biraz uzun ama lütfen akıl almaya ihtiyacım var. Çok çaresizim. 8 yıl lık bir birliktelikten sonra evlendik eşimle. 2,5 yılda devam eden bir evliliğimiz var. Toplamda 10 yılı aşkın beraberiz. Birbirimizi çok çok severik evlendik. 10 aylıkta bir bebeğimiz var. Lohusayken bir süre benim ailemde bir sürede onun ailesinde kaldık. Tüm olumsuzluklar bu dönemde başladı. Onun ailesinde kaldığımızda basit bir konu yüzünden kavga ettik kavga gittikçe büyüdü. Ailesinin yanında boğazımı sıkıp saçımdan çekti. Bende onun tşörtünü yırttım. Bunu hiç unutmadım. Beni ailesinin yanında rencide etti. Oysaki bana onların yanında sesini dahi yükseltmezdi. Herşeyi bana danışırdı. Bu olaydan sonra ailesinin yanında ayağıma kapandı ağladı özür diledi kiiiiii bu benim için yetmedi. Hem lohusayım hem annesinin sürekli bebeğimi kucağımdan almak istemesi, hem ailemden uzak olmak beni iyice doldurmuştu. Bunu hiç unutmadım. Ailesinin de araya girmesiyle aynı evde yaşamaya devam ettik. Böyle 5 – 6 ay devam ettik. Daha sonra bir günde tartışırken ailem geldi. Onların yanında ben sinirle kapıya elimle vurdum. Ama kapının camı düştü. Kırıldı. Onun üzerine düşüyordu. Oda bana kalktı boşan lan yeter bıktım senden diyerek üzerime yürüdü karşılıklı birbirimize vurduk. Bu olayı ise içimde gittikçe büyüttüm. Boşanacağımı söyledim fakat boşanamıyorum çünkü bebeğime bakacak ondan başka kimse yok. Mesleği gereği bebeğime o bakıyor gündüzleri. O işteyken haftada 1 kezde annesi geliyor. Ki annesinin bakmasını hiç istemiyorum. Boşanacağımı ona söyledim. Bana evde sürprizler hazırlıyordu bunu duyunca hazırlamasın diye sürprizini bozdum. Birbirimize karşı hiç saygımız kalmadı. Tahammülümüzde öyle. Öyle büyük bir aşktan sonra bu hale gelmek çok acı ama napacağımı bilmiyorum