O dediğin artık sadece filmlerde oluyor :) istanbulda iki tarafı ağaçlık olan yollarda bile korna sesinden huzur yok .öndeki gitmez ,arkadaki beklemez ..ağaca bakmazsın bile ..Birilerine sıkıcı gelen birilerinin hayali olabiliyor hayat cok garip ben sana bir günumü anlatsam haline şükür etme ihtimalin yüksek
Bende asosyal biriyim hemde üç cocukla önceleri şen şakrak biriyken yıllar önce bir dost kazığı beni suratsız biri yaptı bunada şükür
Nadiren kuzenlere giderim oda oflaya puflaya bana gelen insanda nadirdir komşum yok gidip geldigim ablam en yakın dostum ve komşum
Ben böyleyken yavrularım insan sever sevgi pıtırcıklari pozitif biseyler yani :)
Sana verebilecegim bir tavsiyem yok senin yerinde olsam araba atlar uzun yolculuklar yapardim şöyle iki tarafı ağaclik olan yollardan gecerdim sevgiler ....
Ama bu durum biraz fazla değil mi ? Sanki azıcık terapi görsen toparlanacaksin gibi ..
aaaa ben size yakın olsaydım kilo bile aldırırımben de 47 kilo 26 yaşında sana çok yakında oturan bir kadınım
ortak noktalardaki avmlerde buluşup gıybetin dibine vurabiliriz
Çok haklısın ..aynı süreçten ben ve birçoğumuz da geçti ..hasarsız atlatabilmek önemli .mesela bebeğim küçükse ve gideceğim yerler sinirliysa dolabımı da kafamı da onagöre ayarlardım . Düğüne gider gibi bakkala gitmek değil kastım :) yine de kendine özen göstermek ,her vakit değerli hissetmek ..bir saldı mi salıyor insan, zor toparlaniyor sonra .ben okula başladığımda bebeğim birkaç aylıktı ..aynadaki görüntümü hiç sevmediğim 3 ay ..uykusuz gecelerin ardından günün yoğun temposu. ..dedim sen napiyosun daughter. .bi küçük de olay yaşadım
sonrası toparlanma süreci :) şimdi iki elim kanda olsa bakimimi ihmal etmiyorum .bebeğim ağlıyor ilgi istiyor ,oturuyorum onunla oynarken rimelimi sürüyorum ,bir yandan da puzzle yapıyorum yada evcilik, güreş :) kıyafetlerimi akşam çocuklarım uyurken hazırlıyorum .gün içindeki işleri de koştur koştur hallediyorum .akşam eve geliyoruz ,bebişler babaya ,ben dışarıya yada bazen dışarı bana geliyo ..çocuklarımızı babaannesine bırakıp onu engellemek de istemiyorum o yüzden sadece bazı akşamlar bırakıyoruz. Onun dışında ya birlikte yada ayrı ayrı kendimize zaman ayırıyoruz .çok saç baş yoldum yeni dogum yaptığım vakitler ..ama plan program yapınca azıcık da kendini simartinca (bakim ,alışveriş, gezme) hepsi ortadan kalkıyor .bu yaptıklarım hep iki arada bir derede oluyor .küçük çocuğum olduğu için hiçbir zaman sınırsız vaktim olmuyor .mesela sinemada filmin ortasında bir telefon ,hooooppp daughter evde ..ışık hızıyla hem de ..ama ben o evden burnumu çıkardım mi çıkardım ..yarım da olsa o filmi izledim mi izledim ..detaya girmeden resmin bütününü görmeye çalışıyorum .yoksa şuan size timarhaneden yazıyor olurdum çünkü çok zor bir hayatım var .
WOLFROGSosyal ÜşengeçPro Üye
Yeni
↑
Ama bu durum biraz fazla değil mi ? Sanki azıcık terapi görsen toparlanacaksin gibi ..
Ben de diyorum ki terapiste gidip mevcut sorunu cozmeyip sadece uzerini kapatmak icin para odeyecegime sorunu cozup uzerine o parayla arkadaslarima sahilde bi cay ismarlasam daha iyi olmaz mi :)
Oluuuurrr neden olmasın
Ama sen tedaviyi ihmal etme .o sahilde cay ismarlayacagin arkadaşın ismarlasin bu defa
Bana da batıyo .Töbeler olsun.Ben gezemiyorum iste sikintim o... Ayrica rahat batmasi da bir sorundur bence
ama uzakmışsın 
ayy ne kadarda beni anlatmışsınız tanışalım mı :))) Ne kadar oldu doğum yapalı. 6. ay bitti bizim sporla kendime geldim erken kalkıyoruz spor yapıyoruz evde oğlumla sonra atıyorum kanguruya dışarda yürüyoruz sonra bi kahve içip geliyoruz. Kitap okuyorum bol bol. Ev temizliyorum :)) Amigurumi diye bişey var öğrenmeye çalışıyorum. Ek gıdaya geçişte hazırlık yapıyorum değişik tarifler deniyorum. Falan filan ama işimi özledim :) Bu şekilde yaşadığınız durumu atlattım.Demeyin arkadaşlar, böyle giderse sinirsel ilaçlar kullanmaya başlayacağım. Yılanın başını küçükken ezeceksin demişler...Zaten zamanında kullandım yani yatkınlığım çok. Hatta şuan doktora gitsem kesin yazar bişeyler
1 sene kadar önce doğum yaptım. Doğumdan 1 ay öncesinde işyerindeki bilgisayarımı eve getirdim evden devam ettim. Doğum oldu, evden yardımcı olmaya devam ettim. Doğum izni bitince patron çağırır dedim ama hala çağırmadı. Oğlun askere gidince gel diyor
Buraya kadar her şey güzel değil mi. Ama ben evde çok daraldım. Gün içerisinde iş gelecek diye dışarı çıkamıyorum. Hafta sonları ya alışveriş oluyor ya doktor oluyor ya misafir oluyor ya temizlik oluyor. Fırsat bulup çıktığımız zamanlar da fazla uzağa gidemiyoruz oğlumdan ötürü. Arada arkadaşlarımla da çıkamıyorum çünkü çoğusu evlenip uzak bir noktaya taşındı, burada kalanlar da ya sınava çalışıyor ya yoğun çalışıyor. Yeni arkadaş bulma gibi bir lüksüm de yok ÇÜNKÜ DIŞARI ÇIKAMIYORUM... Belki çok pis küfür edeceksiniz ama altımda araba da var ama tek başıma ne yapıyım arabayı? Komşular var ama olmuyor arkadaşlar. Sündüzgilin eltisinin görümcesinin dayısının yengesinin kardeşinin düğününde ne giydiği, Şerifenin oğlunun eve attığı ama ciddi düşünmediği "pekte çirkin" kız (sonra istemeye gittiler), Fethiyenin bir sürü para verdiği ama zevksiz koltuk takımı BENİ ZERRE KADAR İLGİLENDİRMİYOR ÇÜNKÜ... Entelektüel seviyede olmasa da şöyle aklı başında iki kelam edeceğim kimse yok arkadaşlar.
İşe geri dön diyebilirsiniz. Oğluma elimde iş olduğu sürece annem bakıyor (bilgisayarı anneme getirdim işe gider gibi anneme geliyorum her sabah). Ama annem oğluma bakamıyor. Çünkü kendine bakmıyor. Bir sürü hastalığı var ve tamamı sadece kilo verse düzelecek... Ama yok o zaten bir şey yemiyormuş ki
Bari dedim kurs bulayım gideyim. Akşamları şöyle iki saat falan dışarıda olurum. İki insan yüzü görürüm. Belediye olsun Halk eğitim olsun yazın kurs açmıyorlarmış. HALBUKİ İNSANLARIN ASIL YAZIN KURSA İHTİYACI VARÜcretli kurslar da yakınlarımdakiler anca ingilizce kursu falan. Es kaza buralara yolu düşmüş turiste "its no siti sentır, for tren steyşın buradan go go törn rayt ok? yuar velkim bay..........................ooo yanlış yere döndü" diyecek kadar ingilizce var ama genel olarak ingilizce bir işime yaramıyor (gezdiğin ülkenin dili az öğren değil mi
bu ecnebiler de bi garip). Evde hobi demeyin ben evden sıkıldım. Artık iş yapasım yok, kendimle ilgilenesim yok, bu da eşime çocuğuma yansıyor hiç yoktan. Gittikçe içime kapanıyorum, kapandıkça sinirli, tahammülsüz biri oldum çıktım. Evden çıkmaya da üşenmeye başladım falan gittikçe sosyal fobiye doğru yol alıyorum (kendisiyle geçmişim var maalesef). Bu duruma çözüm bulamazsam çıldıracağımı hissetmeye başladım.
Siz söyleyin ben ne yapayım?
