hemşire emeklisi bir annenin ve polis emeklisi bir babanın kızıyım, annem yıllarca çalıştı, babam ne maaşını istedi nede maaş kartını, %70 evde annemin sözü geçerdi, çünkü bayanlar bence her konuda daha mantıklık fikirler üretiyorlar.
bende çalışan bir bayanım, evde de %70 mantık doğrultusunda benim sözüm geçer. eşim değil maaş kartımı istemek, kendine yetecek kadar para alıp kalan bütün parayı bana verir, ben de eşime geri verir ve şuraya şu parayı yatır, buraya bu parayı yatır derim, kalanıda bende kalır biriktiririz.
evde iş konusunda da destek istersem olur, ama istemezsem aklına maalesef gelmez.
duvar silinecekse, ben bezini yıkarım eşime sildiririm gibi.
ne harcadığıma karışır nede biriktirdiğime, özel ihtiyaçları olursa telefon değiştirmek gibi mesela 1 ay önceden bana söyler, şu kadarlık telefon alacağım patron bana para ayarla der.
alışverişe gideriz, eşime bişeyler alırız, sen almazsan bende almam, kendinede bişeyler alacaksın der ve ihtiyacım olmasada banada zorla aldırır, yoksa içi rahat etmez. kızımızdan asla para esirgemez, dünyayı harcasa gözüne görünmez.
annemin apartmanındaki komşuları çok zengin, hepsinin eşlerinin kendi işleri iyi para kazanıyorlar, ama bayanlar ev hanımı. mesela eşleri marlbora sigara içiyor kendileri başka marka, aa siz neden marlbora içmiyorsunuz eşleriniz içiyor dediğimde, e kendileri kazanıyor da ondan içiyorlar demişti birisi.
ben eğer imkanlar el veriyorsa her bayanın çalışmasından ve kendi ayaklarının üstünde durmasından yanayım, dünyanın binbir türlü hali var, bir bayan sırtını sürekli eşine yaslayarak yaşamamalı.
Ama bazen burada "evlendikten sonra ailesinin kıymetini anlayan, varını yoğunu önlerine dökme heveslisi kocaları" gördükçe acaba diyorum, acaba ilerde kime yedirmek için didiniyorum? 
