Cektıgınız dertler sızın hayatınızı,görüsünüzü nasıl etkıledı ?

- hiçbir konuda aceleci davranmamayı
- hedefe ulaşmak için sabretmeyi
- zamanın ilaç olduğunu
- tek değer vermen gereken kişilerin anne ve baba (aile) oldugunu
- ana gibi yar olmadığını
- az ve net konuşmayı
- gerektııgnde 'hayır' diyebılmeyı
- kımseye guvenipte sırrını vermemeyi
- gereken kişilere hava atmayı kendını ezdırmemeyi
- sana yüksekten bakan dalga gecenlere aynı şekılde davranmayı
- susmanın ve iyi nıyetın kendıne zararı oldugunu ve çata çat laf söylemen gerektıgını
- iş çok önemli.. kişinin herşeyi işidir.
işsizse hiçbirşeydir..

duygusuz_girl .!.:

18 yaşındayım.Annem kansere yakalandı,o evrede ananem kanser oldu ve vefat etti,pek çok kişiyi kaybettim,aldatıldım,kandırıldım.Ağladım yıprandım.
Tek şey öğrendim:Acılar insanı daha da güçlü yapıyor...
Erken yaşadım,ama her şeyin değerini de anladım.

Genişletmek için tıkla...

ben de 17 yaşındayken, aniden ortaya çıkan bir hastalık yüzünden birkaç ay içinde annemi kaybettim. 1 hafta sonra da kanser teşhisi konmuş olan babannem öldü. ondan 2 sene sonra da çok sevdiğim bir abim. annemin öldüğü sene üniversiteyi kazanmıştım. tabi üniversitede ve takip eden birkaç senede de kendimin ne kadar saf (hatta uzaylı, bu dünyaya ait olamazdım ben), insanların da ne kadar kötülükle dolu olduğunu öğrenme fırsatım oldu. ben de kandırıldım, aldatıldım. hem de defalarca. çok ağladım. o kadar çok ağladım ki yıllarca, ağlamaktan ölücem sandım. yerlere kapanıp ağlardım. ben de diyorum ki, insan acı çekince her şeyin gerçekte ne olduğunu evet daha iyi anlıyor ama sonucunda daha mutlu olmuyor. o saf zamanlarımda çok daha mutluydum, her şeyin ne olduğunu böylesine bilirken bir daha o kadar mutlu olabilecek miyim? sanmıyorum. işte böyle yaşamak da beni kahreden.

o yüzden hepsi sanki bir oyunmuş gibi görüyorum artık. sanki ben değilmişim onları yaşayan. kendime dışardan bakıyorum ve görüyorum ki tek bir gerçek var hayatta: o da Allah! O'ndan geldik O'na döneceğiz. başka bir şey yok işte.