Baaah beni 7 kooooskocaman sene oyaladılar bebegim.
Aynen böyle "anam, danam, eşim, dostum" ohooo neler neler. Çocuk isimleri, ev eşyası hayali piii. Yanımdayken cicim, yanımda değilken "üff lanet olsun şuna, ulan ayrılırdım ama parasız kalıcam diye korkuyorum."
Bende inek gibi son dakikaya kadar anlamadım. Yanıma benzini olmadan gelen mahçup mahçup " para kalmadı, el atsana hacı" diyen, ancak cebinde 10 tl lik sigara taşıyan adamın nasıl parası olmaz değil mi?
Kendi her b.ku yemesine rağmen, benim arkadaşlarımla görüşmeme kıskançlık yapardı. Kişi kendinden bilir misali...
En son patladım kavga ettik, ayrıldık. Ayrıldığımızı duyan eş-dost koşa koşa yanıma geldiler. Bana söyledikleri tek şey "Elune seni uyaracaktık ama inanmazsın diye korktuk. 7 sene dile kolay." Bir bir öğrendim herşeyi.
Kendisiyle yüzleşince de inkar etmedi zaten. Ben ruh hastasıyım dedi, ben sorunluyum dedi. Seni çok seviyorum şimdi anladım dedi...7 sene boyunca bir gün eline birşey alıp gelmeyen adam haftanın her günü çiçek, çikolata, ayıcık bilmem ne göndermeye başladı. Papaz aynı pilavı yemez yavrum dedim.
Ucuz kurtulmuşum diyorum. Ya evlenseydim?
Ha kafanı bekarete mi taktın? Şu an evli olduğum adama ilişkimizin başında " Ben bakire değilim. Baştan söyleyeyim, kimse bana tecavüz falan etmedi. Sevdim, birlikte oldum. Bu sana ağır gelecekse, kabullenemem diyorsan hiç başlamayalım."
O oldu. Bir daha konusu dahi geçmedi. Bak evlendim mutluyum, huzurluyum. Sen neden olmayasın ki?