Bak arkadaşım,
Şiddet görmüyor olman evliliğini güzelleştirmez.
Olması gereken bu. Zaten şiddet görmemelisin. Nedense bunu hiç anlamamışsın.
Mutlu değilsen olay bitmiştir.
Sevgi,saygı görmüyorsan boşuna çabalıyorsun demektir.
He sen diyeceksin ki beni gezmekten almaya geliyor,tabii ki beni seviyor.
Seni seven adam senin üzülmene dayanamaz.
Hepimiz fedakarlık yapıyoruz ama karşı tarafa değmiyorsa yolumuzu çiziyoruz. Boşanmak ya da evli kalmak hayatta öyle düşündüğün gibi olağanüstü olaylar değil. Herkes evlenebilir,sonra da boşanabilir. Zorlamanın hiç gereği yok ki.
Tabii ki hayat senin.
İster devam et ister zorla.
Ama inan bana problemli evliliklerde olan her zaman kadına oluyor. Hastalık sahibi oluyoruz,psikolojimiz bozuluyor,maddi manevi göçüyoruz. Ama erkekler kaldıkları yerden devam ediyor hem de daha da güçlenerek. Onlara da o gücü veren bizim gereksiz tavizlerimiz.
Çok uzattım kusura bakma.Sadece yanında olmak istedim.
Gerçekten seni kırmak istemem ama anlattıklarına göre sıkıntılı evliliğin gidişatı iyi değil. Neden sürdürdüğünü anlayamadım,ailem arkamda dediğin halde.
Çok teşekkür ederim inan ki yanımda olduğunu hissettim. Eşim zaten sürekli evlenmeden önce böyle değildin diyerek onu sürekli alttan aldığım dönem olan nişanlılık sevgililik döneminden bahsediyor. Ben de açıkça o zamanlarda da ağladığımı şu an cevap veriyor kavga ediyor olmakla bir farkı olmadığını söyledim.
Onu narsist bir hale getiren anne ve ablasının nefesleri hep ensesinde.
1 yıl evlilik sürecimin dolmasına 1.5 ay var. Bu süreçte 10 kg verdim, nişanlılık vs dahil.
Başta aileme mesafeli olan eşim için de iyi olmaları için mücadele verdim, tam oldu dedim , şimdide bana ben senin ailenle samimi oldum ama sen benim ailemi benimsemedin diyor.
Ailesi ablası ve annesi evliliğimin ilk aylarında travmaların sebebi.
Ailesinin hayal ettiği gelin olmadım.
Onlar için de hayal kırıklığıyım. Eşim olacak insan da o mesafeyi aradaki eşitliği sağlayacağını hisssettirdi ama öyle olmadı.
Hala beni yıpratabiliyor.
Şu an konu kapandı gibi gözükse de yeni bir tartışmada yeniden canlanacak belki her şey.
İlk kez ilerisi için emin hissetmiyorum.
Sanki yeteri kadar emek verdim...
Hep bir adım fazlası isteniyor hep yetersizim hissi...
Ailesi evime yakın oturdukları halde geldiklerinde kalıyorlar, eşim çocuk olursa annesinin bakacağından defalarca bahsetti.
Bunlar hep kavga sebebi oldu. Ailesinin kalmasını sorun etmedim ama biz tatildeyken anahtarı onlara bırakmadım diye bile eşime ima ettiler.
“Korona ihtimali varmışta biz anahtarı bıraksaydık babası bizde kalırmış”. Eşim baba çilingirle açtır vs dedi...
Ben yani kendimi eş değil çocuğu gibi hissediyorum.
Kırmaktan korktukça kırıldım hep.
ben öyle bir evlilik gördüğümde de mutlu olmuyorum.
