Evet evden ayrılalı 3 ay olmuş. Evimi kurdum, asla pişman değilim, o adamdan hala nefret ediyorum ve hayatımdan tamamen çıkardım burada sorun yok. Ama başka sorunlar var. Boşanma süreci asla ilerlemiyor. 3 aydır gün verilmedi, nafaka bağlanmadı. Param bitmek üzere. 2 çocuğun maddi manevi tüm yükü benim üzerimde. Adliye sarayına gidip "nerde bu devlet, neden çocuklarımın hakkını yediriyorsunuz" diye bağırasım var.
Babaları olacak pislik çocukları sildi gibi birşey. Aylarca onları görüştürmek için ben mücadele verdim
Arabayla gidilecek mesafeye götürüp getirdim. Zaman yaratmak için çırpınıp durdum. O ise hep piknikteyim, , arkadaşlarlayım, komşularlayım deyip reddetti durdu. Bir defasında ben çocukları ona bıraktıktan birkaç saat sonra arayıp "gel al, arkadaşlarla şu bu cehenneme gidicem, gelip almazsan sokağa bırakıp gidiyorum" dedi. Ben de yemin ettim. Bir daha yüzlerini göstesmeyeceğim, daha doğrusu bunun için çaba harcayan taraf ben olmayacağım diye.
Sanırım bir ay oldu. Çocuklar arada sırada dayanamayıp arıyor, öyle ters ve bıkkın konuşuyor ki telefonu hemen kapatmak için çocukların konuşmasını kısa kestiriyor, doğru düzgün cevaplar vermiyor. Bu adam sözde din adamı. Sorsan Allah'ın bir numaralı kulu. Kendini çevreye öyle satıyor ama işte ciğeri beş para etmez. Çocuklarımın bu çabasına yüreğim parçalanıyor, gidip onu boğazlamak istiyorum. Babam da sağolsun resmen bu duruma mutlu oluyor. Benim verdiğim karardan dolayı zorluk çekmem bir yana çocuklarını hiçe sayan bu karaktersizi haklı buluyorlar. Sen istedin, sen gittin diyorlar. Yani anlayacağınız benim 4 cephedeki savaşım hiç bitmiyor. Kimsenin yapabileceği birşey olmadığını da biliyorum, öylesine içimi akıtayım dedim.