arkadasım sıkıntını anlıyorum,evde cocuk bakmak,bir yere sıkısıp kalmak ve kocadan en ufak sey icin para istemek zor gercekten,hele hele uzun sure kendi paranı kendin kazandıysan.Fakat pedagojı egitimi almıs ve cocuk psikolojisi ve gelisiminden azcık haberi olan bir ogretmen olarak lutfen bildiklerini biraz hatırla diyorum.Bebegin henuz cok ufak ve onun gelecegi icin disini sıkmalısın,su anda ne ondan ayrı kalabilirsin ne de babasından ayrı bırakabilirsin.Bunu yaparsan ilerde ne yaparsan yap telafi edemeyecgin psikilojik sıkıntılar yuklersin yavruna.4 yıl cok ama cok uzun bir sure,o cocugun cocuklugunun nerdeyse tamamı ve ya annesinden yada babasından yada her ikisinden de uzak yetisecek,ne ugruna?Allah korusun eger esinden ayrılırsan yada olum hastalık gibi bir durum olursa alırsın cocugunu buyuk sehirde girersin bir ise verirsin krese bakıcıya her neyse,sartlar neyi gerektiriyorsa oyle yaparsın.Ama su anda bunu yapman cocuguna cok buyuk bir ceza olur,umarım beni yanlıs anlamaz ve samimiyetime inanırsın.Her zaman kadının calısmasından yana oldum ama kendi omrumuzde 3-4 yıl ne ki,oysa o ilk 3-4 yıl cocugunuz icin ne kadar onemli.Ben kendim de ingilizce ogretmeniyim ve Bursa da oturuyorum,22 aylık kızım var ve seneye atamam olur belki diyerek kpss hazırlanmaya baslamıstım.Bursaya atanabilmem icin cok yuksek puanlar almam gerekiyor ama denemeliyim diye dusundum ve cevremde herkes nereye olursa atan,zaman gelir gecer dese de bursa olmazsa tercih yapmayacagımı soyluyorum.Annem benimle gelebilir ustelik,ama ben cocugumu babasından uzak tutmak istemiyorum,su anda cocugun ufak oldugu icin anlamayabilirsin ama biraz zaman gecince babasına olan bakısını,tavrını gorunce onları ayırmaman gerektigini cok iyi anlarsin.Ben bir de yeniden hamile oldugumu ogrenince nerdeyse tamamen kpssden vaz gectim sayılır,ilk yılında bebegime tamamen kendim bakmak istiyorum cunku sartlar el verirse.Bak siz de ikinciyi dusunuyormussunuz,atanırsan bunu nasıl basarabileceksin?Hayat cok kısa ve geriye donup bakınca eminim keske daha cok calıssaydım demeyecegiz,keske cocuklarımın her anını paylasabilseydim diyecegiz.Beni annem 1,5 yasında babaanneme bırakıp baska bir sehre calısmaya gitmiz babamla ve inan hayatım boyunca hep sevdiklerimin beni terk edecegi korkusunu yasadım,anksiyete,panik atak vs gelistirdim ve temelinde cocuklukta yasanmıs bu tramvanın cok buyuk etkisinin oldugunu biliyorum simdi.Simdi annem hep yanımda ama asla kendini affetmiyor beni o kadar ufak bıraktıgı icin,sartlar oyleymis diyorum,uzulme diyorum ama pismaniginin buyklugu gozlerinden okunuyor,cahilmisiz kızım diyor cahil.
Ben meslegime tapıyorum,bu egitimi almak icin belki de benden daha cok sıkıntı cekmis cok az insan vardır,kazıyarak geldim dersem abartmıs olmam.Ozel sektorde sadece 3 yıl calısıp hamilelik sebebiyle bıraktım ve dedimiz gibi henuz geri donme sansım olmadı.Olsun,cocuklarım3 yasına gelip de kolundan tutup krese gpturme vakti geldiginde ben de okulun yolunu tutarım Allah izin verirse.Saglık olsun yeter ki,evlatlarım saglıklı,mutlu analı babalı buyusunler yeter.Saglıcakla.