Depresyon. Şimdi çıkıp birisi "Biridin tishis kiyicik kidir bilgin mi vir?" diyecek. Evet var. Çünkü yaşadım biliyorum. Geçen yıl evlendim. Maalesef ataması yapılmamış bir öğretmenim, üstelik son yılımda çok yüksek bir puan almama rağmen. Allah'a havale ediyorum onları gerçi, neyse.
Evlendikten sonra çalışmak çok istedim. Mesleğimi yapamıyorum, ücretli bile çıkmadı. Bari bir yere gireyim dedim, tezgahtarlık falan. Eşimin gönlünü yapamadım. Sen öğretmensin, neden başka iş yapasin dedi de başka bir şey demedi. Günler haftalari, haftalar ayları kovaladı derkeeen, şu an ben de hiç çalışmak istemiyorum. Hoş iş de yok gerçi. 700-800 gibi komik rakamlar veriyor olani da.
Bir dönem esimin ailesinin dükkanında kendilerine yardım ettim. İki hafta kadar. Müthiş iyi geldi. O yüzden diyorum ki: Çalış. Eline fırsat geçmişken çalış.
Depresyon olayına dönersek. Kış boyu depresyondaydim. Hep uyuma isteği, hep ama. Dışarı cikasim gelmezdi. Ev işi yapasim gelmezdi. Bi yemek yapardım işte. Arada da evi supururdum lanet ederek. Ama o iki hafta çalışma döneminden sonra toparladim şükür. Şimdi erken kalkıyorum. Hoş enerjim pek yok bebekten ötürü ama en azından uykuya teslim değilim artık. Hep uyuyasim yok. Neşem de yerinde sayılır şükür. Yani o yüzden ısrarla diyorum ki çalış.