Oluyor aslında ama bir sey soyleyecekken bile cumleyı toparlayıp konusamıyorm kendimi anlatacagım derken de sacmalıyorum ve zaten insanlar beni dinlemiyorlar mesela o sırada biri bir sey soyleyınce benim lafım kesiliyor yani soylemek ıstedıgı mi de ıfade edememe sorunum varBence akışına bırakın , kendinizi zorladığınız kafanızda hep bu düşüncelerle bir arkadaş ortamı masasına oturduğunuzda zaten kafanızda herkesi o düşüncelere doğru çekersiniz .
Bence rahat olun . Konuşulan konu hakkında hiç mi fikriniz olmuyor mesela ? Ya da aileniz erkek arkadaşınız , anılarınız , konu hakkında önerileriniz vs anlatacak hiçbir şeyiniz olmuyor mu?
Bu kadar çekimser kalmanızın altında özgüven probleminizde olabilir .
Çevre edinmek veya ınsanların aslında beni onemsemesi cok da umrumda olmaz ama soyle bir sey var ıs ortamı gereği mecbur insanlarla konusmak zorundayım yani bı ogle arası veya calısırken diyalog kurmak mecburiyetinde oluyorm.. Ama girdiğim ortamlar da fikrine onem verilen veya dinlenen kısı olmuyorum.. Sohbete katılmak istesem yada bır sey anlatmak istesem anlatacagım seyı de düzgün bir sekılde anlatamıyorm ve onemseyıp dinlemiyor da zaten kimse soyledıgım havada kalıyor..Birebir aynıyız sizinle. Önceleri ben de üzülürdüm bu değersizlik hissinden, arka plana atılmaktan, konuşamamaktan, çekinmelerimden, arkadaşlarım tarafından saf görünmekten, özgüvensizliğimden. Ama artık umursamıyorum. Arkadaş edinmeye ya da değer görmeye çalışmıyorum. Değer görmediğim ortamda bulunmuyorum. Çevre edinmek sizin için önemli mi bilmiyorum ama bence yalnızlık da güzel. Tabi kendinizi soyutlamayın dışarıdan. Sırf bu durumlardan çalışmamayı saçma buldum. İşyerinde sadece kendi işinize odaklanın. Herkesle iletişim hâlinde olmaya gerek yok bence. Yanında rahat hissettiğiniz, konuşmaktan çekinmediğiniz birileri elbet girer hayatınıza. Topluluk içinde konuşamayıp rahatsız oluyorsanız o ortamda ille de bulunmak zorunda değilsiniz. Ben kalabalık ortamda konuşamayacağımı anladım ve kabullendim, o yüzden ya susup dinliyorum ya da o ortama hiç girmiyorum. Ama yok ben illa atılgan olucam diyorsanız da bir uzmandan destek almak zorundasınız. Kendi kendinize değişemezsiniz. En azından ben yapamadım :)
Buradan onlarca fikir de gelse uygulayamazsınız. O ortamda kitlenir kalırsınız. O yüzden tek çare destek almak.Çevre edinmek veya ınsanların aslında beni onemsemesi cok da umrumda olmaz ama soyle bir sey var ıs ortamı gereği mecbur insanlarla konusmak zorundayım yani bı ogle arası veya calısırken diyalog kurmak mecburiyetinde oluyorm.. Ama girdiğim ortamlar da fikrine onem verilen veya dinlenen kısı olmuyorum.. Sohbete katılmak istesem yada bır sey anlatmak istesem anlatacagım seyı de düzgün bir sekılde anlatamıyorm ve onemseyıp dinlemiyor da zaten kimse soyledıgım havada kalıyor..
Destek almak buna çözüm olur mu peki.. Sanırım ben boyleyım yıllarca da boyle kaldım boyle de yasamaya devam edecegım gibi geliyorBuradan onlarca fikir de gelse uygulayamazsınız. O ortamda kitlenir kalırsınız. O yüzden tek çare destek almak.
Özgüven artırılabilir belki ya bilmiyorum ben de. Ama hiçbir şey yapmayıp bekleyerek sorunlarınızın çözülemeyeceği ortada. O yüzden denemekten zarar gelmez.Destek almak buna çözüm olur mu peki.. Sanırım ben boyleyım yıllarca da boyle kaldım boyle de yasamaya devam edecegım gibi geliyor
Benimde var öyle bir tanıdığım 35 yaşında ve asla toplum içinde değer görmez o konusunca insanlar ya güler yada önemsemez dinlemez biraz saf bir kadın açıkçası bakışları bile komik diyor çoğu insan bilmiyorum bu konuda hem fikirler hem kişilik hem karakter hemde dış görünüş ve yaptığınız haraketler bile önemli olabiliyor benim annem mesela fıkra bile anlatsa 100 kişiyi kendine dinlettirir öyle bir ses tonu ve konuşmalari var ki halbuki çok bir eğitim görmemiş çalışmıyor da ama herkes onu çok önemser dinler kişiden kişiye değişebilirSelamlar bu yıllarca yaşadığım sorun artik benim sonumu getirecek herhalde.. Ben kendimi bildim bileli bir ortama girdim mi arkadas ortami örneğin değer görmüyorum önemsemiyorum.. Mesela uc dort arkadas oturuyoruz konusurken birbirleriyle goz teması kuruyorlar sohbet ederken birbirlerine bakarak konusuyorlar masada ben yokmusum gibi davranıyorlar.. Benı ılk tanıdıklarında sıkıntı yok ama tanıdıkca insanlar artık onemesememeye baslıyorlar soyledıgım laf bazen duyulmuyor arada kaynıyor mesela.. Ben ıyı nıyetlı saf bir insanm saf oldugumu da soylerler ama buda elimde degil degısemedım.. Sanırım dış gorunusumde de var bir saflık.. Ortamda boyle olunca tamamen susuyorum bende konuya dahil olamayınca hıc konusasım gelmiyor agzımı acamıyorm..zaten konusmak ıcın konusunca da sacma konusuyorm bazen cümlemi toparlayamıyorum.. Mantıklı konusamıyorm.. Ikı kısı bırıyle konusuysam sikinti yok ama mesela uc kısı olduk mu ben etkisiz eleman oluyorm artik o masada.. 33 yasındayım bu lisede de boyleydı unıversıte de de sımdıde... Yok olup gitmek ıstıyorm ınsan gormek istemiyormBen nasıl lafı dinlenen fikirlerı onemsenen birı olabilirim bu çekımserliğimi nasıl aşabilirim..ben sırf bu sebepten bir ise girip çalısamadım bu yaşa kadar çünki girdiğim her iş yerinde de boyle oluyor ve neden oldugunu anlayamıyorum yüzümde saf bir ifade oldugundan dolayı mı acaba diye düşünüyorum cunkı baska bır sebep bulamıyorum.. yok mudur bunun bir çözümü
Şurada okuduğum uzun yazıya bakınca,sizin saf filan olduğunuzu düşünmüyorum.Gayet te kendinizi ifade edebilen birine benziyorsunuz.Bir insan mantıksız konuşuyorsa bunun farkında olmaz,ben mantıksız konuşmalar yapıyorum filan demez zaten.Selamlar bu yıllarca yaşadığım sorun artik benim sonumu getirecek herhalde.. Ben kendimi bildim bileli bir ortama girdim mi arkadas ortami örneğin değer görmüyorum önemsemiyorum.. Mesela uc dort arkadas oturuyoruz konusurken birbirleriyle goz teması kuruyorlar sohbet ederken birbirlerine bakarak konusuyorlar masada ben yokmusum gibi davranıyorlar.. Benı ılk tanıdıklarında sıkıntı yok ama tanıdıkca insanlar artık onemesememeye baslıyorlar soyledıgım laf bazen duyulmuyor arada kaynıyor mesela.. Ben ıyı nıyetlı saf bir insanm saf oldugumu da soylerler ama buda elimde degil degısemedım.. Sanırım dış gorunusumde de var bir saflık.. Ortamda boyle olunca tamamen susuyorum bende konuya dahil olamayınca hıc konusasım gelmiyor agzımı acamıyorm..zaten konusmak ıcın konusunca da sacma konusuyorm bazen cümlemi toparlayamıyorum.. Mantıklı konusamıyorm.. Ikı kısı bırıyle konusuysam sikinti yok ama mesela uc kısı olduk mu ben etkisiz eleman oluyorm artik o masada.. 33 yasındayım bu lisede de boyleydı unıversıte de de sımdıde... Yok olup gitmek ıstıyorm ınsan gormek istemiyormBen nasıl lafı dinlenen fikirlerı onemsenen birı olabilirim bu çekımserliğimi nasıl aşabilirim..ben sırf bu sebepten bir ise girip çalısamadım bu yaşa kadar çünki girdiğim her iş yerinde de boyle oluyor ve neden oldugunu anlayamıyorum yüzümde saf bir ifade oldugundan dolayı mı acaba diye düşünüyorum cunkı baska bır sebep bulamıyorum.. yok mudur bunun bir çözümü
Özgüven eksikliğinizi fark etmişlerse görmezden geliyor olabilirler. Ama kişi ne kadar saf, içe kapanık olursa olsun bir ortamda kimseyi yokmuş gibi sayamazsın. Bu tip insanları bende sevmiyorum. Siz çekingen konuşuyorsunuz muhtemelen. Birde muhabbet belki sarmıyordur. Onların konuştukları ile çok ilginiz yoktur ama ortama uyum sağlamak için zorladığınızda da geri planda kalıyor olabilirsiniz. Ben normalde kalabalık ya da iki kişi fark etmez iletişimi çok iyi sağlarım ama zaman zaman karakter ve davranış olarak uyum sağlayamadığım insanlarla aynı ortamda bulunabiliyorum. Bu onun sorunu demiyorum tabi sadece kafa yapımız uyuşmuyor. Hiç arkadaşlık kurmayacağım kişiler gerçekten egoist ve buluştuğunda elinden telefonu düşürmeyen negatif yapılı insanlardır. Onlarla iletişim kurmam imkansızdır. Aslında ortamlara girdikçe iletişiminde ister istemez artıyor. Kendinizden emin konuşun fikrinizi söylerken, soru sorarken çekinmeyin.Selamlar bu yıllarca yaşadığım sorun artik benim sonumu getirecek herhalde.. Ben kendimi bildim bileli bir ortama girdim mi arkadas ortami örneğin değer görmüyorum önemsemiyorum.. Mesela uc dort arkadas oturuyoruz konusurken birbirleriyle goz teması kuruyorlar sohbet ederken birbirlerine bakarak konusuyorlar masada ben yokmusum gibi davranıyorlar.. Benı ılk tanıdıklarında sıkıntı yok ama tanıdıkca insanlar artık onemesememeye baslıyorlar soyledıgım laf bazen duyulmuyor arada kaynıyor mesela.. Ben ıyı nıyetlı saf bir insanm saf oldugumu da soylerler ama buda elimde degil degısemedım.. Sanırım dış gorunusumde de var bir saflık.. Ortamda boyle olunca tamamen susuyorum bende konuya dahil olamayınca hıc konusasım gelmiyor agzımı acamıyorm..zaten konusmak ıcın konusunca da sacma konusuyorm bazen cümlemi toparlayamıyorum.. Mantıklı konusamıyorm.. Ikı kısı bırıyle konusuysam sikinti yok ama mesela uc kısı olduk mu ben etkisiz eleman oluyorm artik o masada.. 33 yasındayım bu lisede de boyleydı unıversıte de de sımdıde... Yok olup gitmek ıstıyorm ınsan gormek istemiyormBen nasıl lafı dinlenen fikirlerı onemsenen birı olabilirim bu çekımserliğimi nasıl aşabilirim..ben sırf bu sebepten bir ise girip çalısamadım bu yaşa kadar çünki girdiğim her iş yerinde de boyle oluyor ve neden oldugunu anlayamıyorum yüzümde saf bir ifade oldugundan dolayı mı acaba diye düşünüyorum cunkı baska bır sebep bulamıyorum.. yok mudur bunun bir çözümü
Derdi eğlenmek değil. Ben de onun gibiyim. Burada yazarken düşüne düşüne yazma fırsatımız var ama anlık konuşmalarda cümleleri toparlamada sıkıntı çekiyoruz. Bazen ne saçma konuştum, keşke sussaydım deyip pişman oluyorum konuşmamdan mesela.Şurada okuduğum uzun yazıya bakınca,sizin saf filan olduğunuzu düşünmüyorum.Gayet te kendinizi ifade edebilen birine benziyorsunuz.Bir insan mantıksız konuşuyorsa bunun farkında olmaz,ben mantıksız konuşmalar yapıyorum filan demez zaten.
Eğlenmek için konu açtınız sanırım
Belirli nitelikte olmanız için öncelikle kendinize yatırım yapmalısınız.Bahsettiğiniz sözü dinlenen, sohbet edilmesinden hoşlanılan bir insanım.Selamlar bu yıllarca yaşadığım sorun artik benim sonumu getirecek herhalde.. Ben kendimi bildim bileli bir ortama girdim mi arkadas ortami örneğin değer görmüyorum önemsemiyorum.. Mesela uc dort arkadas oturuyoruz konusurken birbirleriyle goz teması kuruyorlar sohbet ederken birbirlerine bakarak konusuyorlar masada ben yokmusum gibi davranıyorlar.. Benı ılk tanıdıklarında sıkıntı yok ama tanıdıkca insanlar artık onemesememeye baslıyorlar soyledıgım laf bazen duyulmuyor arada kaynıyor mesela.. Ben ıyı nıyetlı saf bir insanm saf oldugumu da soylerler ama buda elimde degil degısemedım.. Sanırım dış gorunusumde de var bir saflık.. Ortamda boyle olunca tamamen susuyorum bende konuya dahil olamayınca hıc konusasım gelmiyor agzımı acamıyorm..zaten konusmak ıcın konusunca da sacma konusuyorm bazen cümlemi toparlayamıyorum.. Mantıklı konusamıyorm.. Ikı kısı bırıyle konusuysam sikinti yok ama mesela uc kısı olduk mu ben etkisiz eleman oluyorm artik o masada.. 33 yasındayım bu lisede de boyleydı unıversıte de de sımdıde... Yok olup gitmek ıstıyorm ınsan gormek istemiyormBen nasıl lafı dinlenen fikirlerı onemsenen birı olabilirim bu çekımserliğimi nasıl aşabilirim..ben sırf bu sebepten bir ise girip çalısamadım bu yaşa kadar çünki girdiğim her iş yerinde de boyle oluyor ve neden oldugunu anlayamıyorum yüzümde saf bir ifade oldugundan dolayı mı acaba diye düşünüyorum cunkı baska bır sebep bulamıyorum.. yok mudur bunun bir çözümü
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?