- 24 Ekim 2017
- 593
- 399
- 33
- Konu Sahibi yalnizlikcaa
- #1
Dedemler bir ilçede yaşıyor bize uzaklar biraz ayda 2 kere gelirler oğullarının yanına.Babamı zamanında amcasına vermişler ondan uzağız. Benden 2 yaş büyük halam var kendisiyle her şeyimi paylaşırdım abla gibi..İş hayatı,okul derken zaten artık paylaşmayı bıraktım.Geçen çok önemli bir konu oldu.Dedemi aradım halamı telefona istedim bir anda sesi yükseldi işte ders çalışıyor işi var sende çalış o kadar konuşmak olmaz .. Bende tamam dedim ya sonra konuşursunuz o konu o kadar önemli değil gibi şeyler söyledi ve vermedi halamı telefona. Saatlerce ağladım. Benim kalbimden önemlimiydi.Halamda sinir olmuş olmalıki o gün bügündür konuşmuyor tripli felan. Ya benim ne suçum var.. babam her zaman dışlanmış cocuk olması bundan galiba. Arkasında duran bir destekçisi yok. Evini arabasını bile yanında bulunduğu amcası almış. Öz annesi yavrum canım desede. Artık bu olaydan sonra iyi niyetli bakamıyorum hiç bir şeye. Çünkü bir dede olarak benim yanmda durmuyor ki dimi. 2 ayda bir 100 tl verir bana. Babama zaten desteği yok gibi tamam yine destek oluyor ama çok çok az açıkçası. Diyeceğim şu ki : İnsan akrabalarına karşı böyle düşünebilir mi? Örneğin teyzemin kızı var benimle yaşıt. İl dışından geliyor yani nasıl his size anlatamam . Sürekli bir kulp buluyor her şeye . Tek benmi böyle benim mutluluğumda gözleri varmış gibi hissediyorum. Yoksa Akrabalar hep böyleydide yaşım gereği anca mı farkına vardım.