bir günde olmadı tabi. ya da bir anda her şey düzelivermedi. sadece olanlar olmaya devam ederken ben kendimi kırmak yerine olanı kabul edip elimdekilerle devam edebilmeye başladım. ben öyle yaptıkça gözümün önündekiler eskisi kadar çözümsüz ve korkunç gelmemeye başladı. bir kere her şeyden önce bir avladın var. kendinden pay biç. sen onlara bakıp nasıl kahroluyorsun, kızında mı aynı hisleri yaşasın? ben önce kendime sonra da evladıma ve eşime bunu yapmamaya karar verdim. eskiden gecelerce beni uyutmayan düşüncelere şimdi "olan bu yapacak bir şey yok. sabır edicez allah başka dert vermesin,elbet çıkar bir çözüm yolu" demeye başladım. dedikçe de çıktı gerçekten. benim 5 gece ağlamamla ağlamamam soruna bir etki etmedi. yazık değil mi benim çocuğuma? ben küçükken en dayanamadığım şey annemin ağlaması ve o üzgün yüzüydü. çok şükür bunu evladıma göstermedim. allah güç versin göstermemek iin de elimden geleni yapıcam. misal şu an babamın çaresiz bir hastalığı olduğunu öğreneli 10 gün oluyor. dünya başımıza yıkıldı,nereye bastığımızı bilmez haldeyiz. ama bu haldeyiz,gerçek olan bu. ve ben oturup sana bunları yazabiliyorum şu an. kahredip bir köşede günlerce ağlamak, hep uyumak istiyorum ama bu çözüm değil. bir kenarda elimde yaşlı mendille geçip giden hayatımı izleyemem,izlemeyeceğim. mücadele hiç bitmeyecek ama sevdikllerimizle paylaştığımız güzel anlar yanımıza kar kalacak onlara neden mani olayım ki? allah çaresiz dert vermesin.diyebileceklerim bunlar.
