Calisan anneler sabah giderken ise neler hissediyorsunuz?

D

Depiedra

Hedef 60...
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
14 Mart 2016
1.871
1.148
48
35
Calisan kadinlara herzaman imrenmisimdir hele bide cocugu olanlara...siz calisan kadinlarin gucune destegine psikolojisine yasadiklarini dinlemeye okadar ihtiyacim varki..benim iki yasinda bana asiri duskun duygusal otesi bir kizim var, daha once birbirimizden birgun bile ayri kalmadik okadar alismisizki birbirimize birkac saat carsiya ciksam ne ben onsuz nede o bensiz durabiliyor ve artik benim calimam gerekiyor hemde cok gerekiyor ona dah guzel bir gelecek sunabilmek icin ama ben onu sabah anneeme birakip aksam almak fikri bana ve ona cok agir gelecek diye dusunuyirum ve cok uzuluyirum ilkdefa benden bukadar ayri kalicak ve sadece aksamlari ve haftanin birgunu dolu dolu vakit gecirmek.fikribeni cok uzuyor ama calismam hem sart hem istiyorum ama bu dygusal dusunceerimi nasil asicam bana biraz guc verin nolur hic iyi degilim ona guzel guzel anlatiyorum heveslendirmeye calisiyorum her is cikisi hediyeyle gelcem sen aksama kadar annaneyle teyzeyle oynucaksin sadece aksam.evimize gelcez diyorum basliyor aglamaya hediye istemiyorum diyor evimizde dur gitme faln ya napicami sasirdim onu birakip.ise baslarsam.ihanet mis gibi geliyo ona...durumum hic iyi degil psikolojik acidan bana guc verin nolur bununla.ilgili ornekler verin hayatinizdan cocugunuzdn ilk ise baslama gunleriniz falan cocunuzun tepkisi lutgen biseler deyin
 

oglum dogdugunda master tezimi yaziyordum. 4 aylikken tezimi savundum, 7 aylikken is hayatina basladim. is hayatina baslayincaya kadarki surecte zaten sabahin 6.30unda okula gidiyordum.
basin mensubuyum, haftanin 6 gunu gazete binasinda, bir gunu de evde olmak uzere 4 yil boyunca 7 gun calistim.
bu sure zarfinda 1 yasinda oyun grubuna, 2 yasinda krese, 3 yasinda anaokuluna yazdirdim oglumu. 1 yasina dek annem ile beraberdi.
isten eve gelirken hicbir hediye getirmedim. normal olanin bu oldugunu anlatma geregi bile duymadim. zaten bu disiplin ile bakti dunyaya oglum.
bircok konuda yazdim yanit olarak, anneye guven esastir. benim gorev geregi evden ayri oldugum gunler de oldu. evladim her zaman x gun sonra anne eve gelecek diye bildi.
okula giderken aksam anne evde olacak diye bildi.
eger evde olamayacaksam o aksam, su gun evde olacak anne diye bildi.
hicbir gun de o guvenin disina cikilmadi.
hayati evvel kendinize, sonra evladiniza zorlastirmayin.
guclu anne esastir, guclu anne guclu cocuk yaratir.
 
Bebekken birakmk daha kolay derler bakan kisiye de alisnis oluyor ama 2 yada 3 yas sonrasi birden anneden ayrilmak pek saglikli degik cocuk psikilojisi iicin
 
Depiedra .!.:
Bebekken birakmk daha kolay derler bakan kisiye de alisnis oluyor ama 2 yada 3 yas sonrasi birden anneden ayrilmak pek saglikli degik cocuk psikilojisi iicin
Genişletmek için tıkla...

bu konuda o kadar kavga ettim ki bu sitede artik gucum kalmadi savunmaya :)
bu, sadece bir savunma mekanizmasi. bilinc alti olarak siz de bunu biliyorsunuzdur.
anneden ayrilmak dediginiz sey annenin olmesi yahut cocugun hayatindan tamamen gitmesi durumunda olur. annenin calismasi, cocugun hayatinda anneden ayrilmak olarak kodlu degildir.
 
Olayı dramatize etmeye gerek yok. Benim de kizim 2 yasinda ve biz de birbirimize aşırı düşkünüz . ben her gun 9-3 arasi calisiyorum kizim 19 aylikken ucretsiz iznimi sonlandirip basladim calismaya. Krese verdim. Kreste inanilmaz mutlu. Oraya her gun uçarak heyecanla gidiyor. Ordan alirken de inanilmaz heyecanla kollarima koşuyor. Orada arkadaslari var cok guzel oynuyorlar sosyallesiyor. Sabah oglen ve ikindi olarak duzenli yemeklerini yiyorlar. Istedigimiz zaman watsapptan video ve resim gonderiyorlar. Kizim bakicisini haftasonu bile ozluyor.
 
Abartiyorsunuz, ayrica anne ise baslayinca cocuk psikolojisi icin iyi degil vs yok boyle bir sey. Sizinki bagi asip bagimlilik olmus asil bu iyi degil, ileride cocuk kendi basina su bile icemez boyle. 4-5 seneye okula baslayacak bu cocuk.
 
Çocuğunuzu kendinize bağımlı değil, bağlı yetiştirmeniz gerekiyor.
Önce iki kavram arasındaki nüansı anlayıp, ona göre davranışlarınızı şekillendirin.
Sonra da yavrunuza bunu anlayabileceği bir dilden açıklayın.
 
Zor ama maalesef hepimiz yasiyoruz. Bende kizim 7 aylikken basladim calismaya annem ve kv bakiyor. Simdi bide ikinciye hamileyim. Ilk baslarda evden cikarken gozlerim dolardi ama artik alistik kizim bana gule gule diyor. Simdi 16 aylik krese yazdirmayi dusunuyorum. Yoksa birbirimize bagimli bi sekilde yasayacaz. Ben daha cok sosyal olarak ozgur olmayi ogrenmesini istiyorum. Ben o kucukken ise basladigim icin artik o kadar zor gelmiyor ama sen ilk 1 hafta biraz zorlanabilirsin. Sonucunda kendi keyfimiz icin degil onlarin gelecegi icin cabaliyoruz calisiyoruz
 

Oğlum 3 aylık iken anneme bırakıp işe başlamak zorunda kaldım
Çok kötü bir durum bu tabiki kim isterki kimse istemez ilk zamanlar özellikle okadar küçük diye ağlardım
Sonraları alıştım,ona gelincede tavır yaptı yani diceksiniz ki 3 aylık bebek yaparmı ama maalesef yaptı gözüme bakmadı temas kurmadı benden yüzünü çekti babasına döndü.Her seslenmemde kıpır kıpır olan yavrum bir hafta ilgilenmedi benimle.Sonra büyüdü tabi şuan 5 yaşına girecek annecim gitme yanımda kal ,seni özlüyorum diyor.Bende annecim çalışmam lazım sana hediye almak istiyorum güzel kıyafetler ,güzel yiyecekler diye oda tamam annecim diyor aklına bunlar geldikçe hemen bu şekilde konuşuyoruz.Ve birşekilde alışıyor insan .Eğer çalışmayı düşünüyorsanız bunu ona yansıtmadan güçlü durun lütfen .Oda sizden güç alsın....
 
oğlum 4 yaşındayken çalışmaya başladım,ilk zamanlar yolda dua ederdim ,annem bakıyordu ve ' anne üffen gitme işe 'diye ağlardı peşimden bir süre sonra alıştı tabi.....ama okul dönemi çok zorlandım, çünkü ders için hep beni bekliyordu, bende işim gereği geç saatlerde evde oluyordum ,çok yorgun ve bitkin bir şekilde ödevlerini yaptırıyordum....daha sonra 7 yaşında testis kanseri oldu ve kemoterapi ,ilaçlar hastaneler çok zor bir süreçti.....ama yine çalışmak zorundaydım çünkü sgk lı olmam gerekliydi....babasını hiç sormayın....evlatlarımız bizim herşeyimiz,o günlerden bana kalan çok kötü anılar ama şu an yaşadığı ve soluk aldığı her gün için dua ediyorum...ve 16 yaşında artık sadece kızlara odaklanmış paşam...neden anlattım bilmiyorum ne o çok istediği gibi bir çocukluk yaşadı ne de ben ona zaman ayırıp,çocukluğunu doyasıya yaşatamadım...belki inanmazsın ama şu an 25 yaşında bir adam gibi olgun ve hayata bir o kadar acı tecrübeyle başlamış yılgın......ama ben ondan daha yılgınım...neyse iyiki varlar hep güzel zamanları olsun ve hep sağlıklı olsunlar herşey gelip geçiyor kısaca.....
 
Bebek yaşta biraksaydiniz bu kadar zorluk yasamazdiniz , hak veriyorum size her anınız birlikte geçmiş.

Kızınıza " ise gitme mevzusundan " söz etmemelisiniz.. Bu şekilde ağladıkça sizin gitmediginizi düşünecek. Zamanı geldiğinde bir kaç zaman önce bakacak kişiye bırakırsınız bir kaç saatliğine.
Zamanla artttirirsiniz. Alisiyorlar emin olun.
Yeter ki siz ona çok duygusal yaklaşmayın bu konuda.

Hediyeden de asla söz etmeyin derim.
 
Cocuk birazda senin psikolojinden etkileniyor. Görüyor sende mutsuz oldugunu ve hali ile o'da mutsuz oluyor. Bu biraz sey'e benzer, bir cocugun düsmesi.

Bir cocuk yere düstügünde, anne babasi "bisey olmaz kizim bak simdi hooop diye kalkacak kizimiiz" derse o cocuk zaten gülerek kalkar ve tekrar kosmaya, oynamaya baslar. Ayni sekilde o anne baba panik halinde "Sen iyimisin? Bir yerin agriyormu? Ben sana demedim mi hizli kosma diye" konusuyorsa o cocuk aglar ve anne babada "bak cocuk agliyor, aci cekiyor" diye algilar halbüki böyle birsey yok.

Sen kizina bagli degil, bagimlisin ve bu cok sagliksiz birsey. Anladigim kadari ile kizinin dogdugundan beri dogru düzgün kendine zaman ayarlamiyorsun. Avm'ye gittiginde bile özlüyorsun. Bu sekilde artik kendi benligini unutmussun. Sen sadece bir anne degil, bir bireysin. Ayni zamanda bi essin, bir arkadassin, x filmi seven, y müzikten hoslanansin.

Kizinda aynen öyle, o sadece kizin degil, o'da bir birey. Mesela haftada bir iki gün oyun gruba yollanabilir. Biraz sosyallesin. Kendi bir birey oldugunu anlayip, sosyal iliskileri anlasin.

Somut olarak sen bu olayi büyütmezsen, cocugunda büyütmez. Ve lütfen biraz kendine zaman ayir canim :)
 
ivo .!.:
henüz bebişim yok empati kuramıyorum
Genişletmek için tıkla...
Ben de şu şekilde kurabiliyorum,annem bizi evde bırakır işe giderdi,çok küçüktük,bakıcımız falan da yoktu.Ne ağladığımızı ne onun üzüldüğünü hatırlamam.Olursa bir gün çocuğum hiç sanmıyorum dramatize edeceğimi.
 
bende çalışıyorum. çocuğum yok. ama çocuk için hazırladığımızı iddia ettiğimiz geleceğin çocukla bizzat zaman geçirmekten ibaret olduğuna inanıyorum. ilerde tükürdüğümü yalayabilirim bile, büyük konuşamam. ama çocuğun daha cici elbiselere değil annesine ihtiyacı var.
 
Oglum 10 aylıkken ise baslamistim ben de,ilk zamanlar zor oldu tabii,aglardi,aglamazsa pencereden boynu bükük bi sekilde aglamadan bize bakardi icim giderdi o zaman, ne var ki zamanla buyudukce ve ben her seferinde ona "anneler babalar sabah işe gider,aksam olmadan da gelirler,cocuklar da oyun oynarlar,parka giderler" vs diye anlattikca kabullendi. Bana el sallar olmustu artik,hatta sabah gittigim saatte oyun oynuyorsa vedalasma ani oyununu cok bolmesin diye hadi git artik oyunumu oynucam dercesine hizli hizli gonderirdi beni:) aksam da yine hevesle beklerdi. Ben hicbir zaman cocuga "sana ciciler alicam,hediyeler oyuncaklar alicam"demedim. Cunku işe bunlar icin gitmiyorum,kendimi iyi hissetmek,var olmak,insanlara faydali olmak icin gidiyorum. hep anneler babalar işe gider normal olani bu diye aksettirmeye calistim. Cok sukur basardigimi da düşünüyorum. Su an evdeyim. Ikinci bebegimde de ayni yontemleri uygulamayi dusunuyorum.
 
Ama yapmayın böyle. Kadınlar bu yüzyılda başlamadılar çalışmaya. "Çalışan kadın" kavramı bahçesinde, tarlasında çalışan, çeyiz yapıp satan tüm kadınları bir kenara atıyor. Ben de çiftçi bir annenin kızıyım. Annem çalışırken bize de babannem bakardı. Bizle birlikte olduğu zamanlarda da hiç boş durmazdı, çeyizlerimizi yapardı. Yani kadının işe giderken çocuğu bırakması yeni bir durum değil. Acınası bir şey de değil. Sadece zamanımız eğitim sistemi zanaatsız ev hanımlarının yetişmesine sebep olduğu için böyle bir algıya sebep oldu. Kadın hep çalışırdı, evine maddi katkıda bulunurdu ve çocuklara da aile büyüğü ya da komşular bakardı. Olayı dramatize etmeyin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…