hatırlamaz mıyım, boş mesajın üstüne bile dün gece bakıyordum arada dolusu gelir mi diye
korkma o bakmalar da 1 haftaya kadar geçer, herşey basit bir alışkanlık meselesi aslında, önce onsuzluğa alıştığımızdan telefon beklentimiz yok oluyor, tekrar aradığında hep arayacak sanıyoruz ve bu kez de telefon başında bekliyoruz, bir süre geçiyor aranmadığımızda yerini yine eski alışkanlığımız alıyor ve bakmaktan usanıyoruz
hayatımız böyle tuhaf bir kısır döngüde ilerliyor işte
ben konuştuğum için çok pişman oldum, özellikle de vicdanın ne kadar rahat olduğunu söyleme fırsatı verip bir de kendince çok doğru bir iş yaptığını sanıp hakkını helal edip bana mutluluklar dileme şansına nail olduğu için. ona göre tüm sancılar, acılar, yaptığı kalleşlik bu sözlerle silindi, hatasını anladı vicdanını da rahatlattı:) arar yine aradan epey zaman geçtiğinde, ulaşamadıkça daha çok sinirlenir çünkü. söyleyecek sözleri varsa eğer bırakmazlar peşini, aynı acıları mı yaşatır, karşındaki insan ne durumdadır hiç umurlarında olmaz. zaten bu kadar hassas düşünecek olsalardı başta bu acıyı reva görmezlerdi ya neyse. ben hala sanırım çok öfkeliyim
ara ara bakıyorum konuya, ama zeynep de yok ne zamandır, o yüzden biraz durgunlaştı burası. herkeste bir kıpırdanmalar olmuş galiba, gidenlerde:) benim de ayrıldığım insan geçen hafta aradı. hem de üstüste. açmadım. daha da aramadı o günden sonra. şimdi bu gelişme mi, hayır değil. çünkü ben baya bi geri gittim bu yüzden. bütün katettiğim yolu başa döndüm. dengemi bozdu resmen. bir de konuşsaydım daha da kendime gelemezdim
konuşmamak en iyisi. eski yaraları kanatmanın manası yok, bu kadar yol kat ettikten sonra. zaten o konuşmalarda pek hayra alamet olmuyor ya eski defterler açılıyor ki can sıkıcı, ya da hiçbir şey olmamış gibi arıyorlar ki o daha da can sıkıcı
hayır yok yani içerik ne olursa olsun
