çalışan anneler..bana güç verir misiniz_?

CANIMKIZIM

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
10 Eylül 2014
406
286
53
35
Merhaba arkadaşlar,

Hamilelik dönemim zor geçtiği için işten çıkıp evde geçirdim..
Eşim o dönemi bana zehir etti..Maddi anlamda çok zor günler yaşadık..Çok ağladım,çok üzüldüm..
Kızım doğduktan sonra çıktığım iş yerimden tekrar teklif geldi ve bende hemen kabul ettim.Çünkü hem maddi hem manevi anlamda çok bunalmıştım.Çalışmaya başladığımda kızım 5 buçuk aylıktı..Kayın validem bakıyor..
İş yerindeki çalışan anneler büyüdükçe daha zor olacak derlerdi hep inanmazdım.
Kızım 20 gün sonra 1 yaşında..Her şeyi o kadar güzelleşti ki..
Gözünün önünden ayrıldığım an ağlamaya,beni aramaya başlıyor.
Yanaklarıma saldırıyor öper gibi.
Geceleri göğsümde uyuyor.
Anne demeye çalışıyor.
Birlikte oyunlar oynuyoruz..
Tabi bunlar sadece hafta içi akşamları ve hafta sonları oluyor..
Ben kızımı gün içinde çok özlemeye ve aşırı derecede vicdan azabı duymaya başladım..
Akşam işten eve gittiğimde beni sevinç çığlıklarıyla karşılıyor dünyalar benim oluyor.Birbirimizi deli gibi özlemiş oluyoruz..
Şimdilik işten çıkmayı eşime teklif edemiyorum bile.Borçlar yüzünden
Kızımın en güzel dönemlerini kaçırıyormuşum gibi hissediyorum..
Siz kendinizi nasıl avutuyorsunuz?Nasıl dayanıyorsunuz bana da bir yardımcı olur musunuz anneler
Evde olanlar 7/24 birlikte olunca da sıkılıyor musunuz_?
İyiki mi diyorsunuz_?
Cevaplarınız için şimdiden teşekkürler..
 
O zaman yeni nesil annalerin tamamının karalar bağlaması lazım.
Şu devirde tek maaşa kaanat eden insanlar olsa bile iki yakaları bir araya gelmez.
Sen çalışan ve üreten bir anne olduğun için sevinmelisin.
zorlukları mutlaka olacak ama her zaman hepsi aynı anda olmuyor.
 
Ben de oğlumdan ayrı kalmamak için çalışmıyorum açıkcası biraz büyüyene kadar en güzel günlerini birlikte geçirmek istiyorum.
Ama çevremde bu şekilde çalışan arkadaşlarım çok var.
Biz ne desek boş aslında kendi kendine üstesinden gelebilirsin bu durumun.
 

Bir de evlatlarını kaybeden anaları, annelerini kaybeden evlatları düşün.

Ya da yabancı tanımadığı insanlara evlatlarını bırakanları.

Ya da daha 2 aylık evlatlarını bırakıp çalışanları.

Kızın çok şanslı ki akşamları ve hafta sonları sizi görüyor.

Ben de 1 yaşına kadar bunu yaşadım ve birbirimize daha çok bağlandık, şimdi akşamdan akşama görüyorum ama buna da şükür ediyorum, en azından güvendiğim annem bakıyor ve akşamları görüyorum diyorum. Vicdan etmeye de gerek yok, herşey biraz da onların geleceği için...
 
ağlarım ama yapmayın.

ben şunu düşünerek rahatlıyorum.
Ben kendi çocuğuma 24 saat yetemem, sabır gösteremem, onunla kaliteli zaman geçiremem.
Çünkü ihtiyaçları hep oyun, sevilme, vs.

Gündüz kv niz güzel bakıyorsa siz de evinize gidince ilginizi gösteriyorsanız biraz rahatlayın bence.
Ama eve gidip bir de ev işi yapayım diyerek çocukla ilgilenmiyorsanız sorunlar yaşamanız muhtemel.
 
sadece cocuk için değil ben gercek manada hayattanda caldıgımı dusunuyorum
iyi kazanıyorum hanı hakkatten allah bereket versın maasım kosullarım ıyı
ama hep bır vakıtsızlık
bazen dıyorum deger mı? degecek mı?
hep daha guzel bır araba daha guzel bır ev daha guzel gıyelım dıye yapıyoruz
gecen sene oglum ozel okula gıttı , bu sene memnun kalmadıgım ıcın gecen seneden devlete verdım. hanı calısıyorum calısıyorum evımızde var sımdı arabanın modelını yukseltıcez bunun ııcnmı dıyorum. cunku vakıt yok.
5.5 yasında oglum ben 1 yasındayken calısmaya basladım bu ısyerımde o hala soruyor yarın da mı ıs var?
değer mi? bilmiyorum
 
3 yıldır siizn gibi hissediyorum. kanayan yaram.kendimi hep telkin ediyorum ama anne işe gitmee diyip masum masum bakınca bu hayatın içine.... diye cümlelerim başlıyor ne yazıkki. eşimi suçluyorum hatta.
 
iremveben .!.:
3 yıldır siizn gibi hissediyorum. kanayan yaram.kendimi hep telkin ediyorum ama anne işe gitmee diyip masum masum bakınca bu hayatın içine.... diye cümlelerim başlıyor ne yazıkki. eşimi suçluyorum hatta.
Genişletmek için tıkla...
böyle yaşamaya alışmaya çalışıyorum hala.
 
canım bende calısıyorum gercekten cokda zorlanıyorum oglumu cok ozluyorum benım oglumda 15 aylık annem bakıyor ve bende hamılelıgımde ısten ayrıuldıgımda ve sonrasında cıddı maddı manevı sıkıntılar yasadım.sakın ısını bunun ıcın bırakma zaten su anda süt izninşn olması lazım gunluk 1,5 saat ben sana duzenımı anlatayım belkı yardımcı olur sabah 6,30 da uyanıyor oglum 9 da yenıden uyutuyorum onu anneme bıakıp cıkıyorum benden sonra 2 saate yakın uyuyor sonra gün içindede 2 saat daha uyuyor 4 saat uykuda gecıyor zaten 6,30 da evde oluyorum.
9,5 saatın 4 saatı uyuyarak gecıyor zaten oglumun gunu 1 satte yemek yedırme karmaşası derken 5 saat
ee kalan 4 sattede onun gelecegı ıcın yanında olamamıs oluyorum :) en azından kendımı boyle avutabılıyorum :)
hafta sonlarıda bırlıkteyız oglumla.
bırde sız gelene kadar uykusunu uyumus yemegını yemış olursa sıze sadece bırlıkte guzel vakıt gecırmek kalmıs olur :)
 
Ben de 8 aylık kızımı 3 gün önce bakiciya bırakmaya başladim. Öğretmenin belki bir yönden avantajlı olabilir tüm gün çalışmıyoruzama biz eve gelince de mesaiye devam ediyoruz ssınavlar ders hazırlıkları evraklar o yüzden evde olduğum vakitlerde kizima nasıl zaman ayırabilirim diye kara kara dusunuyorum
 



Canım benim yaa, çok zor değil mi... Benim de kızım yaklaşık 7 aylık... ben işe başladıktan 12 gün sonra 4. ayını bitirdi... minicik daha... Artık akşamları beni görünce çıldırıyo sevinçten, çığlıklar atıyo, gülücükler saçıyo... aynı kaygıları yaşıyorum sizinle...

Ama siz ayakları üzerinde duran, güçlü bir anne olduğunuz sürece kızınız da sizi rol model alacak, o da ileride güçlü bir kadın olmayı öncelik olarak görecek, sağlam duracak hayata karşı.

Maalesef, şartlar tek kişinin maaşıyla geçinmeye yetmiyor artık bu devirde...

Şu an istifa edip evde otursanız, mutlaka maddi imkansızlıklar yaşayıp evde huzursuz olacaksınız, bebeğiniz çokta muutlu olmayacak gergin bir ortamda...
 
merhaba.benim kızım da 22 aylık ve ben kızım yaklaşık 3 aylıkken çalışmaya başlamıştım.
o zamanki iş şartlarım daha iyiydi ama şimdi haftanın 6 günü çalışıyorum, kızıma da sizdeki gibi kayınvalidem bakıyor.
şu anda bile konusu geçince burnumda kokusu, yanaklarına yapışma hasreti sardı içimi...
bizim öyle aman aman ihtiyaç durumumuz da yok.benim çalıştığım kendime.
ama işte aldığım para ve işim çok şükür ki iyi. sonuçta bide mesleğim benim..
bazen çok çıkmazda kalıyorum bi arkadaşın da dediği gibi hep daha fazlası için kendi hayatımızdan da çalıyoruz.
zamanımızı maaş karşılığı satıyoruz gerçekten..
ama işte ihtiyaçlarımı daha rahat karşılayabiliyorum. bir şey yapacağımda, alacağımda kendi parama göre planlayabiliyorum.

yine de ben şöyle avutuyorum kendimi;
bir kere çalışmak kendi ayakları üstünde durmak hakikaten özgüven sağlıyor, bir vasfım var diyosun..
çocuğuma kayınvalidem bakıyo ve gerçekten Çok İyi bakıyor.. bi yönden aklım onda kalmamış oluyor.sonuçta babaannesiyle.
ben bu şekilde çocuğumla kalan vakti daha kaliteli ve keyifli geçirdiğimi düşünüyorum. tahammülüm çok çok daha güzel oluyor bence 7/24 çocukla olanlara göre..
en güzel dönemlerini kaçırdığını düşünme sonuçta bu dönemler günlük değil ya;akşamları- hafta sonunu dolu dolu geçiriyorsan kızınla önemli olan budur.
ben kızıma akşamları sadece yatmadan önceki yarım saatte mutluluk kahkahaları attırabiliyorum ve onu mutlu bir şekilde uyutuyorum bu bile içimi huzurla doldurmaya yetiyor çok şükür
bu da tabi illa her zaman olmak zorunda değil..dediğim gibi 3 akşamın birinde müthiş eğlenir keyif alır güzel bi aktivite yaparsınız ve bu çocuğa kim bilir neler katar...

ne kadar vakit geçirdiğin değil, ne kadar 'KaLiteLi' vakit geçirdiğin önemli bence
 
Borçlar ne borcu?
Ben hep cok yoğun çalıştım, kendi annem bakti kızıma.
Ama kalan zamanlarda doya doya geçiriyoruz zamanları.
Ev hanimi olsakta, çalışakta cocugumuzla 24 saat kaliteli zaman gecirmemiz imkansiz.
Onun için kendi hayatlarımiza sukretmek en iyisi
 
insanın evladının bütün zamanları en güzel zamanlarıdır.. ben 1 aylıkken de 1 yaşındayken de 10 yaşındayken de hep özel olacaklarını düşünüyorm anneler için bu sebeple "en güzel anlarında yanında olmak" duygusu ile çalışmaktan vazgeçmek bana göre mantıklı gelmiyor..
ben de çalışan anneyim ve oğlum 3 aylıktı işe başladığımda ve hiç pişmanlık yaşamadım çünkü benim düşüncem çocuğumla geçirdiğim vaktin çokluğu değil kaliteli olması.. ben çalışıp üreten bir kadınım bu sebeple mutlu oluyorum.. ben mutlu olduğum için çocuğumu da mutlu edebiliyorum.. ama gerek maddi gerek manevi sebeple eve kapanmış olsam çocuğumla bu kadar keyifli vakit geçiremem bir zaman sonra bunalırım çünkü kendimi işe yaramaz boş hissederim..
tabi bazı kadınlar sırf anne olmak için yaratılmışlardır.. kendilerini sadece evlatlarına adamaktan keyif alırlar.. siz de onlardan biri iseniz o zaman kimseyi dinlemeyip çalışmamalısınız... ama çalışmayı seven ve bir koltukta birkaç karpuz birden taşıyabilen, çalıştığı için özgüveni yüksek ve evladını da bu şekilde yetiştirme eğiliminde olan bir anne iseniz bence evladınız annesi ile her zaman gurur duyacaktır..
şahsen ben çalışan ve güçlü bir anneye sahip olduğum için hep gurur duydum ve hep çok mutlu oldum.. benim evlatlarımın da aynı şeyleri düşüneceğinden eminim..
 
benim annem hayatta değil çocuğum yok ve çalışıyorum. çocuk olunca işi bırakma gibi bir isteğim yok şimdilik. tabi allah bilir. ama benim annem çalıştığı için vefat ettikten sonra bana ve kardeşime aylık bağlanmıştı yetim aylığı. ben de uzunca bir müddet iş bulamadığımdan bunla idare etmiştim. yattığı yer nur olsun hatta evlenirken de çeyiz parası aldım bir sürü ihtiyacımı karşıladım. şimdi evli olduğumdan kesildi ama o benim güvencem. benim annem de çok yoğun çalışan hemşireydi benim 7 yaşında anahtarım oldu evde kaldım. şimdi ben bırakmam çocuğumu ama o zaman daha güvenilirdi her yer. biz de özledik anamızı o da bizi özlemiştir eminim. hatta çok erken kaybettim kendisini ama hayata hazırladı bizi. güçlü durmayı öğretti. eminim 2 sene evde kalanız sıkılırsınız. böylesi daha iyi
 
canım zaten çocuğun bir yaşına gelmiş.Küçükken ayrılsaydın tamam derdimde şimdi gerek yok.Çocuk kendini kurtarmış sayılır.Suçluluk hissi genelde hep olur çalışan annelerde.Aklın hep bebeğinde olur yemeğini yedimi,uyudumu hep düşünürsün.
Oğlum 3 yaşındayken bile kapılara yapışır anne gitme diye ağlardı.O ağlarken bende üzülür suçluluk duyardım.Sonra sonra düzeldi.Kreşe gitti büyünce de anne sen git ben evde tek bile kalırım demeye başladı..Önemli olan o kısacık vakitlerde onunla nasıl zaman geçirdiğin kaliteli zaman yaratmak.Boş zamanlarda çok güzel vakit geçirirdik sen çok çok iyi bir annesin seni seviyorum derdi
 
işe başladığımda 4 aylıktı kızım şöyle ki prematüre bir bebek sonrası hastane ortamı sarılık vs bir aydan bişey anlayamadım.
1 aydan sonra da sağolsunlar bana anneliğimi yaşatmadılar.evladımın kokusuna ilgisine hasrettim hala hasretim. ilk 2 ay öğlenleri gelip emzirip gittim. kızım bana küsüyordu çok üzülüyordum. o benim düzenime alıştı ama ben hala alışamadım. şuan beni gördüğü anda yüzünde buruk bi sevinç var sanki mutlu ama kırgın gibi biraz küsüyor sonra anne diye atılıyor,bazen görünce beni kaçıyor ....
ilk zamanlar beşiiğine yatırır gece kalkıp emzirirdim. vicdan azabı o kadar ağır basıyor ki gecede 3-4 defa kalktığım oluyor. bedenim dinlenmiyor kafan allak bullak ki birde dikkat isteyen bir mesleğim var
bu süreçte psikolojik destek aldım ve bundan sonra yanıma yatırmaya başladım .ona sarılıp yanıma alıp yatıyorum. eşim kızıyor ama ben o yanımda olunca mutlu oluyorum...kendimi daha yi hissediyorum. vicdan azabı fazlasıyla duyuyorum. özellikle de eşime. ev işi yemek açlıktan ölmeyecek kadar veya haftada bir iki defa.temizlik pasaklılılk değilde kaba düzeyde .haftada 1 süpürge vs..
diğer zamanların hepsini attım kızım uyanıkken sadece onunla ilgileniyorum ve o uyuyunca duşumu alıyorum bulaşık toparlama..
benim kızım da çok hareketli girdiği odayı mutfağı dakikalar içinde altüst eden bi afacan.
belki bugün beni anlamayacak belki küsecek sitem edecek ama ben onun geleceği için çalışıyorum ..eğer Yüce Allahım nasip ederse büyüdüğü okul günleri gençliğini görürsem o günlerde beni anlayacağını düşünüyorum...
 

merak etmeyin çalışsanız da çalışmasanızda anne olarak her yanından ayrıldığınızda ağladığına şahit olacaksınız
ama en azından çalışarak kızınızız geleceğini daha güzel hale getireceksiniz
zaten borçlarınız varmış.maddi konuda sıkıntılı bir ailede yetişmemiş olacak
istediğiniz gibi anaokullarına, özel okullara gönderebileceksiniz
daha iyi bir gelecek sunabileceksiniz
bence bunları düşünün. şimdi belki zor geliyor size ama, eşinizle tartışıp dururken ezilmiş bir anneye sahip olacağına ekonomik açıdan özgür bir anneye sahip olabilir.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Z
Yine annem yine kavga
2 3
Yorumlar
40
Görüntüleme
2K
Berenco
B
Bir Gencin Hayatı, İntihar düşüncesi Lütfen okuyun 🙏
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
3K
clara
D
eşimin bana değer verdiğini düşünmüyorum
3 4 5
Yorumlar
97
Görüntüleme
5K
elif kurt45
E
G
2. Evlilik çok kararsızım
5 6 7
Yorumlar
131
Görüntüleme
6K
Deltavealfa
D
Kayınvalidem Hastalığını Kullanarak Baskı Kuruyor Hiç Huzurumuz Kalmadı Böyle Nereye Kadar ?
4 5 6
Yorumlar
108
Görüntüleme
6K
Nameless29
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…