- 2 Eylül 2012
- 130
- 2
- 68
Her zaman ailem için iyi bir kız olmaya çalıştım. 2-3 sene öncesine kadar da bunun farkındalardı zaten. Ama şu 2 yıldır babamın bana yaşattıklarını kimseden görmedim. Nasıl anlatsam, nasıl dile getirsem bilmiyorum, çokta utanıyorum zaten. 2 sene öncesine kadar babam benim dünyamdı, yaşama sebebimdi, tutunduğum daldı ama şimdi yer yüzündeki en nefret ettiğim insan. Allah yaptıklarını görüyor ya nasıl biliyosa öyle yapsın. Şu 2 senedir anneme, bana ve ablama yapmadığını bırakmadı. Tabi şiddet yok ama daha kötüsü maneviyat yokluğu var.
Öncelikle annemden şüphelenmişti bundan yaklaşık 8 sene önce. Buraya taşındıktan 3 yıl sonra ablamdan, şimdi de benden şüpheleniyor. Yapmadığımız şeyleri yapmışız gibi gösteriyo. Güya ablam ve ben onu bitirmeye çalışıyoruz dışardan bazı insanlarla. Yemin ederim hayatı zindan etti bana. Küçükken gösterdiği bütün sevgiyi fazlasıyla aldı elimden, hala da almaya devam ediyor. En kötüsü de yapıcak hiçbir şeyimin olmaması. Her gün soğuk davranıyo, bizim yaptığımız yemeklerden yemiyo, güya yemeğin için bir şeyler katıyoruz. Bu yaşımda nasıl kaldırabilirim ki tüm bunları? Ve hiç kimseye de anlatmadım. Öyle kendi içimde debeleniyorum boşa. 3 tane teyzem var ama onlara da anlatamam. Çünkü anlatırsam annem ve babam boşanırlar. Ve en kötüsü de üniversiteye geçmeme 3 yıl varç Yani 3 yıl daha bu cani adama katlanmak zorundayım. Yapmadığım şeyleri önüme seriyo. Benimle aynı sofrada yemek yemeye bile tahammülü yok. Ve günlük tutmayı asla sevmezdim, şuan bir günlüğüm var ve içimi ona döküyorum. Her sayfada sırılsıklam oluyo sayfa. Buraya yazarken bile tutamadım kendimi. Hiçbir suçum günahım yokken bana bunları yaşatması... Elimden hiçbir şey gelmemesi... Hepsi ayrı ayrı oturuyo içime. Dışarı çıkıp rahatlamak istiyorum bir nebze, dışardan geldikten sonra ayrı bir soğuk davranıyo. Bana cehennem hayatı yaşatıyo resmen. Onun yüzünden hayatım zindan oldu bana. Bir çok şeye gülerim ama içim kan ağlıyo aslında. Her gece dua ediyorum ama bitmiyo. Her gün iyice artıyo. Bir de beni yurda vermek istiyomuş. Allah'ım katlanamıyorum daha fazla. 40 kg taşıyabiliyorsam, 100 kg yükledi sırtıma. Çöktüm kalkamıyorum. İçim daralıyo. Annem hep derdi, aramızda en güçlü sensin, senden güç alıyoruz bizde. Anneme belli etmek istemiyorum ama 2 sene öncesine kadar adım gamsızken, şimdi... Psikolojik, bedenen bittim resmen. Hastalığı var ve kabul de etmiyo. Doktora asla gitmez. Bir kere doktora gidelim desem heralde siler beni hayatından. Ne yapacağım bilmiyorum. Doldum taştım resmen. Burada, hiç bir yaşıtım benim bu yaşadıklarımı yaşamamıştır. Sıkıştım kaldım köşeye. Annem de hasta. Ne yapacağım ne olur bana bir akıl verin. Daha fazla götüremiyorum. Bunları yazarken de tutamadım kendimi, ağlamaya başladım. Ablalarım siz benden daha büyük ve daha tecrübelisiniz. Ne yapmam lazım? ne olur yardım edin.
Öncelikle annemden şüphelenmişti bundan yaklaşık 8 sene önce. Buraya taşındıktan 3 yıl sonra ablamdan, şimdi de benden şüpheleniyor. Yapmadığımız şeyleri yapmışız gibi gösteriyo. Güya ablam ve ben onu bitirmeye çalışıyoruz dışardan bazı insanlarla. Yemin ederim hayatı zindan etti bana. Küçükken gösterdiği bütün sevgiyi fazlasıyla aldı elimden, hala da almaya devam ediyor. En kötüsü de yapıcak hiçbir şeyimin olmaması. Her gün soğuk davranıyo, bizim yaptığımız yemeklerden yemiyo, güya yemeğin için bir şeyler katıyoruz. Bu yaşımda nasıl kaldırabilirim ki tüm bunları? Ve hiç kimseye de anlatmadım. Öyle kendi içimde debeleniyorum boşa. 3 tane teyzem var ama onlara da anlatamam. Çünkü anlatırsam annem ve babam boşanırlar. Ve en kötüsü de üniversiteye geçmeme 3 yıl varç Yani 3 yıl daha bu cani adama katlanmak zorundayım. Yapmadığım şeyleri önüme seriyo. Benimle aynı sofrada yemek yemeye bile tahammülü yok. Ve günlük tutmayı asla sevmezdim, şuan bir günlüğüm var ve içimi ona döküyorum. Her sayfada sırılsıklam oluyo sayfa. Buraya yazarken bile tutamadım kendimi. Hiçbir suçum günahım yokken bana bunları yaşatması... Elimden hiçbir şey gelmemesi... Hepsi ayrı ayrı oturuyo içime. Dışarı çıkıp rahatlamak istiyorum bir nebze, dışardan geldikten sonra ayrı bir soğuk davranıyo. Bana cehennem hayatı yaşatıyo resmen. Onun yüzünden hayatım zindan oldu bana. Bir çok şeye gülerim ama içim kan ağlıyo aslında. Her gece dua ediyorum ama bitmiyo. Her gün iyice artıyo. Bir de beni yurda vermek istiyomuş. Allah'ım katlanamıyorum daha fazla. 40 kg taşıyabiliyorsam, 100 kg yükledi sırtıma. Çöktüm kalkamıyorum. İçim daralıyo. Annem hep derdi, aramızda en güçlü sensin, senden güç alıyoruz bizde. Anneme belli etmek istemiyorum ama 2 sene öncesine kadar adım gamsızken, şimdi... Psikolojik, bedenen bittim resmen. Hastalığı var ve kabul de etmiyo. Doktora asla gitmez. Bir kere doktora gidelim desem heralde siler beni hayatından. Ne yapacağım bilmiyorum. Doldum taştım resmen. Burada, hiç bir yaşıtım benim bu yaşadıklarımı yaşamamıştır. Sıkıştım kaldım köşeye. Annem de hasta. Ne yapacağım ne olur bana bir akıl verin. Daha fazla götüremiyorum. Bunları yazarken de tutamadım kendimi, ağlamaya başladım. Ablalarım siz benden daha büyük ve daha tecrübelisiniz. Ne yapmam lazım? ne olur yardım edin.
