- 20 Mart 2014
- 130
- 6
Su an cok kotu bir haldeyim. Aranizda psikolog olanlar ya da gercekten benim dediklerimi anlayip bana yardimci olacak olanlar yanitlasin.21 yasinda 7 senedir Lupus(sle) hastasiyim. Iktisat 1. Sinif ogrencisiyim Karabukte. Isteyerek secmedim. Hastanede calisarak kazandim bu bolumu. Ilac tedavisi gordum tum vucudum catladi, saclarim dokuldu, hicbir arkadasim aramadi, annem ve ben baska bir sehirde savas verdik yillarca. Insanlari kendim gibi saniyorum. Guveniyorum. Hatalarini soylemekten korkuyorum. Terslerse ya kizarsa... Evde kaliyorum Karabukte cok pahali oldugu icin 4 kiz kaliyoruz. Benim sevgilim uzakta diger ikisinin de orda sevgilileri. Diger arkadasimin yok ve en sevdigimde o aralarinda. Diger ikisinin sevgilisi Allahin her gunu geliyor banyoya bile girip cikiyorlar. Bizde o cok sevdigim arkadasimla susmaktan oteye gecemiuoruz. Daha neler neler. Ve ben artik sabredemiyorum. Az kaldi okullar acilacak ev kiralarida yuksek yurtlarda oyle napcam bilmiyorum. Hadi onu gectim. Iktisat okuyorum ben kime desem hm iyi bakalim issizler ordusuna katilacaksin sende diyorlar. Ama bilmezler ki o agir ilaclarin etkisinde ben deneme cozdum ogretmen yrine doktorlara sordum... kimse de bilmez tabi. Ama ben artik napacagimi bilmiyorum. Bir de erkek arkadasim var iyi hos ama artik ben biktim ya beni de dinlesinler benide onemsesinler ben de burdayim... suan kendimi iyi ifade edemiuorum ama zorlaniuorum. Ailemin durumu iyi degil. Hastaligimin gunese karsi hassasiyeti var is buldukca tanitim yapiyorum o gunesin altinda saatlerce. Kisacasi bana yol gosterin ne olursunuz... lutfen artik dayanamiyorum....