arkadaslar cok sagolun tekrar ben gecen yıl ücretli öğretmenlik yaptım zaten doğum için ayrılmıstım, esim konusuna gelince ben zaten ona anlatıyorum cok iyi dinliyo ama onunda elinden bişi gelmiyo zaten sorunuda ben sürekli anlatınca onunda elinden bişi gelmeyince yasıyoruz. öss ye gircem tekrar ve alese kpss yede gircem ama gk gy kısmından ondada atama sansı cok az, aslında kalemimede güveniyorum editörlük içinde cok yere basvırdum ama geri dönüş olmadı, bide devlete olan kred borcum cıkacak bu yaz, kocama destek olamazken dahada yük olucam, ve bunları düşündükce diyorum benim sonum ne olcak ne zaman artık kendi ayakları üzerinde durup esine destek olabilen bi kadın olcam, kocamada yazık tüm gün ağır sartlarda calısıyo, yine de eve gelip beni gezmye götürdü, bense ona bi ilgi bile gösteremiyorum, kendime hayrım yokki ona olsun, kafam hep dalgın ardından sakarlığım geliyo, cocuguma bile ince bi düşünceyle yaklasamıyorum, örneğin sivri uclu kasık almıs eline tabi ben leyla farketmedim gözüne soktu yavrum o ağlar ben ağlar, onada acıyorum, iyi bi anne bile olamıyorum acaba su dünyada hakkını vererek bişey yapabilecek miyim? aslında maddi sıkıntımızda yok esimin aldığı yetiyo biriktiremesekte yetiyo istediğimi alır istediğim yere götürür, evin her eksiğiyle ilgilenir,kırılanı döküleni yapar, dört dörtlük bi koca dısardan bakan herkes bize imreniyo, ama içimi bi mevlam biliyo iste.. anneme anlattım oda sana rahat batıyo dedi, aslında eşimin sağladığı hayat coğu kadının hayali olabilir ye iç gez evde cocuk bak, ama bana göre değil işte, bi ara denedim komsulara git onlar sana gelsin dedikodu dedikodu içim bayıldı cevremdeki kadınlar eğitimsiz cok basit seyleri kafaya takıp konusuyolar, yok filancı sunu dedi yok filancının kocası söyle, hiç birind eya benim kocam aksama kadar calısıyo ben ise yiyip içip yatıyorum ona yardımcı olamz mıyım tasası yok, bazen diyom bunlar mı anormal ben mi, ben evde yattıkca vicdan azabı duyuyorum...