilari olsa pat diye beni ariyorlar, yeri geliyor zamanimi, yeri geliyor parami, yeri geliyor iyi niyetimi suistimal ediyorlar. Insanlarin birbiri ardindan baska, yuz yuze oldugunda baska davranmasina, kucuk seyler icin yalan soylemesine tahammulum kalmadi artik. Sirf uzuntulerini paylasmak , zor gunlerinde destek almak icin kapimi calanlarin, mutlu gunlerini dedikodularini yaptiklari insanlarla paylasmalarina, bu iki yuzluluge tahammul edemiyorum. Cok yorgunum ve bununla nasil basa cikacagimi bilmiyorum. Benim gibi hisseden var mi? Siz bu duygularla nasil basa cikiyorsunuz? Daginik yazdiysam affola, kafam karisik biraz. Simdiden tesekkurler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?