çok bunaldım hergün durup dururken ağlar oldum 
kendimi bildim bileli ne anneanne ne dede ne babaanne teyze dayı hala vs.. olmamıştır..
babam şehir dışında 2-3 yılda bir görürüm annemleyim derken evlendim..
yine aynı şehirde kaldım eşimin aileside burada değil..
bebeğim oldu (çok şükür) ama tüm gün ne gelen var ne giden..
telefonlarım bile çalmıyor.. komşu ilişkiside kuramıyorum koca kadınlarla nasıl dialog içine girebilirimki ki en küçüğü 40-50 yaşında.. ki bende 21..
bekarken baya arkadaşım vardı ama şimdi evli ve bebekte olunca onların girebilceği ortama ben bebekle uyamıyorum..
eşim öğlen 12 gibi gidiyor sabaha karşı geliyor yüzünü göremiyorum
ki o bile aramıyor gün içinde.. 2 göz odada bebeğimle o kadar bunalıyorumki..
bi tv birde net var onlarda artık tatmin etmiyor..
tek başıma çıkayım diyorum kucağımda bebek olmasına rağmen adabımla bi yere bile gidemiyorum.. mesela dün akşam üstü çıkıyim kızımla parka oturuyim dedim 2 serseri gelip laf attılar ''benimde böyle karım olsun benimde böyle çocuğum olsun '' vs..
ki gözüme kalem bile sürmüyorum.. insan insana muhtaç 2 muhabbete sohbete..
şuan o kadar terkedilmiş vaziyetteyimki anlatamam
evimin bir balkonu bile yok en azından balkona çıkıp hava alayım..
bekarken eve girmeye telefonlarım susmayan ben şimdi resmen unutuldum..
haftada 1 gün eşim evde ondada evde oturup tv keyfi yapmak istiyor..
durumumu halimi anlayan yok şuan bile yazarken ağlıyorum
sinirlerim çok bozuldu... :çok üzgünüm:

kendimi bildim bileli ne anneanne ne dede ne babaanne teyze dayı hala vs.. olmamıştır..
babam şehir dışında 2-3 yılda bir görürüm annemleyim derken evlendim..
yine aynı şehirde kaldım eşimin aileside burada değil..
bebeğim oldu (çok şükür) ama tüm gün ne gelen var ne giden..
telefonlarım bile çalmıyor.. komşu ilişkiside kuramıyorum koca kadınlarla nasıl dialog içine girebilirimki ki en küçüğü 40-50 yaşında.. ki bende 21..
bekarken baya arkadaşım vardı ama şimdi evli ve bebekte olunca onların girebilceği ortama ben bebekle uyamıyorum..
eşim öğlen 12 gibi gidiyor sabaha karşı geliyor yüzünü göremiyorum
ki o bile aramıyor gün içinde.. 2 göz odada bebeğimle o kadar bunalıyorumki..
bi tv birde net var onlarda artık tatmin etmiyor..
tek başıma çıkayım diyorum kucağımda bebek olmasına rağmen adabımla bi yere bile gidemiyorum.. mesela dün akşam üstü çıkıyim kızımla parka oturuyim dedim 2 serseri gelip laf attılar ''benimde böyle karım olsun benimde böyle çocuğum olsun '' vs..
ki gözüme kalem bile sürmüyorum.. insan insana muhtaç 2 muhabbete sohbete..
şuan o kadar terkedilmiş vaziyetteyimki anlatamam
evimin bir balkonu bile yok en azından balkona çıkıp hava alayım..
bekarken eve girmeye telefonlarım susmayan ben şimdi resmen unutuldum..
haftada 1 gün eşim evde ondada evde oturup tv keyfi yapmak istiyor..
durumumu halimi anlayan yok şuan bile yazarken ağlıyorum
sinirlerim çok bozuldu... :çok üzgünüm: