öncelikle geçmiş olsun. ben de boşanmak üzereyim inşallah. 2 yıldır süren süreç bitmek üzere bir aksilik daha çıkmazsa. 2 ay evli kaldım hayatım mahvoldu. ama Allah yardım etti, ailem destek oldu. İşe girdim çalıştım. Çevremi genişlettim. Kurslara gittim. İşimin yanı sıra çok sevdiğim bir mesleğin daha peşine düştüm. Allah kapılar açtı. Öyle öyle iyileştim. İnsanlar o kadar şey yaşamış biri gibi durmadığımı söylüyorlar. Yerimde başkası olsa ağlamaktan ölürmüş ben gayet pozitif duruyormuşum maşallah
Şöyle söyleyeyim açıkçası mutluyum. Ayrılma kararıma bir gün bile pişman olmadım. He yaşadığım şeylere gelirsek de.. ağır travmalar atlattım, bir hafta kadar sakinleştirici ilaçlar kullandım onları da reddediyorum kendi başıma toparlanmaya çalışıyorum. Hala arkadaşlarımın eşiyle, bebekleriyle olan resimlerine bakıp maşallah çekiyorum gözlerim doluyor. Bir erkek tarafından sevgi görmeye çok ihtiyacım oluyor. Babam da uzakta olduğu için o konuda eksik kalıyorum. Bu arada o acayip gür saçlarım azaldı, hayatımda ilk defa saçıma aklar düştü. 21 yaşındaydım o kötü evliliği yaşadığımda. 23 oldum :)
Bunları yazarken bile gülümsüyorum :) Acıyor ama geçiyor. İmtihan dünyası neticede. Allah illa ki karşı tarafın cezasını verecek ailesiyle beraber. Ahımın çıkacağı ve karşıma birgün beni sevebilecek birinin çıkması ümidiyle yaşıyorum. Aslnda çok umrumda yine de fazla umrumda değil. Bilemiyorum işte. Hayırlısı olsun. Bu süreçte bol bol dua et. Ve güçlü olmaya çalış :)
benim çocuğum yok. Çok zor bir şey gerçekten. Zaten kimse de yardımcı olmuyor 
boşanmayı zorlaştıracak olan da kolaylaştıracak olan da biziz.. kadın olduğunuzu ve erkeklerden çok daha güçlü olduğunuzu unutmayın ...
