benim gibi kimse yok mu demişsiniz, ben varım :)
Yaş otuzbeş, çocuksuz boşandım. Bazen oturup yalnızlığıma üzülüyorum. Ama oturup buna üzülmek saçma diyip geri ayağa kaldırıyorum kendimi. Spora gidiyorum, dans kursuna gitmeyi düşünüyorum. Arkadaş çevrem vardı ama çevremi genişletmeye çalışıyorum. Kitap kulubune girdim. Ailemle vakit geçirmeye çalışıyorum. İşe gidip geliyorum. Yani oturup üzülmekten başka birşeyler yapmaya çalışıyorum. Biliyorum herşey her geçen gün daha iyi olacak.
Siz kendinize bunu tekrar edin. İşiniz de olacak, yeni bir aile de kuracaksınız. Hatta belki evladınız bile olacak. Bu yaşananlar sadece sizin başınıza gelmedi. Sadece sizin başınıza gelse bile bu durumdan çıkmak sizin bu hayattaki ödeviniz. Ödevinize çalışın. Göreceksiniz zamanla daha iyi hissedeceksiniz