kendi kendinin dostu ol... ben bunu üç yıldrı yapıyorum..üç yıldır adam gibi görüştüğüm tüm derdimi anlattığım yada benim sevincimi üzgüntümü deli gibi içinde hisseden dostum yok...üzüldüm kendim üzüldüm ağladım tek başıma ağladım..her seyi içime attımm..ve zamanla psikolojim bozuldu..nişanlıma sardım oda bi yere kadar canım cicim dedi bi yerden sonra yeter ama topla kendini dedi isyan etti..ve ben o gercek dostun yokluğunu çok hissettim..insanın eşi dostudur ama bazen yetemediği durumlarda hem cinsinden bir dosta ihtiyacı oluyor insnaın.
yaniii diyeceğim o ki insanın gercek hayatta dosta daha cok ihtiyacı var..üzüldüğğümde yada sevindiğimde hiç tereddütsüz teli elime alıp aramalıyım

(