Başınız sağolsun. 4 sene önce 23 yaşımdayken aniden kaybettim babacığımı. Bekardım, kardeşim de öyle. Şimdi evliyim, bebeğim oldu, kardeşim üniversiteyi kazandı, annem tek başına yaşamaya alışmaya çalışıyor. Hayatlarımıza devam ediyoruz ama acı hafifliyor mu? Bende hiç hafiflemedi. Hergün onu çok özlüyorum. Hiçbir zaman torununu sevemeyecek, kızım dedesini hiçbir zaman göremeyecek. Çok zor ve çok acı. Herşey oluyor bir şekilde ama yarım sanki. Bunları bil diye yazıyorum. Kabullenmek yüreği bir nebze olsun hafifletiyor. Geçecek diye kendini yıpratma. Bu yoksunlukla yaşamaya alışmaya çalışmak en doğrusu olur senin için de. Mekanı cennet olsun babanın.