Aynen başlıktaki gibi kızlar aynen...Bu aralar ne olduysa bana artık, katlanma seviyem diplerde. Çok yoğun çalışıyoruz eşimle (bankacıyız ), çocuk yok ama bize kalan zaman da yok. Yani şöyle hani ya bugün de ne yapsam, yatsan dinlensem diyemiyorum. Her gün eve gidince tek yapmak istediğim duvara bakmak ya da yatmak. Yardımcı alıyorum temizlik yapmıyorum ama çamaşır,ütü, evi toplama, bulaşık vs tüm işler bende. Eşimle sadece alışveriş yapıyoruz, akşamları da zaten aperatif yiyoruz, çoğu zaman beraber yiyemiyoruz bile. Düzenli bir aile yaşantımız yok. Bundan sebep mi bilmiyorum ama inanın çok bunaldım.
Gün içinde %80 i ruh hastası olan (yani bunu yazmak istemiyorum ama cidden öyle) insanlarla uğraşıyorum artık ben de kafayı sıyıracağım. Ya ilaç kullanıp kendimi hissizleştireceğim ya da gitgide kafayı yiyeceğim. Para kazanıyorum ama kazansam ne olur ki doyasıya harcayamadıktan sonra. Sadece bir tatile çıkabildim kaç yol sonra. Eşek gibi çalışıyorum, günümün 10 saati kuş kafesi gibi kapalı ortamda geçiyor, masam duvara bakıyor önüm arkam kapalı, bildiğin ufak çaplı hapishane işte.
Ben çok şükreden bir insandım ama bilmiyorum artık yaşadıklarım mı ağır geliyor bilmiyorum yani çok mutsuzum. İstifa etsem tüm gün tek başıma oturacağım, kv dibimde o yapışacak yakama. Kocam gene geç gelecek ne anladım bu işten.
İçinizi kararttığım için özür dilerim.
