Hanımlar,
Benim açımdan mutsuz,eşim açısından mutlu bir evlliliğmiz var.
Son zamanlarda boşanmak daha fazla aklıma düşmeye başladı.
Sebebi de mutsuz olmam.
Eşimle defalarca konuştum,her seferinde bana hak verdi ama durum hiç değişmedi.
Artık konuşmak,derdimi anlatmak gelmiyor içimden.
Umudum kalmadı sanırım.
2.5 yıllıK evliyiz toplam 6 yıldır beraberiz.
Daha evlenmeden aklımı kurcalayan sorunlar artık önümde dağ gibi birikti.Eşimin bu sorunlar için sıraladığı mazeretleri de yavaş yavaş tükendi.Bende tükendim.
Suanda bavulumu toplamak geliyor içimden.Ailem başka sehirde onların yanına gitsem onlara ne anlatcam,anlamazlar beni.Eşimde peşimden gelip ben dönene kadar ailemde benimle kalır.Bunu düşündükçe içime bir agırlık çöküyor.E gidecek baska yerim yok hem ailem varken baska bir yere de gitmeyi ben tercih etmem.
Kendi ailem,eşimin ailesi(eşimin ailesiyle aramızda ciddi bir bağ oluştu onları üzmek hiç istemiyorum) arkadas cevremiz bnları düşündükçe içim kararıyor.
Eşimin beni yıpratmadan peşimi bırakacagını bilsem kimseyi düşünmeden boşanma dilekçemi veririm ama bu sürecde herkesle muhattap olma düşücesi beni mahvediyor.
Sıkışıp kaldım resmen.
Eşimi sevmiyorum,onunla eglenemiyorum,sevişemiyorum.Onu beğenmiyorum.
Belki dönemdir gecer diye kafamı oyalamaya calışıyorum ama kendimi hapsolmus hissediyorum.
Ne yapcagımı bilemiyorum.
Benim açımdan mutsuz,eşim açısından mutlu bir evlliliğmiz var.
Son zamanlarda boşanmak daha fazla aklıma düşmeye başladı.
Sebebi de mutsuz olmam.
Eşimle defalarca konuştum,her seferinde bana hak verdi ama durum hiç değişmedi.
Artık konuşmak,derdimi anlatmak gelmiyor içimden.
Umudum kalmadı sanırım.
2.5 yıllıK evliyiz toplam 6 yıldır beraberiz.
Daha evlenmeden aklımı kurcalayan sorunlar artık önümde dağ gibi birikti.Eşimin bu sorunlar için sıraladığı mazeretleri de yavaş yavaş tükendi.Bende tükendim.
Suanda bavulumu toplamak geliyor içimden.Ailem başka sehirde onların yanına gitsem onlara ne anlatcam,anlamazlar beni.Eşimde peşimden gelip ben dönene kadar ailemde benimle kalır.Bunu düşündükçe içime bir agırlık çöküyor.E gidecek baska yerim yok hem ailem varken baska bir yere de gitmeyi ben tercih etmem.
Kendi ailem,eşimin ailesi(eşimin ailesiyle aramızda ciddi bir bağ oluştu onları üzmek hiç istemiyorum) arkadas cevremiz bnları düşündükçe içim kararıyor.
Eşimin beni yıpratmadan peşimi bırakacagını bilsem kimseyi düşünmeden boşanma dilekçemi veririm ama bu sürecde herkesle muhattap olma düşücesi beni mahvediyor.
Sıkışıp kaldım resmen.
Eşimi sevmiyorum,onunla eglenemiyorum,sevişemiyorum.Onu beğenmiyorum.
Belki dönemdir gecer diye kafamı oyalamaya calışıyorum ama kendimi hapsolmus hissediyorum.
Ne yapcagımı bilemiyorum.