Kızlar kusura bakmayın. O kadar olay oldu ki giremedim internete,yazamadım.
En son 1 hafta önce bitirmistim iliskimi biliyosunuz. Cok kararlıydım gercekten bitsin dedim.
Sürekli aradı,mesajlar attı derken olmayacak böyle dedim aradım herseyi bitirmekte kararlı oldugumu söyledim.
Neden dedi haliyle bende sen bir kere böyle bir hata yaptın ve ben artık süphe duyuyorum,güvenemiyorum dedim.
Acıkladım böyle yani. Kendisi hala cok pisman oldugunu söyledi. Yapmamam gerekirdi ama yaptım bir an dedi.
Neyse böyle kapattım ben telefonu. Ondan sonra yine sürekli mesajlar attı.
O benim icin coktan bitti. Güvenini kazanmak icin herseyi yaparım yeter ki yanımda ol vs.
Neyse aradan böyle bi iki gün gecti ben face adresimi actım. Arkadasıyla konustuk.
Arkadası beni suclar gibi davrandı. O senin icin neler yaptı,herkese ben evlenecegim kızı buldum dedi.
Sen bu adamın sevgisinden mi süphe ediyosun dedi. Odasına kapatmıs kendini aglıyomus sürekli.
Ben bu gecen günlerde hala düsünüp duruyordum. Bende özlüyordum onu ama mantıklı bir karar vermem gerektigini biliyordum.
Oturup düsündüm. Bizim mutlu günlerimiz mi daha coktu yoksa beni üzdügü günler mi?
Benim icin sogukta sabahladıgı günler,beni korumak icin kapımıza kadar dayanması,daha neler neler?
Bir yandan icimdeki süphe beni öldürüyordu. Ama insan hata yapamaz mıydı? Ben ona karsı hic hata yapmadım mı?
Yaptım yapmaz mıyım? Onu aglattım bile. Bunları görmezden geliyordum. Yanlıs mı yapıyordum?
Ve o gece. Herseyin bir anda gelistigi olaylarla dolu. Bana uzun uzun mesajlar attı.
Bırak onu bunu ben herseyden cok sevdim seni dedi. Ben aska seninle inandım. Sen de gittin ya aska nasıl inanırım ask yok demek ki dedi.
Bense ona seni istemiyorum diyordum. O ise benden kac ama yine benim kollarıma kac diyordu. Üzülüyordu biliyorum.
Bense burada cok üzülüyordum. Bana dedi ki bir adım atsam sondayım artık. İnanmadım.
Son sözüm seni cok ama cok seviyorum dedi. Bir daha ses yok soluk yok. İnanmıyordum ama icten ice korkuyordum.
Ve ben o gecenin sabahı kendimi onun yasadıgı sehirde buldum. O bir hastane odasında ben ise karsısında caresiz.
Ah dedim kendi kendime ah ben benden kacabilir miyim? Asktan kacabilir miyim? Yok sayabilir miyim?
Benden kac ama yine bana kac demisti. Öyle oldu. Kactım ondan ama yine kollarında buldum hayatı.
Ve en önemlisi o bende buldu. Simdi hayata daha sıkı sarıldıgımızın farkındayım.
Hayat cok kısa. Sevdiklerimize sarılmadan da hic bir anlamı yok...