- Konu Sahibi elifzeynep2012
- #6.641
Bugüne kadar Allah'ıma bin şükür hep iyi yetişmiş, güzel ahlaklı, terbiyeli, sevecen adamlara denk geldim. Hepsini çok sevmiş olmama rağmen, tüm ilşkilerimi kaprislerle, mızmızıklarla yıprattım. İnsanların sabrını zorladım, gereksiz nedenlerle terkettim. Sonra da tabi ki bu kadar iyi insanlara rastlamanın şans olduğunu düşünüp, sevgilerinin kıymetini anlayıp, bu sevgiyi kaybetmenin acısını çektim. Mutsuzluktan kalbim sıkıştı. Her defasında, bir daha nefes bile alamayacağımı sandım. Ama hep geçti. Sevgilileriyle de gördüm, nişan haberlerini falan da aldım, umursamadım. Ya ama en son erkek arkadaşım biz ayrıldıktan bir buçuk sene sonra bir kızla çıkmaya başladı diye kıskançlıktan çıldırıyorum. Hayır adama bayılmıyordum da, ayrılana kadar göbeğim çatladı, hiç yapacağım şey değil telefonlarına bile çıkmıyordum. Neden bu kadar kıskandım bilmiyorm:) Hem şu anda hayatımda biri var, çok dingin, efendi, saygılı, özenli ve yakışıklı. Neden bu kadar taktıysam:)
Son düzenleme: