Babayla ilgili anlattığım olay farklı. Dayı mevzusuyla ilgisi yok.
Üzülecek başka şeyler bulun. Aç çocuklara, geçim derdinden intihar eden babalara, yemeyen yediren cefakar analara üzülün. Ben burda kendimi terapiliyorum.
Sizi mi teselli edeyim bir de.
O kadar berbat bir terapi seçmişsin ki, iyice manyak edeceksin kendini.
Gerçekliğini sorgulamadan yazıyorum, çünkü psikoloji derin derya (Sana olmasa da başkasının işine yarar en azından), "Olmaz, mümkün değil" denilen pek çok şeyin mümkün olabileceğini bizzat yaşayarak gördüm, psikotik mani sonrası, gerçeklik algısındaki oynamanın nasıl hissettirdiğini, onun bocalamasını, art arda, kontrol altına vaktinde alınamamış ataklar sonrası verdiği hasarı bilirim (Yanlış tedavi yüzünden ataklarının ilk dönemlerde kontrol altına alınamadığını, buz gibi sulara atladığını da dahil yazdın ancak o ataklar tam teşhis getirirdi, burada bir çelişki var ama neyse).
Bipolar dendi mi, orada biraz ayrılır mevzu; teşhis alındığında dahi
en az %40 engelden bahsedilir duruma göre, tedaviye bakar.
Belki sen de bir "Hayal" aleminden geçtin, sanrılarının ardından bazı şeyler senin için hala daha ayıklanmayı bekliyor, olabilir. Ancak bunları denk gele anlattıkça, yaşadıklarını defalarca ama defalarca tekrar edip kendine acıdıkça, bunu kendinde hak gördükçe zihnin buna iyice alışacak, kazınacak bunlar ki yeterince kazınmış halde zaten. İyice beyninin patikası yapacaksın, mantıklı düşünebilme becerini körettikçe körelteceksin.
Bir şey olacak, "Tecavüze uğradım, böyle acılar çektim" hop, yine kurban.
Alakasız başka bir olayda yine aynı patikayı kullanacaksın "Ama ben tecavüze uğradım"...
Anlatmayı kes artık denk gele yerlerde, kontrolsüzce, anlayabiliyor musun bunun ciddiyetini?
Git doğru düzgün bir doktor eşliğinde tamir edilmesine, profesyonel müdahale ile onarılmasına olanak tanıyarak anlat ve toparlaya toparlaya dönmemek üzere geçin, hesaplaş ve daha da kaldır lügatından.
Kendin için yapamıyorsan, çocuğun için yap bari.
Tip 1 bipolar isen ve psikotik manilerle yaşıyorsan, doğru ve disiplinli tedavi görmedikçe, kendini çevresel ve duygusal olarak korumaya almayı öğrenmedikçe, bunun şizofreniye ilerleme ihtimali de var, biliyor musun? Kavrayabiliyor musun ciddiyetini? Bu hikayeler anlatma oyunu değil.
Havaya mı diyorum, neye diyorum onu da bilmiyorum; mod olduğum bir bipolar hastaları grubu vardı, orada benle yaşıt bir kadın, öyle genç ergen filan da değil; iki çocuk yapmış filan. Bilirdik, dikkat çekmek için her şeyi kullanırdı, tedavi ol, ilacını bırakma, çoluğun çocuğun var ne ilaç bırakması?!! diye yırtınırdık. Kadın iki defa, bilekleri kesik fotoğrafını attı gruba "Hastanede müdahale ettiler, ilaçları bırakmamalıydım, hata yaptım... Sevenlerimin yanındayım" filan diye. Ama bu öyle boktan bir huyu olmuş ki, 6 ay geçti-geçmedi yine ilaçları bıraktı (Başlıyor da mı bırakıyor o da belli değil gerçi), biliyoruz artık ezberledik, yine yüzünü, gözünü paylaşıp duracak hüzünlü hüzünlü önce, ardından bileklerini, bir yerini kestiği fotoğrafı gelecek. Attım gruptan "Git tedavi ol, buradaki diğer hasta arkadaşlarımızı bu fotoğraflara maruz bırakmaya hakkın yok!" diye. İlgi çekmek, sevgi toplamak için yapardı bunu, ama yok işte hakkı buna. Senin de yok Lutran artık, uplamak için dahi yazıyorsun, belki sen farkında değilsin/inkar edersin de, fark edilmiyor sanma.
Buranın yöneticisi olsaydım, burayı böyle kullanmana izin vermezdim, bir, iki, üç tamam, dördüncüsünde yasaklardım dön dolaş konu tecavüze, travmalarına vs döndüğünde. Kötülük ediyorsun kendine. Teşhisin yeni gelmiş ok, onun sıkıntısı her yerinden taşıyordur da bak tecrübeliler olarak yazıyoruz burada, gideceğin yönü işaret ediyoruz; gör bi.
köfteyi yapamadım su konu yüzünden
