Kızlar pat diye bir evlilik teklifi aldım. İlk önce mantıken uyumlu geldi. Ama kişi şöyle bir kişi. Aile yok yani var da yok, küçüklüğünden beri tek başına büyümüş. Maddi manevi herşeyi kendi başına yapmaya çalışmış. Hala da borç içinde. Okumuş bir yerlere gelmiş ama hala düzenini tam oturtamamış. Bu bahsettiğim kişi 40 yaşında yalnız. Ben ise hayatımda ailenin çok önemli olduğu bir hayat yaşadım. Ailem hep yanımda oldu, maddi manevi. Düzenim yerinde, işim gücüm yerinde. Evimi aldım, arabamı aldım. Neyse kısacası biraz görüştük. Sürekli bana anlattığı hayat hikayesi. Sıkıldım kızlar. Yani tamam saygı duyuyorum ama günlerdir Acıların çocuğu izler gibiyim. Daha ilk buluşmamızda bana borçlarını anlattı saatlerce. Yakın sevdiğim bir kişi. Yıllardır da arkadaşımdı. Ama yani ne diyeyim ben şimdi. Ben de 40 yaşıma yaklaşmışım. Siz olsanız ne ypardınız?