Siz annenizin üzerine düştükçe anneniz bazı şeyleri daha çok kendine hak görmeye başlayacak. Anne de olsa o da bir insan. Siz sanki şu an hatalı sizmişsiniz de gönlünü yapmaya çalışıyor gibisiniz. Yaşadığı şeylerden dolayı ona üzülüyorsunuz ama davranışlarının sebebi bu değil. Bir keresinde bir arkadaşım bana, annen damadı sevmezse ağzıyla kuş tutsa yaranamaz hep nefret eder gıcıklık yapar, demişti. Bende de böyle oldu. Annemin hiç de zor bir hayatı olmadı babam evine bakan bir insan. İşten eve evden işe. Ama ben evlendiğimde aynı sizinki gibi sardı benim evliliğime. Ya hu eşime akşamdan kahvaltı koyuyordum sabah yesin diye. Ona bile niye kendi koymuyor diye bir sürü laf etmişti.
Zamanla zamanla şöyle oldu, baktı benim boşanacağım yok. Ben de hep eşimin arkasında durmaya başladım. O da abartmayı kesti. İlk başlar ister istemez anlatıyordum şöyle oldu böyle oldu. Zamanla anladım ki ben anlattıkça o müdahale eder oldu. Hiçbir zaman, olur kızım böyle şeyler, demedi. Ben de artık annem bir şey diyince sert bir şekilde savunmaya başladım. Bana biraz diliniz yumuşak kalıyor gibi geldi. Sert tavrınızı koyun eşinizle ilgili veya evliliğinizle ilgili bir şey derse. Başka çaresi yok. Yemiyorsa zorlamayın, peki diyin. Size nazlanıyor belli ki.