- 7 Şubat 2017
- 761
- 518
- 103
- 40
- Konu Sahibi Zomzom3535
-
- #1
Sağolasın...ben doğum sonrası depresyon yaşadım bundan 2 buçuk yıl önce. Aşırı kiloluydum 35 kilo zayıfladım ama maalesef bu zayıflama serüveni (diyetisyen eşliğinde olmasına rağmen) bulimiğe ve kontrolsüz yemeye dönüştü. Şuanki eşimin desteği ile yendim bunu. Sanırım kalıntılar ile savaşıyorum.Normal değil , evet. Mutlaka uzman desteği almalısınız. Geçmiş olsun.
Maalesef çok yoruyor beni. Bütün enerjimi tüketiyor. Memnuniyetsizlik, yogunluk var sanki 70 yaşında hissediyorum kendimi. Bir öyle bir böyle hatta acaba borderlinermıyım diye bile düşündümUzun zamandır böyleysen normal değil tabi
Çok yorucu olmalı bu gel git ruh hali
Anlıyorum. Bence şuanki durumdan ibaret sizinkisi mesela memnun değilsiniz o yansıyor. Ama bende mesela hep var bu. Kendimi bildim bileli. Hele ki kötü bir dönemden geçeyim hemen uç şeyler yapıyorum. Ne korku var ne başka bir şey. Yanımdaki korkuyor ben farketmiyorum bile...çok ta dengesizim sanki iki farklı insan gibi. Bunu bana söylediler de. Sanki iki bambaşka insan var karşımızda diye. Ben bipolar bozukluğu olduğunu düşünüyorum ama dr a gitmeye korkuyorum ilaç felan verir iyice kafayı yerim diyeÖyle olduğunuzu zannetmiyorum ama iki uçlu duygu durum bozukluğu bipolar olarak geçiyor.. Aslında hiçbirimiz herzaman mutlu yada mutsuz değiliz hayat ve duygular inişli çıkışlı.. Bende çabuk gaza gelen aynı anda da sönen bi yapıya sahibim.. Bi şarkı dinlesem inanılmaz enerji dolarım bittiğinde depresyona devam.. Şu sıralar genel olarak hayatımdan memnun değilim o yüzden sanırım...
Bu hastalığın belirtileriyle ilgili demin araştırma yaptım ve maalesef yüzde 90ı beni anlatıyor.Ama özellikle de ilişkiyi sağlıklı bir şekilde yürütmek, eş arkadaş vs olsun zulüm gibi çünki onlara da yansıyor. Birde bir kişi veya durum hakkındaki hislerim günden güne değişiyor..benim için ya kötü yada iyi var, ortası yok sanki.Anlattıklarınız bana bipolar bozukluğu hatırlattı . Kesinlikle bir uzmanla görüşün
Biara bana doktor bipolar teşhisi koymuştu ama çok başkaydı bende ki.. Tramva yaşamıştım ve gerçek dışı şeyler kurgulamıştım kafamda.. O ara çok okudum bipolarla ilgili dediğiniz gibi iki farklı kişilik yaşıyolar ve adrenalinli riskli hareketlerde bulunabiliyolar.. Zaman zaman da gerçeklikten çıkma olabiliyo.. İlaçları kilo aldırıyo baya ben Allah’tan şok’un etkisinden çıktım da bipolar olmadığıma karar verdim doktora kalsa kesin bipolardım ve ilaçlarla yaşıcaktım.. Bu birazda sizin bileceğiniz bişey psikiyatri doktorları üç beş cümleye teşhis koyuyolar bence konuyla ilgili okuyup kendinizi gözlemleyin daha sonra doktora görünün derim ben..Anlıyorum. Bence şuanki durumdan ibaret sizinkisi mesela memnun değilsiniz o yansıyor. Ama bende mesela hep var bu. Kendimi bildim bileli. Hele ki kötü bir dönemden geçeyim hemen uç şeyler yapıyorum. Ne korku var ne başka bir şey. Yanımdaki korkuyor ben farketmiyorum bile...çok ta dengesizim sanki iki farklı insan gibi. Bunu bana söylediler de. Sanki iki bambaşka insan var karşımızda diye. Ben bipolar bozukluğu olduğunu düşünüyorum ama dr a gitmeye korkuyorum ilaç felan verir iyice kafayı yerim diye
Banada oluyor.Yaşadıklarımızın birikimi aslında.Geçmişteki acılar bize böyle hissettirio.Yaşadığımız üzüntüler ,ayrılıklar,Güvenlerin boşa çıkmadı ,emekler.Bunların neyden kaynaklandığını bulmak gerekiyor.Bence her insanın terapıye ıhtıyacı var.Allah yardımcımız olsun.mesela dün dünyayı değiştirecek güçte hissediyorum. Hayata sımsıkı tutunup savaşacağım diyorum. İstediğim gibi gezip, full özgüvenli bir şekilde başım dimdik yürüyorum. Kimseyi takmıyorum ne düşünür diye... sosyalleşip geziyporum, hayat ne güzelmiş diyorum.
ertesi gün ise yataktan çıkmak istemiyorum. Öyle isteksizim ki canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Yorgunum ve güçsüz hissediyorum kendimi. Yaşamanın amacı ne ki diye bile düşünüyorum. Neden yaşıyorum ki diyorum. Başıma bir şey gelse umrumda olmaz. Riskli şeyler yapıyorum mesela gece ormanda yalnız yürümek, arabayla hız gibi... Ben ne işe yarıyorum ki diyorum. Özgüven düşük ve duruşa da yansıyor bu. Başım da feci ağrıyor ve hiçkimseyi görmek dahi istemiyorum çünki kimseye tahammülüm kalmıyor. İyice içime kapanıp kimseyle konuşmak istemiyorum. Can sıkıntısından yiyorum, pişman oluyorum. Aklıma kusmak geliyor ama yapmıyorum...eskiden bulimiktim ama yendim bunu...
Yarın yine tersi olacak eminim. Yani bu normal midir her insan mı bu şekil dalgalı yaşar ya da bende abartı mıdır?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?