- 5 Mayıs 2013
- 33.872
- 41.419
- 798
- Konu Sahibi LasTRomaNce_arzu
-
- #181
Ayni fikirdeyim.
Gerçekten neden ilk evliliğinizi, bbu gencecik yaşta 2 çocuklu bir adamla yapıyorsunuz? Hem de kv ile dip dibe çocuklarla yaşıyorsunuz. Neden bu çile? Yazık yani, aynı yaştayış ve sizin olmayan 2 çocuğun sorumluluğu size yüklenilmiş bile. Lütfen vicdan yapmayın, eşiniz düşünsün.
Evliliğin ilk zamanları birbirine alışma evresidir. Çünkü başka bir insan ile aynı cati altında yaşamaya başlıyorsun. Ama siz evliliğe iki çocuk ile baslamissiniz. Maalesef bu evreyi atlayacaksiniz. Kız cocuklari babaya düşkün olurlar. Bizim kız 5 yaşında, söylediği kelimelerin yarisi baba. Eee o çocuklar da babaya düşkünlerdir ve hep esinle aranda olacaklar. Allah kolaylık versin.Ayni fikirdeyim.
tatlım çocuklu evlerdeki pozisyon aynen böyle....ne güzel 2 kız cocuğu ve yakın yaşlarda lar ..ve yaşları dolayısıyla kendi istediğin şekilde yetiştirebilir kendilerini bulmada yardımcı oalbilirsin... ve sana arkadaş olurlar emin ol akrabandan çok hemdeeee.... biraz sabırlı olabilirsen güzel günler seni bekliyor emin olMerhaba,
Benimkisi dert mi tercihimin doğurduğu bir sonuç olduğu için dert denilir mi bilemiyorum.28 yaşındayım ve 5 ay önce 2 çocuğu olan 36 yaşında bir evlilik yapmış 6 sene bekar durmuş eşimle ilk evliliğimi yaptım .Çook severek ailemin çok sert olmasada karşı durmalarına rağmen ikna edip evlendim. Kayananamı 6 önce kanatsız melek sanıyordum.Ama ne yazık ki oda kaynanalığa başladı. Neden olduğuna anlamadığım bir şekilde aklına geldikçe laf sokmalarına başladı. Kaynanalığın doğasında mı bu var nedir anlamadım.Eşimin ailesi ile yan yana oturuyoruz.Biz çalıştığımız için çocuklar kaynanamada kalıyor orada yatıyorlar.Biri 11 yaşında,ikincisi 9 yaşında kız çocukları.Onları çok seviyorum.Çok uslulular akıllılar beni çok seviyorlar.Eşimin akrabaları bile anneleri olsa bu kadar ilgilenir bu kadar sever diye kayananama övüyorlarmış beni eşimde bu konuda hep teşekkür eder bana.
Ama asıl sorun eşimde bende çalışıyoruz .Ve en geç akşam 7 de evde oluyoruz.Ve biz eve adım atar atamaz çocuklarda geliyor.Ve gece 12 de yatmaya gidiyorlar evlendiğimizden beri böyle sabr ediyorum.Ne eşim ne ailesi yeni evli çift yalnız bırakalım gibi bi düşüncede olmuyorlar.Nereye gitsek hep beraberiz.Eşim sadece gece 12 den sonra eşim.Çocukların yanında istediğim gibi hiç bir şey yapamıyorum.Eşimle başa başa yemek yemek yok , berber tv izlemek yok,yanına yatıp sarılmak yok sadece oturup çocuklarla ilgileniyoruz tv izliyoruz ve sonunda uykum geliyor ve uyuyorum.Sanki tek başıma bir evlilik yaşıyorum.Eşimi çok seviorum Bana karşı asla bir saygısızlığı yok her fırsatta beni çook sevdiğini söyluyor.Evine bağlı bir adam kötü hiç bir alışkanlığı yok.Ama bir tek bu var.Biraz düşünceli olsa bende evliliğimin tadını çıkartmak istiyorum.Bir gecede tüm gecesini bana ayırsa bunu böyle söyleyince onlar çocuk git dersem kırılırlar diyor.Ama böylede ben kırılıyorum.Neyapıcağmı bilemiyorum.Bütün hayatımın böyle geçecek olması düşüncesi beni derin bir mutsuzluğa sürüklüyor.Onun ikinci evliliği olduğu için benim beklenti ve heycanımı anlamıyor sanırım.Çok üzgünüm sanırım asla ilk evlilik heyacanını yaklayamıycam.Acaba boşanmış biriyle evlenerek hata mı ettim bunu düşünmeden edemiyorum?Kendi kararımdı bu evlilik o yüzden ailemede hep çok mutlu rolünü oynuyorum.Çok yoruldum benim durumuma benzer bir hayatı yaşayan hanımlar tecrübeleriniz belki zihnimi aydınlatır diye buraya yazıyorum
Sevgili konu sahibi tüm yazdıklarınızı okuyarak yorum yapıyorum ki bu yaşta bu sorumluluğu ani bir şekilde sırtlanmanız öncelikle sizin için sonra evliğiniz ve çocuklar için çok sağlıksız. Bu sağlıksız durum beş ay içinde alarm vermeye başlamış zaten. Normal evliliklerde kadınlar önce evli bşr kadın olmaya alışır sonra hamile kalır anneliğe hazırlanır sonra bebek doğar en az bir iki senede evin yeni düzenine alışır. Siz bu aşamaların hepsini bir günde geçmeye çalışmışsınız. Ama olmamış olamaz zaten.
Hem saat beşbuçukta kalkıp hem de 12’lerde yatan çocuklarla nasıl ilgileniyorsunuz??? Haftanın üç günü yemek yapacak enerjiyi nasıl buluyorsunuz??? Bence bunlar fiziksel olarak oldukça zorlayan şeyler. Haddime değil ama kardeşimsin söyleyeyim kızları neden sen yıkıyorsun?? Okul paraların senin maaşınla mı ödeniyor ben mi yanlış anladım?
Eşinle ilişkinde inanılmaz bir dengesizlik var. Sen bunları yaparken eşin kızların kırılmasından korkuyor (ki bu çok doğal) ama senin kırılmandan hiç korkmuyormuş gibi sana hissettiriyor.
Makul, iyi kalpli ve akıllı bir kadın olduğun belli. Ama bu düzen böyle gitmez. Korkarm ki k.validenin melek olmadığını anlaman gibi eşin için de aynı şeyleri düşüneceksin. Yavaş yavaş kırılıp içten içe küseceksin.
Bunların olmaması için ilişkinizin dengesini bulmak zorundasın. Bizler kendi çocuklarımıza bakarken bile biyerlere bırakıp başbaşa vakit geçirirken eşinin bunu hiç düşünmemesi çok bencilce.
Evliliğinin henüz başındasın bazı şeyler tam oturmadan akılla, sağduyu ve politika ile hoşuna gitmeyen şeyleri değiştirme yoluna gitmeni tavsiye ederim.
Bu yoğun ve zor hayatı güçlü bir şekilde gögüslemen dileğiyle....
Sizin adınıza çok üzüldüm evlendikten en erken 1 sene sonra ikinizden olan bir çocukla bu sıkıntıları yaşasaydınız belki böyle düşünmezdiniz.Merhaba,
Benimkisi dert mi tercihimin doğurduğu bir sonuç olduğu için dert denilir mi bilemiyorum.28 yaşındayım ve 5 ay önce 2 çocuğu olan 36 yaşında bir evlilik yapmış 6 sene bekar durmuş eşimle ilk evliliğimi yaptım .Çook severek ailemin çok sert olmasada karşı durmalarına rağmen ikna edip evlendim. Kayananamı 6 önce kanatsız melek sanıyordum.Ama ne yazık ki oda kaynanalığa başladı. Neden olduğuna anlamadığım bir şekilde aklına geldikçe laf sokmalarına başladı. Kaynanalığın doğasında mı bu var nedir anlamadım.Eşimin ailesi ile yan yana oturuyoruz.Biz çalıştığımız için çocuklar kaynanamada kalıyor orada yatıyorlar.Biri 11 yaşında,ikincisi 9 yaşında kız çocukları.Onları çok seviyorum.Çok uslulular akıllılar beni çok seviyorlar.Eşimin akrabaları bile anneleri olsa bu kadar ilgilenir bu kadar sever diye kayananama övüyorlarmış beni eşimde bu konuda hep teşekkür eder bana.
Ama asıl sorun eşimde bende çalışıyoruz .Ve en geç akşam 7 de evde oluyoruz.Ve biz eve adım atar atamaz çocuklarda geliyor.Ve gece 12 de yatmaya gidiyorlar evlendiğimizden beri böyle sabr ediyorum.Ne eşim ne ailesi yeni evli çift yalnız bırakalım gibi bi düşüncede olmuyorlar.Nereye gitsek hep beraberiz.Eşim sadece gece 12 den sonra eşim.Çocukların yanında istediğim gibi hiç bir şey yapamıyorum.Eşimle başa başa yemek yemek yok , berber tv izlemek yok,yanına yatıp sarılmak yok sadece oturup çocuklarla ilgileniyoruz tv izliyoruz ve sonunda uykum geliyor ve uyuyorum.Sanki tek başıma bir evlilik yaşıyorum.Eşimi çok seviorum Bana karşı asla bir saygısızlığı yok her fırsatta beni çook sevdiğini söyluyor.Evine bağlı bir adam kötü hiç bir alışkanlığı yok.Ama bir tek bu var.Biraz düşünceli olsa bende evliliğimin tadını çıkartmak istiyorum.Bir gecede tüm gecesini bana ayırsa bunu böyle söyleyince onlar çocuk git dersem kırılırlar diyor.Ama böylede ben kırılıyorum.Neyapıcağmı bilemiyorum.Bütün hayatımın böyle geçecek olması düşüncesi beni derin bir mutsuzluğa sürüklüyor.Onun ikinci evliliği olduğu için benim beklenti ve heycanımı anlamıyor sanırım.Çok üzgünüm sanırım asla ilk evlilik heyacanını yaklayamıycam.Acaba boşanmış biriyle evlenerek hata mı ettim bunu düşünmeden edemiyorum?Kendi kararımdı bu evlilik o yüzden ailemede hep çok mutlu rolünü oynuyorum.Çok yoruldum benim durumuma benzer bir hayatı yaşayan hanımlar tecrübeleriniz belki zihnimi aydınlatır diye buraya yazıyorum
Şu bizim milletin çocuklarına geç saatlere kadar oturmalarına izin vermesini hiç anlamıyorum.Merhaba,
Benimkisi dert mi tercihimin doğurduğu bir sonuç olduğu için dert denilir mi bilemiyorum.28 yaşındayım ve 5 ay önce 2 çocuğu olan 36 yaşında bir evlilik yapmış 6 sene bekar durmuş eşimle ilk evliliğimi yaptım .Çook severek ailemin çok sert olmasada karşı durmalarına rağmen ikna edip evlendim. Kayananamı 6 önce kanatsız melek sanıyordum.Ama ne yazık ki oda kaynanalığa başladı. Neden olduğuna anlamadığım bir şekilde aklına geldikçe laf sokmalarına başladı. Kaynanalığın doğasında mı bu var nedir anlamadım.Eşimin ailesi ile yan yana oturuyoruz.Biz çalıştığımız için çocuklar kaynanamada kalıyor orada yatıyorlar.Biri 11 yaşında,ikincisi 9 yaşında kız çocukları.Onları çok seviyorum.Çok uslulular akıllılar beni çok seviyorlar.Eşimin akrabaları bile anneleri olsa bu kadar ilgilenir bu kadar sever diye kayananama övüyorlarmış beni eşimde bu konuda hep teşekkür eder bana.
Ama asıl sorun eşimde bende çalışıyoruz .Ve en geç akşam 7 de evde oluyoruz.Ve biz eve adım atar atamaz çocuklarda geliyor.Ve gece 12 de yatmaya gidiyorlar evlendiğimizden beri böyle sabr ediyorum.Ne eşim ne ailesi yeni evli çift yalnız bırakalım gibi bi düşüncede olmuyorlar.Nereye gitsek hep beraberiz.Eşim sadece gece 12 den sonra eşim.Çocukların yanında istediğim gibi hiç bir şey yapamıyorum.Eşimle başa başa yemek yemek yok , berber tv izlemek yok,yanına yatıp sarılmak yok sadece oturup çocuklarla ilgileniyoruz tv izliyoruz ve sonunda uykum geliyor ve uyuyorum.Sanki tek başıma bir evlilik yaşıyorum.Eşimi çok seviorum Bana karşı asla bir saygısızlığı yok her fırsatta beni çook sevdiğini söyluyor.Evine bağlı bir adam kötü hiç bir alışkanlığı yok.Ama bir tek bu var.Biraz düşünceli olsa bende evliliğimin tadını çıkartmak istiyorum.Bir gecede tüm gecesini bana ayırsa bunu böyle söyleyince onlar çocuk git dersem kırılırlar diyor.Ama böylede ben kırılıyorum.Neyapıcağmı bilemiyorum.Bütün hayatımın böyle geçecek olması düşüncesi beni derin bir mutsuzluğa sürüklüyor.Onun ikinci evliliği olduğu için benim beklenti ve heycanımı anlamıyor sanırım.Çok üzgünüm sanırım asla ilk evlilik heyacanını yaklayamıycam.Acaba boşanmış biriyle evlenerek hata mı ettim bunu düşünmeden edemiyorum?Kendi kararımdı bu evlilik o yüzden ailemede hep çok mutlu rolünü oynuyorum.Çok yoruldum benim durumuma benzer bir hayatı yaşayan hanımlar tecrübeleriniz belki zihnimi aydınlatır diye buraya yazıyorum
İşte bu.İki çocuk da sizi seviyormuş ne güzel. Üstelik çok akıllı olduklarından bahsetmişsiniz. Bu kadar olumlu duygularınız olmasa işiniz zor olurdu ama sanki böyle karamsarlığa kapılmanıza gerek yok gibi geldi bana.
Eşiniz size değer veriyormuş onu seviyorsunuz da madem , yanlış bir karar mı verdim acaba duygusundan kurtulun. Kimsenin hayatı gül bahçesi değil eğer o bahçeyi güzelleştirmek istiyorsanız bunun için siz çaba vermelisiniz. Eşiniz tarafından duygularınızın ve yeni evlilikten beklentilerinizin anlaşılmasını istiyorsunuz ama maalesef bu çok zor. İnsan bunu yaşadıkça hayat tecrübesi kazandıkça daha iyi anlıyor..Onun yerine siz harekete geçin istediğiniz hayata göre her şeyi organize edin.
Kayınvalideniz başta çok iyiyken neden değişmiş olabilir? Bütün akrabalar çocuklarla iletişiminiz konusunda övgüler dizmiş. Çocukların bütün yükünü o alıyorken sevilme ile ilgili payeyi sizin almanızı kıskanmış olabilir mi? Önce onunla aranızdaki sorunun kaynağını bulun ve düzeltin. İstediğiniz hayat konusunda ona çok ihtiyaç duyacaksınız . Öz annelerinin bile annelik yapmadığı çocukları sahiplenip onlara bakması gerçekten takdir edilecek bir davranış. Ben olsam içten bir şekilde bunu sürekli ona söylerdim. Ben onlara ancak ablalık yapabilirim kanından canından olan sensin onların gerçekte annesi sensin diye de vurgulardım.
İşten dönünce çocukların kendiliğinden gelme rutini var madem bunu da değiştirmelisiniz. Bir süre işten çıkınca onları, eşinizle beraber siz alıp evinize götürün. Eve yaklaştığınızda hadi hazırlanın sizi alacağız diye telefon edin.Eve gitmek için sizin almanız gerektiği fikri iyice pekişip alışkanlığa dönüşsün. Her ne olursa olsun kontrol sizde olmalı ki sınırları öğrensinler. Sonra bugün sizi 1 saat sonra alcağım diye telefon açın o gün başbaşa yemek yeyin. Yemekten sonra gidip alın. Bir başka gün bu süreyi uzatıp başka bir aktivite yapın. Bu süreç içinde hergün eve gelmelerini sağlayın ki hem dışlanmış gibi hissetmesinler hem de onların da ihtiyaçları karşılanmış olsun.
Eğer kontrol sizin elinizde olursa hem onlar sınırlarını öğrenir hem de siz kendi istediğiniz şekilde olayları yönettiğiniz için öfkelenip kırılmazsınız. Bu hayatın size mecburen dayatıldığı fikri de sizi boğmaz. Bir süre sonra kendi çocuğunuz da olunca iki kişilik romantik beklentileriniz doğal süreç içinde rafa kalkmış olacak zaten.
Sizden önce onlar vardı bunu hep aklınızda tutun. Asla öncelik yarışına girmeyin. Çocukların aile ortamına ve baba sevgisine ihtiyaçları hep olacak. Kabullenince hayat çok güzel ve kolay oluyor.
Ve evlilik taktik ve yönetme sanatıdır işin anahtarı bu.
Hayır anneleri başka bir evlilik yapmış hiç görüşmüyorlar.Bazen kendimi suçluyorum bilerk bu evliliği yaptım şikayet etmeye hakkım yok diyorum ama bilmiyorum sanırım kendimden çok ödün veriyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?