- 22 Şubat 2015
- 86
- 117
- 93
- 40
- Konu Sahibi umutyoksunu
- #1
Merhaba. Iki cocugum var. Biri 6, digeri 2 yasinda. Esim iki cocuk ve bir suru kredi borcuyla evi terketti. 5 ay oldu ayrilali. Suan cekismeli bosanma davamizla birbirimizi cekistiriyoruz.Evden giderek bana en buyuk iyiligi yapti. Ikinci cocugumuzun hamileliginden sonra evlilik tam olarak zindan hayatina donmustu benim icin. Ayrildiktan sonra anladim ne kdr mutsuz oldugumu, ne kdr deger gormedigimi, sevilmedigimi, sirf menfaatleri icin beni kullandigini, iyi niyetimi ve parami somurdugumu, beni istedigi sekilde hizaya getiremedigi icin cekip gittigini. Kavgalar, hakaretler, saygisizlik, varlik icinde yokluk cekmek, alkol, vurdumduymazlik. Son 2 yilimda ustume ölü topragi atmislar, ölü gibi yasamisim. Simdi kendime bir duzen kurmaya calisiyorum. Evlilik suresince yasadigimiz ev bana iyi gelmedi, yeni bir eve tasinacagm cocuklarimla. Aileme 3 dk mesafede olacagim. Cunku 2 kucuk cocuk desteklerine ihtiyacim var. Bir suru planim var hayata ve cocuklarima dair. Cocuklarim mutlu, saglikli. Maasim var, Ailem en buyuk destegim, cok kredi borcum var 2 yil suresince, ama babam destek oluyor. Hersey yoluna girmeye basladi. Ama son gunlerde sunu farkettim. Kendimle ilgili hicbir planim yok! Yani bombos orasi, cok karanlik. 34 yasindayim, gencim, ama sanki benim icin hayat durdu, artik yalnizim. Iki cocugum oldugu icin ve onlarin hayatinda en ufak bir olumsuzlugu goze alamayacagim icin evliligi hic dusunmuyorum. Memurum ayni saatte ayni isyerine yillarca gidip gelecegim. Kendi umutlarim 75 yasinda birininkiyle aynidir heralde. Nasil kurtulurum bu duygudan umutsuzluktan? Birde itiraf edemedigim bir eziklik hissediyorum. Mutlu evlilikleri, evini arabasini almis insanlari gorunce kiskanmiyorum, ama kendimi ezikliyorum. Ben yillarca okudum cok emek verdim, iyi meslegim var, kpssyi kazandim, ucra koselerde calistim. Benim konumumda olan insanlarin hepsinin ama hepsinin hem maddi hem manevi cok daha iyi yerlerde oldugunu gorunce kendimi cok basarisiz, ezik, degersiz hissediyorum. Ztn sevilmeye layik gorulmeyip terkedilmisim, ustune borc icindeyim, hicbir mal varligim yok, cocuklarim klasik aile ortaminda buyuyemeyecekler. Biliyorum benim tek sucum yanlis insanla evlenmis olmak. Alkolik, emegimi somuren biriyle evlenmek. Ama kendimi durduramiyorum, surekli kendime yukleniyorum. Gecermi bu degersizlik hissi arkadaslar. Bosanip cocuklariyla yasayip kendini cok degerli hisseden arkadaslar varmi?