Haklisin canim benim,aglayarak biyere varamayacagimi zaten biliyordum ve kendimi toparlayip inan 1-2 ay konusmaya calistim,hic aramıyordu ses etmiyordum,bulusalim deyip gelmiyordu beni bekletip haber de etmiyordu,yine de bisey demiyordum.cünkü bunlari vazgecmem icin yaptığını biliyordum.direndim,en sonunda ailesine anlattım,kardesi yakın arkadasimdi.ama hic bir sonuc alamadım,üstüne bide suçlandım biliyormusun?buda benim cok zoruma gitti.halbuki en bastan beri derdimi anlattığım tek insandı kardesi.uzerinden 6 ay gecti,ne onunla görüştüm ne de kardeşiyle.simdi ne deyip arayayım ki,ben onun aramasını beklerken.aslinda gurur yapmıyorum aşkta gurur olmaz ama emin değilim,diyorumki belki de dogru söyledi,beni hic sevmedi,yoksa bir sekilde iletişime geçerdi diye düşünüyorum.ben onun gibi gururlu ve inatci değilim ama tekrar ayni seyleri duymaya pek gücüm yok sanırımdaha cok yıkılırım,neden aradın derse.
içimi dökmek istiyorum sizlere hiç birinizi tanımıyorum ama içimden bir his diyor ki sanki iyi geleceksiniz banA. sabahları kalkmak istemiyorum kalkıp napacağım ki diyorum etrafımda hiç kimsem yok hiç kimsem akrabalarıma bile gidemiyorum hep iş güç var onların.. ben nasıl toparlayacağım.psikolojm o kadar bozuldu ki..
keşke bu başlığı önceden görebilseydim..
ben çok zor bi dönemden geçiyorum bunalıma girdim ne düşündüğümü ne yaptığımı bilmiyorum . 1 saat önce iyiysem sonrası hemen kötüleyebiliyorum bogulacak gibi oluyorum o anlarda nefes alamıyorum neden mi böyle oldum kısaca anlatım ..
İlk sebebim üniversiteden gelmek oldu bu sene ünv. gitmiştik erkek arkadaşımla şans iste aynı yere çıkmıştı . ama gerek benim gerek onun maddi durumu ve bulunduğumuz yerin kötü olması dolayısı ile geri döndük. o da aynı şekilde. ama o abisinin yanına gidecekti sınava kadar orda kalacaktı . geldikten sonra psikolojım alt üst oldu o kadar pişman oldum ki. anlatamam size kurban bayramından 2 hafta önce gelmiştim hiç arkadaşım yoktu burada eve hapsolmuştum. kardeşim yok hiç beni anlayacak bir annem var zaten sadece annem oda çalışıyor sabah gidip akşam geliyordu. yine tekim evde ama bu yalnızlık beni bitirdi. çıkıp gezmek istedim olmadı çıkıınca dışarıya istemiyordum hemen eve geri dönmek istiyordum çünkü biliyordum bu durumdan kaçış yoktu bu yalnızlığımdan kursa yazıldım ama yapamadım . kurs da dediğim gibi artık insanlarla diyalog kuramıyorum onlar karşımda konuşurken ben boguluyorum içimden yeter demek geliyordu aniden aglıyorum aniden gülüyorum böyle böyle geçiyor günlerim. su anda yine evdeyim yine yalnızım. kimse yok sadece pencereden dışarı bakmak la yetiniyorum
diğer taraftan erkek arkadaşım gittikten sonra tabi yalnızlığım daha çok arttı su an aramız çok iyi çok güzel çok ilgili bana ama ona da karşımda hissizlik duygusuzluk sıkılganlık duyguları oluştu arıyor beni bazen bogulacak gibi oluyorum dayanamıyorum ona o bana karşı neler yaparken beni mutlu etmek için elinden geleni yaparken benim ona karşı böyle hissetmem öldürüyor beni bi taraftan da bu yıkıma ugradım bazen kendime geliyorum onu ne kadar da çok sevdiğimi anlıyorum çok seviniyorum mutlu oluyorum ama sonra o içinden çıkamadığım duygular geri geliyorlar bana gitmelerini istiyorum bagırıyorum çagırıyorum vuruyorum kendime.. delir miş gibi ama gitmiyor o duygular şu an birazda iyiyim gece boyunca annem başımda kuran okudu çok üzüldü halime.. bende üzülüyorum çok kilo verdim . aynaya baktığımda bu kim diyorum . hem diğer anlattığım durum hemde bu durum beni çok derinden yaralandı rabbime yalvarıyorum kurtulmak için bu durumdan çaresizce.. yalvarıyorum dualarla kendime gelebiliyorum sadece ne yapacağım bilmiyorum. bunları yazarken su an yine kötüledim ..
Essra88, Siz ayrilali epey olmus, hala o an ne hissettigini, ve neden ayrildigini ogrenmek istemen hesabinin onunla kapanmadigini gosteriyor. Saygisiz bi sekilde mi bitti? Tekrar oturup konusup, bu kafandaki soru isaretlerini gidermenin bir yolu yok mu? Ayrildiktan sonra hic konusmadiniz mi?
Kizlar yazilarinizi okurken ister istemez kendi duygularim ve dusuncelerimle karsilastiriyorum sizlerinkini. ve sanirim benim eski erkek arkadasimla aramda hic alacak verecek kalmamis. Onceleri bizim iliskimiz icin mucadele edebilirdi falan diye dusunurken, simdilerde ona hak vermek bi yana, hangi akla hizmet bu iliskiye basladim ki diye dusunuyorum. Bugun sabah bulasiklari yikarken geldi aklima, ayrildiktan 1 ay sonra falan onu eve davet etmistim. Icimden gecenler, onunla konusmak, tabi dayanilmaz cazibem sayesinde (!! =D ) onunla tekrar barismak. Is cikisi gelecekti. isten normalde gece 11.00 de cikar ama bazen hastalarin islerini bitiremediginden daha gecte ciktigi oluyordu. Neyse gelicem dedi. Is cikisi haber veririm normal saatte cikarsam ve sen hala uygun olursan gelirim dedi. Tamam dedim. Ac olur diye ona yemek yaptim, hatta ustune tatli bile yaptim (((= Ertesi sabah 7 de kalkmam gerekirken onun icin beklemeye raziydim. Saat 11 i gecti. Ondan haber gelmeyince biraz uzanayim dedim, telefonun sesini actim. uyuykalmisim. gece 2 de mesaj geldi. isten yeni ciktim, eve yeni geldim diye. O saatte bile gelsin istiyordum ya. Aslinda geleyim mi hala diye sorsa elbette derdim ama sormadi, gelmedi. Nasil hevesim kirilmisti.. pehh.. bunu bu sabah hatirlayinca "ne kadar da aptalmisim" diyorum. Ask gercekten insani aptallastiriyor. Simdi agziyla kus tutsa onun icin gecenin 2 sinde sofra falan kurmambirak sofrayi kilimi bile kipirdatmam
