Boşanan Annelerin Dikkatine; Fikir Lütfen.

dashboard .!.:

Bitirdiğim evliliğimden 2 oğlum var, yaşları küçük.
Boşandım, aylarca saçmasapan şeyler yaşadım, kabullenme süreçleri, her kafadan çıkan ayrı sesler ayrı fikirler, babaevine geri dönmenin verdiği tedirginlik, insanların tepkileri, uzaaar gider..
Ama hiçbirşey çocuklarımın tepkileri kadar yormuyor beni.
Aşırı bağımlı, çocuklarımsız yaşayamam diyenlerden değilim, babalarına yatılı gönderirim, hafta içi hepbirlikte çıkarız, yemek yeriz falan, babalarıyla geçirdikleri zaman ve ondan da aldıkları şefkat benim için çok önemli.Çocukların gelişimi açısından bunun doğru olduğunu düşünüyorum.
Bu yüzden her hafta sonu babalarında kalıyorlar, hafta içleri ben ilgileniyorum.
Fakat;
Konu da tam burada doğuyor, ben çocuklarıma yeterli olamadığımı düşünüyorum.
Bunun için inanılmaz üzüyorum kendimi, inanılmaz parçalanıyorum kendi içimde.
Haftasonları babalarına verdiğimde hem giderlerken ki mutluluklarını görüp ben de mutlu oluyorum hem de nasıl olabilir böyle bişey diyorum, ben bu çocukların annesiyim 2 gün boyunca ne yiyorlar ne içiyorlar, ne giyiyorlar hiç bişeyden haberim olmayacak böyle annelik mi olur? diye kendimi suçluyorum, yıpratıyorum.
Boşanmadan önce çalışmıyordum, çocuklarımın herşeyiyle ben ilgileniyordum, kurallıydı herşeyimiz, saatlerimiz düzenimiz vardı, şikayetçi değillerdi, ben uyarmadan yataklarına girer ben uyarmadan sofraya otururlardı.

Şimdi baba bu kuralları uygulamıyor, geçe 1,30 da çocuğum bana wp' tan mesaj atıyor, ses kaydı atıyor.
Yani gecenin bi yarısı çocuklar hala ayakta ve ellerinde de telefon var.
Deliriyorum.
Ne biçim annesin diyorum, çocuklarına nasıl bakılıyor sen anca totonu yay otur diyorum.
Çcuklar bu kadar kuralsız olunca son zamanlarda bana gelmek istemiyorlar bile,
Babası her bırakmaya getirdiğinde kıyametleri koparıyor küçüğü, ben babamın evine gidicem seni özlemedim diye (2 yaşında)
çok üzülüyorum, çok ağlıyorum, ağlamaktan gözlerim acıyor artık o kadar çok ağlıyorum.
Eski eşimle bu konuyu konuştuğumda "bence sen kural koymaktan vazgeç bak çocukların sana gelmek bile istemiyorlar artık" deyip daha da çok canımı acıtıyor.
Kural deyince aklınıza despot biri gelmesin ama düzenli erkekler olsunlar istiyorum, yaşken olabildiğince eğmeye çalıyorum.

Hafta içi ayrı bir dert.
Çalışıyorum, toplamda hergün 4 saat görme şansım var çocuklarımı, vicdan azabından ölecek gibi oluyorum.
Benim anneliğim nerde kaldı diyorum, hafta içi annem ilgileniyor, hafta sonu babalarında kalıyorlar, ee ben napıyorum? hiç.
Bu ne biçim annelik?
Bu aralar işten ayrılmayı bile düşünüyorum en azından okula başlayana kadar yanlarında olsam diyorum.
Bilmiyorum kafam inanılmaz karışık ve çok üzgünüm.
Sizler nasıl yapıyorsunuz boşanan anneler, ben kafayı mı yiyorum?

Genişletmek için tıkla...

dashboard .!.:

Bitirdiğim evliliğimden 2 oğlum var, yaşları küçük.
Boşandım, aylarca saçmasapan şeyler yaşadım, kabullenme süreçleri, her kafadan çıkan ayrı sesler ayrı fikirler, babaevine geri dönmenin verdiği tedirginlik, insanların tepkileri, uzaaar gider..
Ama hiçbirşey çocuklarımın tepkileri kadar yormuyor beni.
Aşırı bağımlı, çocuklarımsız yaşayamam diyenlerden değilim, babalarına yatılı gönderirim, hafta içi hepbirlikte çıkarız, yemek yeriz falan, babalarıyla geçirdikleri zaman ve ondan da aldıkları şefkat benim için çok önemli.Çocukların gelişimi açısından bunun doğru olduğunu düşünüyorum.
Bu yüzden her hafta sonu babalarında kalıyorlar, hafta içleri ben ilgileniyorum.
Fakat;
Konu da tam burada doğuyor, ben çocuklarıma yeterli olamadığımı düşünüyorum.
Bunun için inanılmaz üzüyorum kendimi, inanılmaz parçalanıyorum kendi içimde.
Haftasonları babalarına verdiğimde hem giderlerken ki mutluluklarını görüp ben de mutlu oluyorum hem de nasıl olabilir böyle bişey diyorum, ben bu çocukların annesiyim 2 gün boyunca ne yiyorlar ne içiyorlar, ne giyiyorlar hiç bişeyden haberim olmayacak böyle annelik mi olur? diye kendimi suçluyorum, yıpratıyorum.
Boşanmadan önce çalışmıyordum, çocuklarımın herşeyiyle ben ilgileniyordum, kurallıydı herşeyimiz, saatlerimiz düzenimiz vardı, şikayetçi değillerdi, ben uyarmadan yataklarına girer ben uyarmadan sofraya otururlardı.

Şimdi baba bu kuralları uygulamıyor, geçe 1,30 da çocuğum bana wp' tan mesaj atıyor, ses kaydı atıyor.
Yani gecenin bi yarısı çocuklar hala ayakta ve ellerinde de telefon var.
Deliriyorum.
Ne biçim annesin diyorum, çocuklarına nasıl bakılıyor sen anca totonu yay otur diyorum.
Çcuklar bu kadar kuralsız olunca son zamanlarda bana gelmek istemiyorlar bile,
Babası her bırakmaya getirdiğinde kıyametleri koparıyor küçüğü, ben babamın evine gidicem seni özlemedim diye (2 yaşında)
çok üzülüyorum, çok ağlıyorum, ağlamaktan gözlerim acıyor artık o kadar çok ağlıyorum.
Eski eşimle bu konuyu konuştuğumda "bence sen kural koymaktan vazgeç bak çocukların sana gelmek bile istemiyorlar artık" deyip daha da çok canımı acıtıyor.
Kural deyince aklınıza despot biri gelmesin ama düzenli erkekler olsunlar istiyorum, yaşken olabildiğince eğmeye çalıyorum.

Hafta içi ayrı bir dert.
Çalışıyorum, toplamda hergün 4 saat görme şansım var çocuklarımı, vicdan azabından ölecek gibi oluyorum.
Benim anneliğim nerde kaldı diyorum, hafta içi annem ilgileniyor, hafta sonu babalarında kalıyorlar, ee ben napıyorum? hiç.
Bu ne biçim annelik?
Bu aralar işten ayrılmayı bile düşünüyorum en azından okula başlayana kadar yanlarında olsam diyorum.
Bilmiyorum kafam inanılmaz karışık ve çok üzgünüm.
Sizler nasıl yapıyorsunuz boşanan anneler, ben kafayı mı yiyorum?

Genişletmek için tıkla...

nefesalnefesver .!.:

tamam o adam çocukların babası ama her hafta sonu çocuklarınızı göndermek zorunda değilsiniz. benim kuzenim eşinden boşandı kadın 2 haftada bir gönderiyor çocukları. arada hafta sonları siz de vakit geçirmelisiniz diye düşünüyorum. bazen ikisi ile birlikte bazen tek tek..

Genişletmek için tıkla...

dashboard .!.:

Bitirdiğim evliliğimden 2 oğlum var, yaşları küçük.
Boşandım, aylarca saçmasapan şeyler yaşadım, kabullenme süreçleri, her kafadan çıkan ayrı sesler ayrı fikirler, babaevine geri dönmenin verdiği tedirginlik, insanların tepkileri, uzaaar gider..
Ama hiçbirşey çocuklarımın tepkileri kadar yormuyor beni.
Aşırı bağımlı, çocuklarımsız yaşayamam diyenlerden değilim, babalarına yatılı gönderirim, hafta içi hepbirlikte çıkarız, yemek yeriz falan, babalarıyla geçirdikleri zaman ve ondan da aldıkları şefkat benim için çok önemli.Çocukların gelişimi açısından bunun doğru olduğunu düşünüyorum.
Bu yüzden her hafta sonu babalarında kalıyorlar, hafta içleri ben ilgileniyorum.
Fakat;
Konu da tam burada doğuyor, ben çocuklarıma yeterli olamadığımı düşünüyorum.
Bunun için inanılmaz üzüyorum kendimi, inanılmaz parçalanıyorum kendi içimde.
Haftasonları babalarına verdiğimde hem giderlerken ki mutluluklarını görüp ben de mutlu oluyorum hem de nasıl olabilir böyle bişey diyorum, ben bu çocukların annesiyim 2 gün boyunca ne yiyorlar ne içiyorlar, ne giyiyorlar hiç bişeyden haberim olmayacak böyle annelik mi olur? diye kendimi suçluyorum, yıpratıyorum.
Boşanmadan önce çalışmıyordum, çocuklarımın herşeyiyle ben ilgileniyordum, kurallıydı herşeyimiz, saatlerimiz düzenimiz vardı, şikayetçi değillerdi, ben uyarmadan yataklarına girer ben uyarmadan sofraya otururlardı.

Şimdi baba bu kuralları uygulamıyor, geçe 1,30 da çocuğum bana wp' tan mesaj atıyor, ses kaydı atıyor.
Yani gecenin bi yarısı çocuklar hala ayakta ve ellerinde de telefon var.
Deliriyorum.
Ne biçim annesin diyorum, çocuklarına nasıl bakılıyor sen anca totonu yay otur diyorum.
Çcuklar bu kadar kuralsız olunca son zamanlarda bana gelmek istemiyorlar bile,
Babası her bırakmaya getirdiğinde kıyametleri koparıyor küçüğü, ben babamın evine gidicem seni özlemedim diye (2 yaşında)
çok üzülüyorum, çok ağlıyorum, ağlamaktan gözlerim acıyor artık o kadar çok ağlıyorum.
Eski eşimle bu konuyu konuştuğumda "bence sen kural koymaktan vazgeç bak çocukların sana gelmek bile istemiyorlar artık" deyip daha da çok canımı acıtıyor.
Kural deyince aklınıza despot biri gelmesin ama düzenli erkekler olsunlar istiyorum, yaşken olabildiğince eğmeye çalıyorum.

Hafta içi ayrı bir dert.
Çalışıyorum, toplamda hergün 4 saat görme şansım var çocuklarımı, vicdan azabından ölecek gibi oluyorum.
Benim anneliğim nerde kaldı diyorum, hafta içi annem ilgileniyor, hafta sonu babalarında kalıyorlar, ee ben napıyorum? hiç.
Bu ne biçim annelik?
Bu aralar işten ayrılmayı bile düşünüyorum en azından okula başlayana kadar yanlarında olsam diyorum.
Bilmiyorum kafam inanılmaz karışık ve çok üzgünüm.
Sizler nasıl yapıyorsunuz boşanan anneler, ben kafayı mı yiyorum?

Genişletmek için tıkla...

dashboard .!.:

Bitirdiğim evliliğimden 2 oğlum var, yaşları küçük.
Boşandım, aylarca saçmasapan şeyler yaşadım, kabullenme süreçleri, her kafadan çıkan ayrı sesler ayrı fikirler, babaevine geri dönmenin verdiği tedirginlik, insanların tepkileri, uzaaar gider..
Ama hiçbirşey çocuklarımın tepkileri kadar yormuyor beni.
Aşırı bağımlı, çocuklarımsız yaşayamam diyenlerden değilim, babalarına yatılı gönderirim, hafta içi hepbirlikte çıkarız, yemek yeriz falan, babalarıyla geçirdikleri zaman ve ondan da aldıkları şefkat benim için çok önemli.Çocukların gelişimi açısından bunun doğru olduğunu düşünüyorum.
Bu yüzden her hafta sonu babalarında kalıyorlar, hafta içleri ben ilgileniyorum.
Fakat;
Konu da tam burada doğuyor, ben çocuklarıma yeterli olamadığımı düşünüyorum.
Bunun için inanılmaz üzüyorum kendimi, inanılmaz parçalanıyorum kendi içimde.
Haftasonları babalarına verdiğimde hem giderlerken ki mutluluklarını görüp ben de mutlu oluyorum hem de nasıl olabilir böyle bişey diyorum, ben bu çocukların annesiyim 2 gün boyunca ne yiyorlar ne içiyorlar, ne giyiyorlar hiç bişeyden haberim olmayacak böyle annelik mi olur? diye kendimi suçluyorum, yıpratıyorum.
Boşanmadan önce çalışmıyordum, çocuklarımın herşeyiyle ben ilgileniyordum, kurallıydı herşeyimiz, saatlerimiz düzenimiz vardı, şikayetçi değillerdi, ben uyarmadan yataklarına girer ben uyarmadan sofraya otururlardı.

Şimdi baba bu kuralları uygulamıyor, geçe 1,30 da çocuğum bana wp' tan mesaj atıyor, ses kaydı atıyor.
Yani gecenin bi yarısı çocuklar hala ayakta ve ellerinde de telefon var.
Deliriyorum.
Ne biçim annesin diyorum, çocuklarına nasıl bakılıyor sen anca totonu yay otur diyorum.
Çcuklar bu kadar kuralsız olunca son zamanlarda bana gelmek istemiyorlar bile,
Babası her bırakmaya getirdiğinde kıyametleri koparıyor küçüğü, ben babamın evine gidicem seni özlemedim diye (2 yaşında)
çok üzülüyorum, çok ağlıyorum, ağlamaktan gözlerim acıyor artık o kadar çok ağlıyorum.
Eski eşimle bu konuyu konuştuğumda "bence sen kural koymaktan vazgeç bak çocukların sana gelmek bile istemiyorlar artık" deyip daha da çok canımı acıtıyor.
Kural deyince aklınıza despot biri gelmesin ama düzenli erkekler olsunlar istiyorum, yaşken olabildiğince eğmeye çalıyorum.

Hafta içi ayrı bir dert.
Çalışıyorum, toplamda hergün 4 saat görme şansım var çocuklarımı, vicdan azabından ölecek gibi oluyorum.
Benim anneliğim nerde kaldı diyorum, hafta içi annem ilgileniyor, hafta sonu babalarında kalıyorlar, ee ben napıyorum? hiç.
Bu ne biçim annelik?
Bu aralar işten ayrılmayı bile düşünüyorum en azından okula başlayana kadar yanlarında olsam diyorum.
Bilmiyorum kafam inanılmaz karışık ve çok üzgünüm.
Sizler nasıl yapıyorsunuz boşanan anneler, ben kafayı mı yiyorum?

Genişletmek için tıkla...

dashboard .!.:

Boşayan hakim böyle uygun gördü, velayet bende evet ama çocuklar her hafta sonu babalarında kalacaklar.
Eski eşimde bu hakkının farkında ve bi işi olmadığı sürece mutlaka alıyor her hafta.

Genişletmek için tıkla...

dashboard .!.:

Bitirdiğim evliliğimden 2 oğlum var, yaşları küçük.
Boşandım, aylarca saçmasapan şeyler yaşadım, kabullenme süreçleri, her kafadan çıkan ayrı sesler ayrı fikirler, babaevine geri dönmenin verdiği tedirginlik, insanların tepkileri, uzaaar gider..
Ama hiçbirşey çocuklarımın tepkileri kadar yormuyor beni.
Aşırı bağımlı, çocuklarımsız yaşayamam diyenlerden değilim, babalarına yatılı gönderirim, hafta içi hepbirlikte çıkarız, yemek yeriz falan, babalarıyla geçirdikleri zaman ve ondan da aldıkları şefkat benim için çok önemli.Çocukların gelişimi açısından bunun doğru olduğunu düşünüyorum.
Bu yüzden her hafta sonu babalarında kalıyorlar, hafta içleri ben ilgileniyorum.
Fakat;
Konu da tam burada doğuyor, ben çocuklarıma yeterli olamadığımı düşünüyorum.
Bunun için inanılmaz üzüyorum kendimi, inanılmaz parçalanıyorum kendi içimde.
Haftasonları babalarına verdiğimde hem giderlerken ki mutluluklarını görüp ben de mutlu oluyorum hem de nasıl olabilir böyle bişey diyorum, ben bu çocukların annesiyim 2 gün boyunca ne yiyorlar ne içiyorlar, ne giyiyorlar hiç bişeyden haberim olmayacak böyle annelik mi olur? diye kendimi suçluyorum, yıpratıyorum.
Boşanmadan önce çalışmıyordum, çocuklarımın herşeyiyle ben ilgileniyordum, kurallıydı herşeyimiz, saatlerimiz düzenimiz vardı, şikayetçi değillerdi, ben uyarmadan yataklarına girer ben uyarmadan sofraya otururlardı.

Şimdi baba bu kuralları uygulamıyor, geçe 1,30 da çocuğum bana wp' tan mesaj atıyor, ses kaydı atıyor.
Yani gecenin bi yarısı çocuklar hala ayakta ve ellerinde de telefon var.
Deliriyorum.
Ne biçim annesin diyorum, çocuklarına nasıl bakılıyor sen anca totonu yay otur diyorum.
Çcuklar bu kadar kuralsız olunca son zamanlarda bana gelmek istemiyorlar bile,
Babası her bırakmaya getirdiğinde kıyametleri koparıyor küçüğü, ben babamın evine gidicem seni özlemedim diye (2 yaşında)
çok üzülüyorum, çok ağlıyorum, ağlamaktan gözlerim acıyor artık o kadar çok ağlıyorum.
Eski eşimle bu konuyu konuştuğumda "bence sen kural koymaktan vazgeç bak çocukların sana gelmek bile istemiyorlar artık" deyip daha da çok canımı acıtıyor.
Kural deyince aklınıza despot biri gelmesin ama düzenli erkekler olsunlar istiyorum, yaşken olabildiğince eğmeye çalıyorum.

Hafta içi ayrı bir dert.
Çalışıyorum, toplamda hergün 4 saat görme şansım var çocuklarımı, vicdan azabından ölecek gibi oluyorum.
Benim anneliğim nerde kaldı diyorum, hafta içi annem ilgileniyor, hafta sonu babalarında kalıyorlar, ee ben napıyorum? hiç.
Bu ne biçim annelik?
Bu aralar işten ayrılmayı bile düşünüyorum en azından okula başlayana kadar yanlarında olsam diyorum.
Bilmiyorum kafam inanılmaz karışık ve çok üzgünüm.
Sizler nasıl yapıyorsunuz boşanan anneler, ben kafayı mı yiyorum?

Genişletmek için tıkla...

seatlle .!.:

Aynı durumdayız.Benim oğlumda 11 yaşında haftasonu babasına gidiyor çocuk 2 bazen 3 e kadar pc ve telefon başında kural yok.Bana babam senden daha iyi diyorgeçen gün haftaiçi kızımı çok erken saatte şehirdışında doktora götürmek için babaya bıraktım ne ödev yapmış ne sabah okula göndermiş.Çocuk benimle olmak istemiyor bana geldiğinde ödev okul ve yapılması gereken ödevler oluyor ve babadan gelince bana çok karşılık verip hiç dinlemiyor çok üzgünüm çok

Genişletmek için tıkla...