- 7 Şubat 2014
- 73
- 52
- 88
- Konu Sahibi kivircikkafa
-
- #1
kızlar merhaba,
biraz sohbet etmek için yazıyorum bunaldım kimseyle bu tür şeyleri konuşmak istemiyorum. ataerkil toplum yapısında haklı ve madur olmaktan bıktım usandım
konuya gelecek olursak 29 yaşındayım 20 aylık evli 3,5 aylık hamileyim. eşim dünyanın en iyi insanıdır. kimseyi kırmak istemez kimseye hayır diyemez, herkesi alttan alır. ben yapı itibariyle daha sert karakterli biriyim. kendimi ezdirmem, öyle sürekli alttan alan taraf olamam.
eşimin ailesi o doğmadan boşanmış, annesinden bi tane abisi bi tane de ablası var. annesi bi daha evlenmemiş. kp başka evlilikler yapmış o evliliklerinden de çocukları var, avrupada yaşıyor.
biz anlaşarak evlendik. farklı memleketlerdeniz. benim memleketimde kına gecesi, İstanbulda düğün oldu. kayın pederim son ana kadar havaalanındayım geliyorum diye bizi ve benim ailemi kandırıp kına gecemize gelmedi.( bizim orda kına gecesi düğün gibi oluyor, kadınlara özgü bir tören değil.) salonda yapıldı organizasyon bizim taraf çok kalabalıktı erkek tarafı sadece eşim, ortağı, ablası, eniştesi ve annesiydi. bu tabi beni ve ailemi çok üzdü, eşim de yıkıldı tabi ama neyse bi şekilde atlattık.
düğüne geldik kayınpederimin cebinden 100 lira bile çıkmadı sadece bana tel bilezik taktı (maddi durumu gayet iyidir, bi ayakkabıya 4000 lira filan verir o derece) herkes otelde kaldı. kp yeni odalar açtırmış, bi sürü otelde harcamalar yapmış hiç birini ödemeden çıkıp gitti. bütün borç beklediğimizden fazlasıyla bize kaldı.
annesinin hiç bir geliri yok zaten ona biz bakıyoruz o dönem ablasının da eşiyle sorunları vardı, 1,5 yıl ona kocasına ve 3 çocuğuna da eşim baktı.ben yapılan yardımlarda değilim tabi ki aile demek düşenin yanında olmak demek fakat ben bu aileden hiç bir zaman ne bir takdir,ne bir güzel söz,ne bir hediye,ne bir ilgi hiç bişey görmedim. beni hiç insan yerine koymadılar. mesela ben bişeye hayır desem gidip yine eşime sorarlar o kıramayıp evet derse beni hiçe sayıp bildiklerini okurlar. neyse uzatmayalım eşim de beni hep haklı bulur. haklısın sana değer vermediler, kendini özel hissettirmediler,bizi kullanmaya çalıştılar der ama yine de ne isteseler yapar.
şimdi hamileyim daha hassasım sürekli bu konular yüzünden tartışma çıkarıyorum. eşim duymak istemiyorum diyo ama kendimi tutamıyorum haksızlığa uğradığımı düşündüğüm için sürekli bu konu açılınca yapılanları söylüyorum. eşimin üzülmesini istemiyorum ama kendime de engel olamıyorum bıktım, bunaldım iyice bu kısır döngüden ben ...
biraz sohbet etmek için yazıyorum bunaldım kimseyle bu tür şeyleri konuşmak istemiyorum. ataerkil toplum yapısında haklı ve madur olmaktan bıktım usandım
konuya gelecek olursak 29 yaşındayım 20 aylık evli 3,5 aylık hamileyim. eşim dünyanın en iyi insanıdır. kimseyi kırmak istemez kimseye hayır diyemez, herkesi alttan alır. ben yapı itibariyle daha sert karakterli biriyim. kendimi ezdirmem, öyle sürekli alttan alan taraf olamam.
eşimin ailesi o doğmadan boşanmış, annesinden bi tane abisi bi tane de ablası var. annesi bi daha evlenmemiş. kp başka evlilikler yapmış o evliliklerinden de çocukları var, avrupada yaşıyor.
biz anlaşarak evlendik. farklı memleketlerdeniz. benim memleketimde kına gecesi, İstanbulda düğün oldu. kayın pederim son ana kadar havaalanındayım geliyorum diye bizi ve benim ailemi kandırıp kına gecemize gelmedi.( bizim orda kına gecesi düğün gibi oluyor, kadınlara özgü bir tören değil.) salonda yapıldı organizasyon bizim taraf çok kalabalıktı erkek tarafı sadece eşim, ortağı, ablası, eniştesi ve annesiydi. bu tabi beni ve ailemi çok üzdü, eşim de yıkıldı tabi ama neyse bi şekilde atlattık.
düğüne geldik kayınpederimin cebinden 100 lira bile çıkmadı sadece bana tel bilezik taktı (maddi durumu gayet iyidir, bi ayakkabıya 4000 lira filan verir o derece) herkes otelde kaldı. kp yeni odalar açtırmış, bi sürü otelde harcamalar yapmış hiç birini ödemeden çıkıp gitti. bütün borç beklediğimizden fazlasıyla bize kaldı.
annesinin hiç bir geliri yok zaten ona biz bakıyoruz o dönem ablasının da eşiyle sorunları vardı, 1,5 yıl ona kocasına ve 3 çocuğuna da eşim baktı.ben yapılan yardımlarda değilim tabi ki aile demek düşenin yanında olmak demek fakat ben bu aileden hiç bir zaman ne bir takdir,ne bir güzel söz,ne bir hediye,ne bir ilgi hiç bişey görmedim. beni hiç insan yerine koymadılar. mesela ben bişeye hayır desem gidip yine eşime sorarlar o kıramayıp evet derse beni hiçe sayıp bildiklerini okurlar. neyse uzatmayalım eşim de beni hep haklı bulur. haklısın sana değer vermediler, kendini özel hissettirmediler,bizi kullanmaya çalıştılar der ama yine de ne isteseler yapar.
şimdi hamileyim daha hassasım sürekli bu konular yüzünden tartışma çıkarıyorum. eşim duymak istemiyorum diyo ama kendimi tutamıyorum haksızlığa uğradığımı düşündüğüm için sürekli bu konu açılınca yapılanları söylüyorum. eşimin üzülmesini istemiyorum ama kendime de engel olamıyorum bıktım, bunaldım iyice bu kısır döngüden ben ...