Canım oğlum, Metem,
Sen gideli sekiz ay oldu meleğim; beni bu dünyada gözü yaşlı, boynu bükük bırakalı tam sekiz ay oldu. Ben bu sekiz ay boyunca nefes alıp verdim, yedim içtim, gezdim tozdum hatta güldüğüm bile oldu ama dışımdaki kuklaydı hep bunları yapan. ıçimde canlı bir cenaze taşıdım aylar boyu, nemli gözlerimi saklamak için insanların yüzüne bakmadan konuşmayı öğrendim.Her gece seni görebilmek umuduyla uykuya daldım. Bazen acaba hepsi bir rüya mıydı, sen hiç olmadın mı diye düşünüyorum. Ama gördüm seni ben oğlum, hızlı hızlı inip kalkan göğsün yalan değildi, sana dokundum, sıcacıktı tenin, yüzünün her halini, upuzun parmaklarını, incecik bacaklarını kazıdım beynime. Günlerce bekledim yoğun bakım kapılarında seni beş dakikacık görebilmek için, senin yerine ben acı çekmek için dualar ederek saatler geçirdim o kapıda. Keşke bu kadar acı çekmeseydin oğlum, keşke senin için birşeyler yapabilseydim. Sana sütümden başka hiçbirşey veremedim. Sıcaklığımı, kokumu bile veremedim sana. Şimdi hasretinle yanıyorum oğlum. Sana bir kardeş istiyorum diye üzülmüyorsun değil mi. Seni unuttuğum, seni artık sevmediğim için değil. Anneciğinin yaşamak için bir sebebe ihtiyacı var oğlum. Sensiz bu dünya o kadar anlamsız ki. Sen olmadan önce ben var mıydım,yoksa ben de seninle bir mi doğdum. Sen benim ilk göz ağrımsın, birtanemsin, en sevdiğimsin. Hiçbirşey bunu değiştirmeyecek oğlum. Sen zaten içimden sana söylediklerimi duyuyorsun, beni görüyorsun. Güzel yüzün her an aklımda. Sana kavuşuncaya kadar her an seni özlemeye devam edeceğim. Seni çok seviyorum canım oğlum.