Bu kadar zoruma gideceğini asla ama asla tahmin etmezdim.
Evet, artık eşim değil, davamız devam etse de, beş buçuk aydır ayrıyız ve ikimiz de kararlıyız. Yani beni ilgilendirmez biliyorum ama yine de içime bir şey oturdu. Değişik bir acı hissettim. Zaten biliyordum son 2 aydır birisi olduğunu, çocuğu aramayı da bırakmıştı ama sürekli yabancı bir evde görünce ve oğlumla görüntülü görüşürken bir kadın silüeti görünce zoruma gitti sanki.
5 yıl, tabi ki zaman içinde duygular eksiliyor, boşanma aşamasına geldiğimize göre sevgi de bitiyor ama yeni bir ilişkiye başlamak bu kadar kolay mı oluyormuş?
Belki yeni bir ilişki de değil mesele. Ben halen düzen kurmak, yeni bir hayata adapte olmaya çalışırken; haksızlığa uğradığımı düşünüp zaman zaman yaşananlardan dolayı mutsuzluk duyarken onun hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam etmesi ve yeni bir ilişkiye başlaması da bana yeni bir haksızlıkmış gibi geliyor.
Bilemiyorum. Bir hafta sonra oğlum küçük bir ameliyat geçirecek, bir hafta hastanede yatacak ve babası da gelecek. Onunla aynı ortamı paylaşacak olmak da beni geriyordu, şimdi daha çok geriyor.
Böyle üzgün hissetmem normal mi? Kendimi telkin etmeye çalışıyorum ama bu yaşananlar, normal mi? Yine başa dönüyorum. Yine kendimi suçluyorum. Yanlış bir eşi ve hayatı tercih ettiğim, geçen zamanımı heba ettiğim için. Karşımdaki adamı bu kadar tanıyamadığım için.
Her şey için çok üzgünüm.
