merhaba arkadaşlar; ben yaklaşık 3 aylık evliyim. eşimi çok seviyorum üniversiteyi bırakıp kaçarak evlendim eşim bedensel engelli felçli.. herşeyi göze alarak evlendim.. tabi hayalleriideki gibi olmadı hiçbirşey.. evde eşimin annesi ve teyzesiyle yaşıyorum.. özgürlükçü biriyim sıkıntıya gelemiyorum.. başkalarıyla aynı evde yaşamak bana göre değil.. eşim engelli olduğu için tek başıma onun ihtiyaçlarını karşılayamıyorum.. herkesin kendine göre görre bir yemek temizlik düzeni var bu yüzden çakışıyoruz. okulu bıraktığım ve ailemide üzdüğüm için psikolojimde iyice bozuldu.. bunları eşimle paylaştım, herşeyden önce dost gibiydik çünkü.. neyse ben karar aldım açıköğretimden devam edeyim evdeki ortamada uyum sağlayım diye bir kaç gün geçti aradan..dün gece moralim bozuktu.. surat astım diye eşim gecenin bir yarısı bağırıp çağırmaya başladı neyse sese annesi geldi.. ara annesini boşancaz dedi birden neye uğradığımı şaşırdım.. kayınvalideme bizi yanlız bırakmasını rica ettim.. sabaha kadar ağladım gözlerim çıkacaktı artık eşim özür diledi boşanmak istemiyorum sinirle söyledim dedi neyse affettim.. sonra annesi çağırdı beni.. bizi evden göndermeye çalışıyorsun misafilere hizmet etmiyorsun ev işlerini yapmıyorsun diyerek beni azarladı kendi düzenin yok herşeyi benim istediğim gibi yapacaksın dedi eski düzenin bitti dedi neye uğradığımı şaşırdım öyle laflar etti ki en ufak şeyleri büyütmüş kafasında.. ben işlerimi elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum ama pismişim..
( bana okula devam et istersen demişti şimdi açıköğretime bile izin vermiyor benim istediğim şekilde yaşayacaksın dedi oysa ben beraber yaşamak istemesemde bu konuda bi söz etmedim saygısızlık etmedim..öyle bir çıkmazın içindeyim ki napacağımı bilmiyorum.. eşimi seviyorum ama bu hayat bana göre değil.. gitmek istiyorum ama aklım onun gözlerinde kalıyor.. NAPICAM BEN..