Ne kadar enayi bir insan olduğumu bugün gözlerimle bir kere daha görmüş oldum çok şükür
yarın Pazar günü annemlere gidecektik orada kalmaya başlayacaktık . Görümcem aradı biz geliyoruz diye annemlere gittik kahvaltı yapıp geri döndük kalamadık. Pazartesi geri gittik kv de tam 7 gün kalmış olduk . Plan şöyleydi yarın 2 de doktor randevum vardı sabah amblemlerden kahvaltı yapıp doktora gidip oradan kv ye gelip Cumartesi de sabah yola çıkacaktık. Eşim kp ile konuşmuş kp uzun yol şöforu şimdi geliyorum yarın öğlen yola çıkarım geri demiş . Eşimde dedi ki babamı yarın iş yerine görmeye gidelim vedalaşalım . Annesini aradı sonra ne olduysa kp şimdi dönmüyoruz diye bozulmuş eşim telefona istedi oda kabul etmemiş ağlamış arkada . Bizde apar topar buraya geri döndük . Bunda ağlanacak ne var anlamıyorum ya Pazartesi den diğer Pazartesi ye kadar burada kaldılar gelin ailesini az gördü düzgün görüşsünler diyemediler . Yola kavga ettik çok feci. Şunu anladım ki ailemi ikinci plana atıp asla bunları öne çekmemem lazımmış . Buraya geldik mi doğru annemi babamı özledim diyip koşmam lazımmış. 20 günlük izne Ekim’de çıksak benim ailem başka şehirdeki evimizde olacaklar ve aramız 600 km 7 aylık hamile halimle oraya gidemem artık . Babamı göremeyeceğim ama ne yazıkki empati yapılmadı