Arkadaşlar Merhaba,
Bugün çok sıkıntılı bir günümdeyim. Belki okuyunca her zaman yaptığımız şeyler diyeceksiniz ama hani olur ya bazen yükü omuzlarınızda daha bir ağır hissedersiniz işte öyle... 2,5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var. Şu anda en harektli dönemleri sanırım. Tam bir anne aşığı. Evde sürekli benim ilgilenmemi ve oynamamı istiyor. odadan çıktığım zaman onu yalnız bıraktığımı düşünerek bağıra bağıra ağlıyor. Evimiz kaloriferli olmadığı için sadece oturduğumuz odayı ısıtabiliyoruz. Bunun için her gittiğimde arkamdan gelmesini hasta olmasını istemiyorum. Neyse geleyim konuya. Sabahın yedisinde kalkıp koştura koştura işe gidiyorum. Bütün gün koşuşturduktan sonra 6buçukta kızımı babannesinden alıyorum. eve gelene kadar saat 7 oluyor.7den sonra gelir gelmez (oturma odasında yattığımız için) yatakları toparlıyorum.akşamdan kalan oyuncakları yerleştirip kızımın üstüne kalın şeyler giydirip mutfağa gidiyorum. Yemekten sonra çıkan ve ertesi güne kalan bulaşıkları toparlıyorum.sonra yemek yapıyorum bunları yapasıya kadar saat 8-8 buçuk oluyor. Bu arada kızımın tuvalet olayını, karnını doyurma işini hallediyorum. 9 da babamız işten geliyor. yemekleri hazırlıyorum. sonra bulaşıkları mutfağa götürüp biraz kızımla ilgileniyorum. resim çiziyoruz oyunlar oynuyoruz derken saat 11 e geliyor. o saatlerde kızımın uykusu geldiği için ve uyumak istemediği için daha bir huysuz oluyor. ama benimde aklım yemekten kalan bulaşıklarda oluyor zar zor kaçıyorum mutfağa ve bulaşıkları yarım yamalak toparlıyorum. makineye sığmayanlar ertesi güne kalıyor her defasında bir bakıyorum saat 11 buçuk 12. bu arada babamız televizyon karşısında uzanıp film seyrediyor. yattığı yerden kızımla ilgileniyor. tabi kızım dururmu feryat figan annemi istiyorum diye ağlıyor. buna eşlik olarak babasıda bana sesleniyor mutfaktan ağlıyo çabuk gel durmuyor seni istiyor diye... çıldırmak üzereyken kendimi tutarak koşuyorum yine odaya. kızım tabi bu arada bir takım yaramazlıklar yapmış oluyor. içeri girince hem kızımı susturmak hemde ortadaki kırılıp saçılanları toparlamak bana kalıyor. en sonunda kendime vakit ayırma olayını yine erteleyerek yatalım biran önce bugün bitsin diyorum ve savaştan çıkmış gibi sızıyorum yatakta. sabahta sürekli başağrısıyla uyanıyorum...
biliyorum çok uzun oldu ama
gerçekten çok yoruldum artık sizinle paylaşmak istedim. eşimle bu konuyu çok konuştum ama bana ; "abartıyorsun alt tarafı çocuk ve bir yaramazlığı yok diyor. benimle durmuyor seni istiyor ben ne yapabilirim diyip kestirip atıyor" bende ona beni çocuğun değil artık bu temponun yorduğunu anlatamıyorum. ona göre herşey basit çünkü.ooooofff kızlar çok yoruldum. siz olsaydınız napardınız???mafoldumbenkafamçokkarıştılaelaelaelaelae
Bugün çok sıkıntılı bir günümdeyim. Belki okuyunca her zaman yaptığımız şeyler diyeceksiniz ama hani olur ya bazen yükü omuzlarınızda daha bir ağır hissedersiniz işte öyle... 2,5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var. Şu anda en harektli dönemleri sanırım. Tam bir anne aşığı. Evde sürekli benim ilgilenmemi ve oynamamı istiyor. odadan çıktığım zaman onu yalnız bıraktığımı düşünerek bağıra bağıra ağlıyor. Evimiz kaloriferli olmadığı için sadece oturduğumuz odayı ısıtabiliyoruz. Bunun için her gittiğimde arkamdan gelmesini hasta olmasını istemiyorum. Neyse geleyim konuya. Sabahın yedisinde kalkıp koştura koştura işe gidiyorum. Bütün gün koşuşturduktan sonra 6buçukta kızımı babannesinden alıyorum. eve gelene kadar saat 7 oluyor.7den sonra gelir gelmez (oturma odasında yattığımız için) yatakları toparlıyorum.akşamdan kalan oyuncakları yerleştirip kızımın üstüne kalın şeyler giydirip mutfağa gidiyorum. Yemekten sonra çıkan ve ertesi güne kalan bulaşıkları toparlıyorum.sonra yemek yapıyorum bunları yapasıya kadar saat 8-8 buçuk oluyor. Bu arada kızımın tuvalet olayını, karnını doyurma işini hallediyorum. 9 da babamız işten geliyor. yemekleri hazırlıyorum. sonra bulaşıkları mutfağa götürüp biraz kızımla ilgileniyorum. resim çiziyoruz oyunlar oynuyoruz derken saat 11 e geliyor. o saatlerde kızımın uykusu geldiği için ve uyumak istemediği için daha bir huysuz oluyor. ama benimde aklım yemekten kalan bulaşıklarda oluyor zar zor kaçıyorum mutfağa ve bulaşıkları yarım yamalak toparlıyorum. makineye sığmayanlar ertesi güne kalıyor her defasında bir bakıyorum saat 11 buçuk 12. bu arada babamız televizyon karşısında uzanıp film seyrediyor. yattığı yerden kızımla ilgileniyor. tabi kızım dururmu feryat figan annemi istiyorum diye ağlıyor. buna eşlik olarak babasıda bana sesleniyor mutfaktan ağlıyo çabuk gel durmuyor seni istiyor diye... çıldırmak üzereyken kendimi tutarak koşuyorum yine odaya. kızım tabi bu arada bir takım yaramazlıklar yapmış oluyor. içeri girince hem kızımı susturmak hemde ortadaki kırılıp saçılanları toparlamak bana kalıyor. en sonunda kendime vakit ayırma olayını yine erteleyerek yatalım biran önce bugün bitsin diyorum ve savaştan çıkmış gibi sızıyorum yatakta. sabahta sürekli başağrısıyla uyanıyorum...
biliyorum çok uzun oldu ama
gerçekten çok yoruldum artık sizinle paylaşmak istedim. eşimle bu konuyu çok konuştum ama bana ; "abartıyorsun alt tarafı çocuk ve bir yaramazlığı yok diyor. benimle durmuyor seni istiyor ben ne yapabilirim diyip kestirip atıyor" bende ona beni çocuğun değil artık bu temponun yorduğunu anlatamıyorum. ona göre herşey basit çünkü.ooooofff kızlar çok yoruldum. siz olsaydınız napardınız???mafoldumbenkafamçokkarıştılaelaelaelaelae
