En son ne zaman gerçek anlamda mutlu oldum hatırlamıyorum. İçimde hep bi mutsuzluk, hüzün, isyan ve umutsuzluk var. Biri tarafından sevilebilecegimi düşünmüyorum. 26 yaşındayım ama sevilmek, birinin bana aşık olması nasıl bir his hiç tatmadım. Bu saatten sonra da tadar miyim bilmiyorum. Zaten yaşlandığımı dusunuyorum artik.Birinin beni gerçekten ben olduğum için seveceğini, begeneceginj düşünmüyorum. Galiba bunca yil sevilmedigim icin ogrenilmis caresizlik olustu bende ama engel olamiyorum bu hisse. İnsanlar sürekli dış görünüşüme iltifat ediyor güzel olduğumu söylüyor ama sevilmedikten sonra bunların bir anlamı olduğunu düşünmüyorum. Bana aileler vasıtasıyla tanisacagim birilerini öneriyorlar. Ama ben böyle bir tanışma istemiyorum. Biri beni görünce aşık olsun, gerçekten beğensin ve ben de aynı şekilde onu beğenip seveyim o şekilde bir ilişki olsun istiyorum. Bir de yaşımdan dolayı çevre baskısı olmaya başladı ama ben sırf birileri istedi ya da ısrar etti diye hiç bilmediğim görmediğim adamlarla görüşmek ya da evlenmek istemiyorum. Ama yalnız olduğum için çevre tarafından "kimseyi bulamadı, kimse tarafından begenilmedi" gibi dusunuldugunu hissediyorum. Bu durum beni bu aralar biraz isyana ve umutsuzluğa sürükledi maalesef. Lisede serseri ayyaş kim varsa aşkı bulmuş ben bulamadım. Bir de belli bir yaştan sonra bu işlerin daha zor olduğunu düşünüyorum. Derdin bu mu diyebilirsiniz ama sevme-sevilme ihtiyacının insan yaşamında ne kadar önemli olduğunu unutulmamali bence
