Çevrenin bebek baskısı

okeanoss00 .!.:

Aynı yaştayız seninle 7 buçuk senelik sevgiliyken de evlendik. Ben de 1 senedir evliyim. Tek farkımız biz eşimle yeni birlikte yaşamaya başlayacağız. Eşim de evlenmeden önceden beri çocuk fikrini sürekli dile getiren bir insan. Ben de istemiyorum. Çünkü plancı ve kontrolün elimde olmasını seven biriyim. Düğün için çektiğimiz kredi borçları devam ediyor. İkimizin de kazancı iyi ama gider çok fazla. Araba istiyor, ev almak istiyor hem de hemen bebek istiyor. Bunların hepsinin biranda bir arada olması mümkün değil. Bunca borç varken bebeğim olursa onu 3 aylık bırakıp işe dönmek istemiyorum. Bırakmasam eşimin maaşı borçları ve ev kirasını karşılar. Bu sefer yemeye ekmek bulamayız. Ama eşim bunları hiç düşünmüyor. Daha yeni aynı eve gireceğiz anlaşabilecek miyiz diye kaygılarım da var. Ya olmazsa nerden garantisi var olacağının hemen diyor eşim bana. Ama bence yazgımızda zaten bebek yoksa şimdi de vermez Allah. Bebeğin sorumluluğunun büyük bir kısmı annede olacağına göre anne karar vermeli bence. Ben kendimi ne zaman hazır hissedersem o zaman düşüneceğim bebek işini. Herkese eşime dahi kulaklarımı tıkadım. Bizde de annem anlıyor bir tek beni diğer kalan herkes baskı yapıyor. Ama ben umursamıyorum sen de kalbinin ve mantığının sesini dinle bence. Hazır olmadan gelen gebelik psikolojini bozabilir.

Genişletmek için tıkla...

aynı evde yeni yaşamaya başlamak dışında durumlarımız tamamen aynıymış. valla erkekler bu konuda çocuklaşıveriyor aslında. araba almayı pek istemiyor eşim masraf olur diye. ev almak istiyor daha çok. e ev için birikmişimiz az. bu durumda kredi meblağı yükse olacak demektir bir maaş oraya gidecek. tek maaşla bir de çocuk olursa nasl geçineceğiz diyorum herkes nasıl geçiniyorsa diyor. bir çift ayakkabı eksik alırsın diyor veya çocuk 7 yaşına gelince tamirci yanına verirmişiz...ciddi konuşamıyoruz maalesef...

katrina_89 .!.:

bol bol gezmek evliliğin tadını çıkarmak istiyorum dediğimde bana şu teoriyle geldi bir iş arkadaşım da. evlilikte zaman geçtikçe çiftler tek başlarına hareket etmeye alışıyorlar, sonra çocuk sorumluluğu daha ağır geliyor ve kendilerini hiç hazır hissedemiyorlar. ama çok geçmeden bir bebek olursa yaşam ona göre şekilleniyor, onunla geziliyor alışılıyor diyor. bunu diyen de 7 senelik evliliğinin ardından 37 yaşında ilk çocuğunu kucağına almış bir anne. sanırım bu konuda herkesin bambaşka bakış açıları var.

Genişletmek için tıkla...

Evet tabi, herkesin dusuncesi farkli ve o da dogru bir bakis acisi bence. zamanla insan rahata da alisiyor. Suan cok rahatiz, isten eve geliyoruz, yemegimizi yiyoruz, istedigimiz filmi acip izleyebiliyoruz, canimiz sıkılırsa hadi biraz disari cikip hava alip gelelim diyoruz.. Istedigimiz tatil planini istedigimiz an yapabiliyoruz. Bunlarin yerini "bebege endeksli bir yasam" alacagi korkusu zaten benim icimi kemiren. Yoksa eminim dunyanin en guzel seyidir, ve eminim Allah o sevgiyi de beraberinde veriyor. Benim de ailem inanilmaz baski yapiyorlar. Esim sen ne zaman istersen diyor neyse ki. Ben de bilmiyorum, cok kararsizim. Umarim dogru karari verebiliriz.

çevre hep konuşur...senin öncelikle anne olma duygunun kabarması lazım..hazır olman lazım..ama kendini şunlar olunca olcak diye sabitleme...herşeyin bir zamanı sırası var..

dürüst konuşucam milletin demesiyle yapılacak bişey değil bu bebek eşinde dahil buna. bütün vücudu ve hayatı değişen sen olucaksın hayatındaki planları ve hayalleri hesaplayacak bunlardan en büyük değişikliği senin dünyan alacak. insanlar sanki hayata geliş amacın evlenmek çocuk yapmakmış gibi davranıyor. bende senin gibiyim sanırım az biraz odun bulur beni herkes. hormonlarım bile çok duygusal yapamadı beni kısacası. ama kendim istediğim zaman bebek planladım çocuğuma herkes bakmak istiyor ama madem ben doğuruyorum ben bakıcam sizin şımarttığınız çocukla uğraşamam bide kimseye bunun için minnet edemem dedim. maddi olarak bayağı sarsıyor çünkü hiç yoktan bir hayat getiriyosun dünyaya ve verebileceğinin en iyisi olsun diyosun tabiki. kısaca eşin ve sen ciddi olarak planlama yapmazsanız altından kalkılacak bir sorumluluk değil.
bide hazır olmadığını söyleyen bir insana yok içinde kıpırdayınca hissedersin yok kucağına alınca anlarsın demek tuhaf değil mi? her insan her hamilelik her anne aynı değil sonuçta büyük bir karar bu düşünmeden planlamadan atılmak delilik. karşındaki senin bu önermene bir dakkalığına acaba deyip bu işin altına girse ve sonra çok zor bir hamilelik ve lohusalık dönemiyle karşılaşsa sorumluluğunu alabilecek misin yani?

katrina_89 .!.:

ben de tam olarak böyle düşünüyorum aslında. 30 dan önce bulaşmayın diyorum aileme ama o zamand a ya olmazsa lafları başlıyor. yaş ilerledkçe tüp bebek şansı da düşüyormuş diyorlar...daha 8 bçk aylık evlilikte ya olmazsa kafasına soktular beni aklımda yokken...

Genişletmek için tıkla...

Olmayacaksa olmaz zaten.. Bende doğum kontrol hapı kullanıyorum diye olmayacağını düşünüyorlardı.. 2. Ayda hamile kaldım.. Kısmet işi bunlar,dünyaya gelecekse o can engelleyemezsin. Eğer olmayacaksada kendini paralasan boşa. Ya olmazsa diye evlendiğimiz günden başlayalım ozaman çocuk yapmaya.. Yaşın ileri olsa evet haklısın derim ama yaşın daha çok genç.. Şimdi benimde yaşım ilerliyor ya ikinci çocuk olmazsa diye hemen mi yapayım :)

Merhaba, ben de cocuk sevemeyen gruptandim. Yani onlar da bir bireydi gözümde oyuncak gibi sevemezdim kucagima almamk istemezdim. Hem cok büyük bir sorumluluktu gözümde. cocuklari tasan bir sevgi ile sevemesem de cok iyi bakilmasi gerektiginin de bilincindeydim. Mükemmelliyetcilik gibi birsey. Hersey iyi olmali o cocugu ne olursa olsun iyi bakilmali kafasi.
Sevgi konusunda icimde hicbir belirti yoktu. Evlendim. hayatim degisti. Yasadigim yere uyun saglamak bir yana dursun acil dil ögrenmem, akabinde okula gitmem ya da ise girmem o arada da ehliyet almam gerekiyordu. Yani isim coktu. evlilik oturmasi da var tabi.
Ben hamile kaldim. Bom! Hadi bakalim. Ilk tepkim aglamak oldu ama sevincten degil. ne yapacagim ben diyordum. Hersey bitti, ne yapacagimi bilmiyordum. Üzerine kötü bir hamilelik gecirdim. Cocugum dogdu ama kutsal anne olamadim yani söyle ask böyle ask demedim hic. Sadece onu deli gibi korumak istiyordum. Sorumluluk bende hata yapamam. herkesin karakteriyle de alakali bir durum galiba. Üzerine cok sorun da yasadim yalnizdim.
Ama iyiki olmus diyorum. Beni sakinlestiren o oldu. Hayati yasamak icin yarisa girmisim.
Yani nedir bu acelem dedim. Neden herseye yetismeye calisiyorum. Sonra öyle bir degisti ki dünyam.
Beni sakinlestirdi. planlarimi erteledim. Bir baksa göz acildi sanki üzerimde. tabi aniden olan seyler degil.
Ben cirpindikta hayat beni daha da derine cekiyormus.
Sonra hayatin akisina biraktim kendimi.
yavas yavas yüzeye ciktim. baktigim an hersey netti artik. Ben hayati kovalamayi biraktim.
Ha cok zorlandik tabiki de toz pembe degil. Aglama krizleri esinle sarilmayi bile özlüyorsun ama ben buna hayat diyorum.
Herseyi kontrol edemem.
Bazen sadece oluveririr.
Simdi cok baska bir maneviyata sahibim. Daha az endiseli daha cok sabirli.
Hayat beni bu sekilde dizginlestirdi.
Simdi ne yasarsam yasayayim her türlü zorlugun üstesinden gelecek güce sahibim.
Ve kötü seyler yasamaya da devam ediyorum.
Hesap kitap da yapacaksin ama hayat bazen kendiliginden gelisir ve belkide ihtiyacin olani verir.
Zor. ama hayatta kolay yasamak, bunu amac edinmek insana ne kadar huzur verir.
Bana vermiyormus bunu anladim.
Inan zor hic kolay degil ama iyiki diyorsun.
Tabi benim hikayem bu. Bebegimi kucagima aldigimda 23 yasindaydim. Simdi yine hamileyim isteyerek. Inan yine cok zor. Kendimi erteledim ama kendime cok sey kattim bu arada. Gözümden perde kalkti desem yeridir.
Hastane odamda hicbirzaman süslü sekerler olmadi.
Ben bu anneligin pamuk sekerini tatli telasindan faydalanamadim da. Etrafimda sevincimi paylasacagim esim harici kimsem yoktu. Ailem Türkiyedeydi.
Baska bir yolculuk bu yol.
Hayati yasamak adina girdigim yaristan beni aldi. Dinlendim, Sakinlestim.
Ikinci bebegimi kucagima alip birkac sene zorlandiktan sonra onlari büyütüp okula baslatip yeniden üniversiteye baslamak planim. Otuzumda genc iki cocuk annesi olmak istiyorum.
Para konusunda hamileyken borctaydik iki sene sonra hem arabamiz hem de bankadar birikmisimiz oldu.
Herseye hemen sahip olamadik evet.
Zordu evet.
Ama baska bir dünya, faydalanmasini bilene.
Ne olursa olsun kendinizi herseye hazirlikli tutun ve hayati akisina birakin.
Gelene merhaba diyin. Planlarinizi da cok ciddiye almayin. Ama bircunuz coksa tabiki de ertelemek de lazim. Diger sorunlar cözülür yeter ki kendinizi hayata birakin.

katrina_89 .!.:

Hiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.

27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.

Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...

Genişletmek için tıkla...

Tam 1 yıl önceki ben yazmis resmen
Ayni dusuncelere sahiptim bebeklere yaklasmazdim bile biri zorla elime tutuşursa neresinden tutacagimi bilemeyip hemen annesine geri verirdim, ilkokul cocuklariyla calistigim icin o sesler artik beynimi tırmalardi haftasonu cocuk sesine tahammul edemezdim yanisira evimiz yok bebegimize oda yapamayacagiz acaba bakabilecek miyiz vs vs.
Sonra dusunmeye basladim 3 kardes cok guzel anlasiyoruz hayatta yalniz kalmak gibi bir sey mumkun degil her zaman birbirimizin arkasindayiz kardeslerim canim her seyim.. Aileye daha da nese katan baglari kuvvetlendiren cocuk hatta cocuklar, yapsak mi acaba ama yapinca da 1 taneyle kalmaz ona da yazik tatmali kardesligi dedim. Baktim yas 29 en az 2 cocuk dusununce zamani gecmek uzere, sonra anneme baktim yillar geçiyor zamanla insan vucudu sonucta eskiyor annemden baska kimsedrn yardim isteyemem cocugumun bakiminda, tek basima da bakamam keyfine düşkün bir insanim tum yuk ustume kalirsa bunalimdan bunalima koşarım.
Sonra dusundum ama evimiz yok kazancimizin hepsi bir sekilde harcaniyor bitiyor para artmıyor. Maddiyata da anti-tez urettim hemen kiraciysan kralsin her ev senin ne vergisiyle ilgilen ne tadilatiyla kirani ode gec kafani bozdu mu tasi esyalari, bebegin bezinden ve zibinlarindan baska bir ihtiyaci yokki araba mi isteyecek ki afaki paralar harcayalim yeni dogmus bebege dedim.
Bir gun hadi deneyelim dedim o kadar imkansiz bir zamandi ki tutmayacagini bile bile en azindan fikre alışırız dedim veeee suan 5.5 aylik hamileyim
Cocuklara olan sempatim artti, maddi yonden cok rahatladik, cocugun her tur ihtiyacini biz elimizi atmadan cok fazla hevesi oldugu icin kardesim ve annem alıyor, herkes etrafimda dönüyor ha dezavantajı ise bulanti kusma basur kasik agrilari vb.
Kendini tamamen hazir hissetmeyeceksin muhtemelen ama zamani geldiginde her dusuncene bir anti tez uretmeye basladiginda bil ki hamilelik yakındir

Bnde evliliğimin ilk aylarında senin gibi duşunuyordum. Bizde 5 yıllık birliktelik ardından evlendik ve sadece evliliğin tadını çıkarmak vardı aklımda. 6-7 ay sonra herkesin çocuk sorusu uzerine acaba olmazsa diye kuşkulandım ve çocuk denemelerine koyulduk. Yaşım kuçuk olmasına rağmn gerçkten olmadı.. Ve heray oldu mu olmadı mı duşuncesinden evliliğimden zevk alamaz oldum. Sonra 2 defa duşuk yaptım falan filan derken çok yıpratıcı bi sureçten geçtim. Ve şuan anlıyorum ki çocuk olmadan onceki yaşantım sevgililik halimden farksızmış gerçkten.. Bizi birbirimize tamamıyla bağliyan şey çocuk oldu.
haa bu arada daha tam doğmadı , karnımda ama bu bile yetti yani ...
bnce sende ufaktan duşunmeye başla çunku aksilikler olursa çok çok yıpranıyorsun..

katrina_89 .!.:

Hiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.

27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.

Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...

Genişletmek için tıkla...

Ben de 27 yaşındayım .1 buçuk yıldır evliyim.eşim ve eşimin ailesi çok istiyor ama ben hazır değilim .
Eşim için yaparım herhalde yaparsam.
Çünki bu gidişle ne zaman hazır olacağım belli değil

Benden de aynı beklentiler artmaya başladı. Ben de önce birikim taraftarıyım illa ev araba değil ama kenarda bi 20-30000 olsun ki sağlık giderleri için doğum için filan. Şimdi yavaştan düşünmeye başladık ama hayırlı evlat olsun,hayırlı olmayacaksa olmasın daha iyi. Çocuğu olan kadın toplumun gözünde level atlıyor. Milletin sevişip spermiyle yumurtasının birleşme olayı milleti niye bu kadar alakadar ediyor anlamış değilim. Senede bir defa gördüğüm akrabalar çocuk soruyorlar sanane arkadaş beşiğini sen mi sallıycan bezini sen mi alıcan? Ben işi bırakınca kredimi sen mi ödüycen?

katrina_89 .!.:

Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...

Genişletmek için tıkla...

Aşırı romantik biriyseniz olabilir.
Şahsen ben değilim. Kazayla hamile kaldım.
Eve gelen komşulardan biri gözleri dolu dolu demişti ki ; ağladın dimi onu görünce, nasıl bi duygu ama insan tutamıyor kendini'... mal mal baktım suratına. Nedense o mucizevi anı ben yaşamadım. Sevindik, sevdik tabi ama 24 yaşında anne olmaya hiç hazır değildim. Şimdi kızım 8 aylık onu çok seviyorum ama gerçekçi olmak gerekirse hala çok erken anne olduğumu düşünüyorum, 'ayy iyiki de olmuş keşke daha önce yapsaymışım' hiç demedim. Daha önce çok bebek baktığım için hiç zor da gelmiyor. Ama psikolojik olarak zorlanıyorum; eş, gelin olmaya bile yeni yeni adapte olurken birden anne oldum.

Hazır değilseniz yapmayın. Olacaksa zaten olacaktır bigün. Bu gün yapmadınız diye, yarın anne olma hakkınızı kimse elinizden almayacak.

Valla Türkiyede yaşamama sebeplerimden biri de çevre baskısı.

İnsanlar başkasının mahreminden bile dambur dumbur rahatça , fütursuzca bahsedebiliyor. Burda insanlar karşıdakini rahatsız etmemek için sevgilin var mı sorusunu bile sormuyor, kimse kimsenin özelini kurcalamıyor.


Konuya döneyim hayat sizin istediğinizi yapın. Araba almadan çocuk sahibi olmayın bence sürünürsünüz.

Ev al. Bebek yap.milletin işi gücü yok sürekli bi baskı derdindeler. 10 senedir tanıdığım 5 senedir evli olduğum insanla yeni bebegimiz doğdu. kim ne dedi diye duymadık dusunmedikte. evlendigimizde sizin gibi borclarimiz vardı. Eşya ve öğrenim kredilerimiz. Şükür onları ödedik ve araba aldık. Hala evimiz yok. Evlilik iki kişilik. Sizin mutlu olacağınız şekilde hayatınızı devam etmelisiniz .

katrina_89 .!.:

Hiçbir zaman bebek gördüğünde eriyip biten, annelik duygusunu tatmak isteyen biri olmadım aslında. Zamanında okul öncesi yaş gruplarıyla çalışmış, şu anda lisede öğretmenlik yapan biri olarak çocuklarla çok fazla iç içe oldum. Ama hiçbir zaman kendi çocuğumun olması nasıl bir his bunu hayal etmedim. Bu fikir bana çoğu zaman maddi manevi külfet gibi geldi.

27 yaşındayım. 8 buçuk aylık evliyim. 7 senelik beraberliğin ardından evlendik. dünyanın en anlayışlı, sorumluluk sahibi insanıyla evli olabilirim. evlenmeden önce ne kadar çok çocuk istediğini hep söyleyen, evlendikten sonra da bu isteğini hep yineleyen biri eşim. Direk söylemediği zamanlarda ise alttan alttan bu fikri empoze eden biri. Hatta çoğu zaman annemle ortak çalıştıklarını da düşünmüyor değilim =) Bayramda biri 2 aylık diğeri 4 yaşında iki çocuğu olan bir akrabamızla birkaç gün geçirdik. Çocuklara nasıl deli olduğunu o zaman daha iyi gördüm. O zamandan beri iyice dilinden düşmez oldu bu mevzu. Benim ailem bana açıkça torun istediklerini söylüyor, eşimin ailesinden de ben direk duymasam da istediklerini biliyorum. Çevremde çocuk sahibi olan arkadaşlarımın sayısı oldukça arttı. Bana da sürekli geç kalmamam vurgusu yapılarak söyleniyor çocuk sahibi olmanın güzelliği.

Bütün bunlar iyi güzel. Ancak ben ayaklarını yere sağlam basmayı seven biriyim. Zaten bu kadar çok sevdiğim, eşim gibi düzgün bir insanla bunca yılın ardından evlenmemin sebebi de bu. Kendimi bir şeye hem maddi olarak hem manen hazır hissetmeliyim. İkimizin de iyi birer işi var, kazancımız iyi. Ancak harcamalarımız da bir o kadar fazla. Kiramız yüksek. Eşya borcumuz var. Hem banka kredisi hem öğrenim kredisi ödüyoruz. Bu sebeple kenara zor para atıyoruz diyebilirim. Arabamız yok, oturduğumuz yer sebebiyle arabaya çok ihtiyacımız var. Yaz bitmeden ucuzundan bir araba almaya niyetliyim. Kendimize ait malımız mülkümüz, çocuk için birikimimiz olmadan çocuk sahibi olma fikri bana çok abes geliyor. O sebeple çevremdekiler böyle kalp kalp bebek derken ben bunlar neden bahsediyor şeklindeyim. Maddi mevzular açılınca o mantık abidesi eşim " sen dert etme çocuğumuz en iyi şekilde büyür"den başka bir şey demiyor, nasıl olacaksa. Benim ailem çocuğa maddi yardım edeceklerini söylüyorlar, annem yeni emekli oldu. Bebek olduğu an işten çıkar bakarım diyor. Ama başkasına güvenerek de çocuk yapılmaz ki, haksız mıyım? Bir yandan mantığım, diğer yandan acaba bunca insanın bir bildiği var mıdır, hem dedikleri gibi ilerleyen yaşta çocuk sahibi olmak zorlaşır mı, bunca düşünmesem mi diyorum. Anne olmaya şu an hazır değilim, kalbim atmıyor. Hamile olduğumu öğrensem herhalde ilk hissedeceğim şey panik olur. Nasıl altından kalkacağız derim. Daha görmek istediğim bir sürü ülke var nasıl gezeceğim derim. Ama dedikleri gibi bebeği kucağıma alınca mucizevi bir şekilde annelik duygularını hisseder miyim? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Fikirlerinize ihtiyacım var...

Genişletmek için tıkla...

3yillk evlilikten sonra 28inde ikiz annesi oldum.
Ayni senin durumundaydim. Hazir degilim,maddi olarak tam degilim,gittigim benelux turuyla kaldim.geziler yapacaktim,herseye doyacaktim,esimin bitmek bilmeyen sinavlarindan kurtulup birbirimize doydugumuz anda yani 30 yasinda tamam diyecektim..
Gelgelelim esimin eee daha ne kdr bekleyecegiz,neyi bekliyoruz,herkesin cocugu oldu hani biz?, cocuk bize dede mi diyecek?cocuk dusunmuyorsan niye evlendik ki evlilik soyun devamini saglar vsvsvs..cocuk gorunce icim gidiyor,benim niye yok...kaldi ki 5_6aylik tedavi sonucu nihayet oldu..
Sonucc????
Benim açımdan husran.. Esim geceleri uyanmiyor,daha alt degistirmeden bi haber. 8ay oldular.isten gelir sever ,eglenir ve biter.
Ben cok yoruluyorum.halen daha hazir degilmisim.cogu zaman keske olmasaymis diyorum.. Dertsiz basima dert almisim,ustelik ikiz oldu aptalligima hic doymiyim ben diye debeleniyorum.. Ne disari cikabiliyorum cok fazla,ne de cocuklarla oyun oynamasini.. Cunku kucagim hic bos kalmiyor,birini yatiriyorum digeri uyaniyor..ikisi ayni anda acıkıyor,birinin altini alirken digeri basliyor aglamaya.. Biriyle oynasan digeri mahsun kaliyor..gun sonunda enerjin tukeniyor saat 10 olmus uyuyakaliyorsun..bebekler agliyor,sen uykusuz.. Bu evin yemegi var,temizligi var..bunlari ben yapmiyorum bile annemle kv yapiyor..

Ikiz oldugundan mi yoksa bebek sahibi mi olmak zor bilemedim.. Daha "iyi ki olmus,gec bile kalmisim.." diyemedim.. Insallah ben de kurarim bu cumleleri..

Tavsiyem, cevreye bakma. Esinin de cenesini kapat.. Anne ye cok is dusuyor,yorulacak olan,emzirecek olan,altini temizleyecek,yemek yapacak olan sensin!!! Kendini dusun. Esin sana yardim edecek miymis_ki evet dese bile yalaaannn? Sen cocuk istesen kolaylikla kalkarsin altindan.ama esim mutlu olsun,cevrem sussun dersen ben gibi kalirsin ortada:)
30 u bekle.. Allah nasip ettiyse 40inda da verir.ha vermezse de vardir bir hikmeti.. Herkesin cocugu olacak diye bisey yok.. Kendi hazir hissettiginde yap bence.dogurmakla is bitmiyor,sonrası cok yorucu..

Daha çok yeni evlisin biraz zaman tanıyın kendinize.
Biz 4 senenin sonunda çocuk sahibi olabildik.Herşeyimizi hallettik bu güne kadar zamanı gelmişti..
Bir şeyleri otutturmadan olursa çok sıkıntı çıkıyor etrafımda görüyorum

Canım hazır hissetmiyorsan hiç bulaşma.
Açıkça hamile kaldığım an çok mutlu olamadım eyvah dedim,düne kadar istiyorum diyordum ama birden korku bastı.
Ağladım yapamam istemiyorum diye bile.
Sonra kendime kızdım.
Bebekleri severim ilgilenirim ama o sorumluluk hep korkutuyordu eminim hiç şimdi çocuk yapayım diyemezdim.Annemde böyleymiş kucağıma almadan hissetmedim bile demişti.
Ben yeni yeni bebeğimi seviyorum mutlu olsun istiyorum ama hala korkularım varken borç,araba derdi de yok üstelik,sen hiç bulaşma borçları btir kendini hazır hisset.

kimseye bakmayin kendinizi hazr hissedin bu konuda esinizi ikna edin ama birde sorununuz olmadigina emin olun bizde ayni hatayi yaptik bir yil ugrastim gebe kalmak icin

Ay bu insanlarin çenesi hiç durmaz. Beni de yediler yillarda 3.5 sene sonra oldu bebegimiz,biz esnafiz esimle birlikte çalışıyoruz iş yerine gelen müşteriler bile cocuk soruyodu bana artik korkuyodum sokakta yururken gecenler cevirip cocuk var mı? Niye yapmiyonuz? Diyecek diye

Birikim yapma kısmı tamamen sizin bileceğiniz iş ama bence eşinizle ilgili bu kadar net konuşmayın. Allah daha iyi etsin inşallah ama henüz 1 sene bile olmamış mesleğiniz de varmış bir engel gözükmüyor bebek için ama ben biraz daha birbirinizle zaman geçirin derim.