- 7 Haziran 2016
- 161
- 85
- 13
- Konu Sahibi Tabanakuvvet
- #1
6 buçuk sene dile kolay.. yan apartmanımızda oturuyolardı. Haftanın 7 günü günün 12 saati birlikteydik onunla. Heryere beraber gider beraber kahveler içer eğlenir mutlu olurduk. Niye böyle olduk bilmiyorum ama atlatamıyorum. Boğazım düğümleniyo anılar geçtikçr gözümün önünden yaşlar süzülüyor. Şuanki eşimle sevgiliyken o tanıştırmıştı bizi. O zamanlar çalışıyodum hem kız arkadaşımla hemde eşimle konuşmaya vaktim olmuyodu. Biraz uzaklaştıj dost dediğim şahısla. Daha sonra mı ? Ben eşimden yani sevdilimdwn ayrılmıştım. Herşey böyle başladı işte. Aramızdaki sırları, hrrşeyi ama herşeyi dost dediğim kız kardeşim dediğim insan gdip anlatmıştı. Bi işe yaramadı aramıxı bozamadı sonuçya evlendim eşimle. Ama o benim küçük kız kardeşimdi. Annem babam onu brnden ayıtmazdı. Biz niye böyke olduk anlam veremiyorum. Tam 7 aydır görüşmüyoruz. Ona karşı içimdeki befret değil. Çok acıyo ama çokta özlüyorum. Düğün günü gözlerim hep onu aradı belki çıjar gelir diye. Bu sırtımdaki bıçağın acısı derinleştikçe çok daha acıtmaya başladı. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum kızlar