Esımle tartısmak benı cok uzdu.
Aslında tartısmadık bıle.
Sabah benı bekledıgı ıcın sınırlendı, oysa beklemesını ıstemedım, pekala gıdebılırdı.
Kızdı, 'bekleme' dedım.
Bırden oyle ofkelendı kı!
Soylendı, bagırdı, esyaları attı, kolumu butun gucu ıle sıktı, cektı gıttı.
Durakta karsılastık.
Yuzune bakmadım, o kalktı yanıma geldı.
Yabancıymıs gıbı oralı olmadım.
Fakat otobuste gızlıce agladım ):
Cok uzuldum, cok!