- 9 Ocak 2016
- 395
- 218
- 33
- Konu Sahibi Fulya irem2311
- #1
merhabalar, bu vakit oldu hala mesajlaşıyoruz arkadaşımla. Zaten birbirimize ihtiyacımız olduğunda zamanın asla önemi olmadı. Evet ihanet acı, hem de çok acı deneyim. Bir kızı var, seneye ilkokula başlayacak. O okula başlamadan önce toparlanıp kızımla ilgilenmeliyim diyor. Annesi ile birlikte yaşıyor. Bebekliğinden beri babası yoktu zaten.yaş olarak 7 yıl kadar fark vardı eşiyle. İhanet sebebiyle geçen yılın aralık ayında bitti.
Ama gelin görün ki toparlanamadı. O acı geçmiyor diyor.çivi çiviyi söker hesabı bir iki kişiyle de görüştü. İstemiyorum, yapamıyorum diyor. İkincisi sağlıksızdı, bir de onun acısını yaşadı. Adam hakaret falan etmiş. Arkadaşım çalışıyor bu arada memur. Yani işini de seviyor.ama bu acı geçmiyormuş. Eşini severek uyandığı sabahlar aklına geliyor mesela, bi sabah bana ‘bu sabah onsuz uyandım’ diye mesaj atıyor. İçim burkuluyor. Ağlarken gözü yaşlı resim gönderiyor watsapptan. Esiyle gittiği, gezdiği yerlerin lafı geçince uzaklara dalıp gidiyor. Gece 3te mesela şıp diye uyanıp ağlama krizlerine giriyor. Ona göre herhangi bir sorun gözükmüyordu eşini başkasına itecek. Gayet konuşkan, hoşsohbet, kültürlü, arkadaş canlısı, evine, eşine, çocuğuna bağlın biriydi.kv derdi falan da hiç olmamıştı. Görümcesi vardı, şimdi 21 yaşına geldi. Arkadaş gibiydiler.
Eşi de yani vicdan azabı mı desem, bastırmak için mi desem. Çok iyiydi arkadaşıma karşı. Sürekli hediyeler, işyerine çiçekler falan. Bir kez bile hakaret etmişliği olmamıştı. Ama en büyük hakarete uğradı sağolsun sayesinde.
Güzel ve akıllı da bir bayan gerçekten. Kalbinde Allah korkusu vardır hep, yanlış bir şeyde ‘olur mu ya, Allah korusun’ falan der .
Bir çikolatasını benimle paylaşmak için günlerce beklerdi. Beni ıslak mendille ilk tanıştıran kişi mesela. Çok gizemli bir şey olarak hatırlıyorum o anı. O neşesi söndü ama. Psikoloğa da gitti. Hep aynı şeyler. Etkinlik, proje vs uğraştı. Hevessiz, mecburi bir işe dönüştü diye sitem ediyordu. Kızı desem babasına benziyor diye hep aklıma geliyor, kızımız bizim can ortağımızdıdiyor. Eşiyle görüşmüyor tabii ki. Kızı alacağı günler falan annesi aracılık yapıyor çünkü. Sesini duyunca veya görünce tekrar ilk günkü gibi acı çekiyor.çok ama çok seviyordu çünkü eşini.
ne yapayım, nasıl teselli edeyim? O etkili sözler falan da hiç işe yaramıyor. Böyle olmayacaktı,belki o da pişman artık ama faydasız, yıllarca çabaladım, engel olamadım diyor. 7 yıl kadar sürdü evlilikleri. Bu arada adam başta inkar etti, ayrılmak istemedi. Sonra herşey açığa çıkınca bir şey diyemedi. Çabalamadı. Görüşmeye de devam ettikarşı tarafla. Kız da biliyordu evli ve çocuğunun olduğunu. Ama bu iş böyle oldu. Anlaşmalı bitti yani.
Hep aynı sözlerle teselli etmeye çalışıyorum, 12 saat kadar uzak bir şehirde. İzinlerde falan görüşüyoruz. O kadar. Hani hadi bi çık dolaşalım da diyemiyorum. Bu acıyı unutan, normal hayatına dönen var mı? Ne önereyim arkadaşıma? Ben ne yapayım?
Ama gelin görün ki toparlanamadı. O acı geçmiyor diyor.çivi çiviyi söker hesabı bir iki kişiyle de görüştü. İstemiyorum, yapamıyorum diyor. İkincisi sağlıksızdı, bir de onun acısını yaşadı. Adam hakaret falan etmiş. Arkadaşım çalışıyor bu arada memur. Yani işini de seviyor.ama bu acı geçmiyormuş. Eşini severek uyandığı sabahlar aklına geliyor mesela, bi sabah bana ‘bu sabah onsuz uyandım’ diye mesaj atıyor. İçim burkuluyor. Ağlarken gözü yaşlı resim gönderiyor watsapptan. Esiyle gittiği, gezdiği yerlerin lafı geçince uzaklara dalıp gidiyor. Gece 3te mesela şıp diye uyanıp ağlama krizlerine giriyor. Ona göre herhangi bir sorun gözükmüyordu eşini başkasına itecek. Gayet konuşkan, hoşsohbet, kültürlü, arkadaş canlısı, evine, eşine, çocuğuna bağlın biriydi.kv derdi falan da hiç olmamıştı. Görümcesi vardı, şimdi 21 yaşına geldi. Arkadaş gibiydiler.
Eşi de yani vicdan azabı mı desem, bastırmak için mi desem. Çok iyiydi arkadaşıma karşı. Sürekli hediyeler, işyerine çiçekler falan. Bir kez bile hakaret etmişliği olmamıştı. Ama en büyük hakarete uğradı sağolsun sayesinde.
Güzel ve akıllı da bir bayan gerçekten. Kalbinde Allah korkusu vardır hep, yanlış bir şeyde ‘olur mu ya, Allah korusun’ falan der .
Bir çikolatasını benimle paylaşmak için günlerce beklerdi. Beni ıslak mendille ilk tanıştıran kişi mesela. Çok gizemli bir şey olarak hatırlıyorum o anı. O neşesi söndü ama. Psikoloğa da gitti. Hep aynı şeyler. Etkinlik, proje vs uğraştı. Hevessiz, mecburi bir işe dönüştü diye sitem ediyordu. Kızı desem babasına benziyor diye hep aklıma geliyor, kızımız bizim can ortağımızdıdiyor. Eşiyle görüşmüyor tabii ki. Kızı alacağı günler falan annesi aracılık yapıyor çünkü. Sesini duyunca veya görünce tekrar ilk günkü gibi acı çekiyor.çok ama çok seviyordu çünkü eşini.
ne yapayım, nasıl teselli edeyim? O etkili sözler falan da hiç işe yaramıyor. Böyle olmayacaktı,belki o da pişman artık ama faydasız, yıllarca çabaladım, engel olamadım diyor. 7 yıl kadar sürdü evlilikleri. Bu arada adam başta inkar etti, ayrılmak istemedi. Sonra herşey açığa çıkınca bir şey diyemedi. Çabalamadı. Görüşmeye de devam ettikarşı tarafla. Kız da biliyordu evli ve çocuğunun olduğunu. Ama bu iş böyle oldu. Anlaşmalı bitti yani.
Hep aynı sözlerle teselli etmeye çalışıyorum, 12 saat kadar uzak bir şehirde. İzinlerde falan görüşüyoruz. O kadar. Hani hadi bi çık dolaşalım da diyemiyorum. Bu acıyı unutan, normal hayatına dönen var mı? Ne önereyim arkadaşıma? Ben ne yapayım?
Son düzenleme:
