O kadar güzel anlatamadığım duygularıma tercüman olmuşsunuz ki. Sürekli hata bende miydi. Her evlilşkte bunlar olur ben o konuşanlara dişimi göstermeliydim. Sessiz kalmaya mecbur bırakıldım. Sinsi olsam belki anlaşırım diyorum. Maaşım var güzel de bir kızım yaşım da çok yok. Sanki bundan sona daha kötüleri karşıma çıkacak gibi düşünüyorum. Evde herkes bana ilk evlilik gibi olmaz hiç bir şey diyorlar pişman olacaksın. Psikolojim ister istemez etkileniyor. Eşimin bana değer vermediğini hissediyorum. Konu ailesi olunca benim arkamda durmuyor ama durmuş gibi yapıyor. Günden güne çok safım hata bende diyorum kendi kendime. Ama ne zaman eşime geri dönsem hep bir huzursuzluk dönünce de keşke dönmeseydim diyorum. Beni aşağılayınca bir de haksız yere yapınca elimden gitmekten başka şey gelmiyor. Bana dediği hakaretler için boşanma olayına adım attıktan sona evet haksızdım dedi. Ama bunu biz aynı evde iken diyemiyor. Ama beni bırakıp gittiğin için bende bittin artık yoksun boşan git dedi. Ve davaya çok az gün kaldı. İlk zamanlar kurtuldum psikolojik baskıdan diyorum ama yalnız kalınca geceleri hata ettim diyorum. Normal mi bu ruh halim. Boşanmayı böyle mi geçiriyor insanlar